Επειδή έχουμε πήξει τώρα τελευταία από τις μουτρωμένες φάτσες των Ευρωπαίων εταίρων που ένα καλό λόγο δεν λεν για τον τόπο αυτό που και οι ίδιοι απομύζησαν εκτός από τους ανίκανους πολιτικούς μας, θα δώσω το λόγο σε μια φιλελληνική φωνή. Την έχουμε ανάγκη όχι για να μας "χαίδέψει" τ΄αυτιά, αλλά γιατί υπάρχει και αυτή η άποψη για την Ελλάδα, που να πάρει. Δεν είμαστε ένας λαός μόνο με κουσούρια, τεμπέληδες και χαραμοφάηδες όπως έχει περάσει προς τα έξω, ειδικά προς τους "πειθαρχημένους Βόρειους", αλλά και ένας λαός έξω καρδιά, φιλότιμος, που από τα δύο-τρία ευρώ που του άφησαν στη τσέπη, το ένα θα το διαθέσει για κεράσει, τον φίλο και τον ξένο. Έτσι ήμασταν και έτσι πρέπει να μείνουμε. Λ.Γ.Τ.
ΜΑΖΙ ΘΑΣΥΝΕΧΙΣΟΜΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ
SimoneLE BARON
Γλωσσολόγος– Καθηγήτρια της γαλλικής γλώσσας
Διπλωματούχοςτης Alliance Française de Paris
http://simone-le-baron.blogspot.com
http://www.academy.edu.gr
Τοτελευταίο γράμμα μου την πρώτη Ιουνίου το τελείωνα ως εξής: «A προπό, έχουμεαφήσει μια συζήτηση στη μέση και θέλω να πάω να την συνεχίσω, ένας λαός μεπεριμένει!» Στις 27 Ιουνίου έφτασα στην Ελλάδα: Το είπα, το έκανα, σας βρήκα.Βρήκα τον Ελληνικό λαό, τους φίλους, τους συμπατριώτες της ΕλληνικήςΟικουμένης, τους συγγενείς του Ελληνικού γένους. Για δεύτερη φορά σε σημαντικήκαμπή της Ελληνικής ιστορίας μου ανοίξατε τα σπίτια σας, την αγκαλιά σας, τηνκαρδιά σας.
Συζητήσεις;Κάθε στιγμή, με τον καθένα, παντού, στο τρένο, στα καταστήματα, στις υπηρεσίες,με τους φίλους, δεν αφήνω καμιά ευκαιρία να πάει χαμένη. Έχει γίνει καθημερινόμου καθήκον και αν πρέπει να περπατήσω σε όλη την Ελλάδα, να μιλήσω στον καθένααπό εσάς, θα το κάνω. Θα μιλήσω στους νεόπλουτους και θα τους πω: «Προτού ναγίνετε νεόφτωχοι, πουλήστε εκείνη την σπιταρόνα, την βίλα που χτίσατε μεδάνειο, πάρτε πίσω τα λεφτά που δώσατε μέχρι τώρα και πηγαίνετε στο χωριό πουσας περιμένει το ταπεινό σπιτάκι που γεννηθήκατε με ένα περιβόλι να σαςταΐζει». Ή ακόμα καλύτερα γκρεμίστε την! Αυτές οι βίλες δεν ανήκουν στηνελληνική κουλτούρα, παραμορφώνουν την αέναη ακτογραμμή της Ελλάδος, προσβάλουντους ναούς, τις κολόνες του Παρθενώνα. Ξέρουμε ότι ο Έλληνας από την Αρχαιότηταθέλει εστία, οίκο, να έχει «δυο κεραμίδια πάνω από το κεφάλι του», αλλά είπαμε«κεραμίδια». Κεραμίδια να σας προστατεύουν από το κρύο, την βροχή, τον ήλιο τοκαλοκαίρι. Μόνο τα απαραίτητα, όχι τα περιττά: είναι το θεμέλιο του Ελληνισμού.
Ανακάλυψαένα νέο χαρακτηριστικό σας το οποίο δεν είχα καταλάβει ως τώρα: η αυτοκριτική,ο αυτοσαρκασμός. Νέοι, ηλικιωμένοι, μορφωμένοι και μη, άντρες, γυναίκες,χωριάτες, αστοί, πλούσιοι, φτωχοί, η συζήτηση εξακολουθητικά τελειώνει ως εξής:«Είμαστε παλιολαός, εμείς φταίμε, εμείς τους ψηφίσαμε, εμείς τα πήραμε ταδάνεια, δεν μας υποχρέωσε κανείς, θέλαμε σπίτια, αυτοκίνητα, ταξίδια,πολυτέλεια. Τέρμα, δεν σωζόμαστε, μέχρι εδώ ήτανε, η Ελλάς πεθαίνει». Και εγώαπαντώ εξακολουθητικά: «Μήπως το ξέρανε οι Γάλλοι, όλοι οι πολίτες που ζουν υπόκαθεστώς κομματοκρατίας; Στην Γαλλία το κακό έγινε πριν 20 χρόνια αλλά ποιός τοομολογεί; Ποιός θέλει να το αντιμετωπίσει; Πόσο καιρό θέλατε εσείς για να το καταλάβετε;Μόλις σας βρήκε το κακό, αμέσως αντιδράσατε. Και μάλιστα είσαστε παλιολαός, καιεγώ μαζί σας, είμαστε παλιάνθρωποι! Άλλωστε, δεν με είχαν προειδοποιήσει οιΓάλλοι; Οι Έλληνες είναι απατεώνες, τεμπέληδες και κλέφτες μου είπαν οι«αψεγάδιαστοι» Γάλλοι. Είμαι και εγώ έτσι τους απήντησα για αυτό πηγαίνω νατους βρω και σας αποχαιρετώ, δεν αντέχω άλλο την τέλεια ηθική σας. Πάω νατεμπελιάσω μαζί τους εγώ που προτιμώ την ταβέρνα, την παρέα, το καλαμπούρι απότην δουλειά. Το ωραίο είναι ότι οι Έλληνες δουλεύουν δυο φορές περισσότερο απόεσάς και προλαβαίνουν να διασκεδάσουν κιόλας, αυτή είναι μεγάλη απατεωνιά, τοπαραδέχομαι! Κλέφτες; Ναι, κλέβουν ότι πιο ωραίο βρίσκουν στην ζωή και στηνφύση. Όταν όμως θέλησα να τους κλέψω ένα κομμάτι της Ελληνικής ψυχής, μου τηνχαρίσανε ολάκερη...
Ηέννοια του λαού είναι συγχρονική, η έννοια του έθνους είναι διαχρονική. Από τηνΑρχαιότητα ο Ελληνικός λαός περνάει από μια κατοχή σε μια άλλη. Σήμερα είναι ηΑμερικανικό-Ευρωπαϊκή κατοχή. Θα περάσει και αυτή, όπως πάντα. Από την στιγμήπου αρχίζει μια κατοχή είναι θέμα χρόνου μόνο για να τελειώσει. Τούτη δεν θακρατήσει 400 χρόνια! Το Ελληνικό έθνος όμως ήταν, είναι και θα είναι ελεύθερο.Αυτό το έθνος γράφει την ιστορία του για περισσότερο από 3000 χρόνια με τηνίδια γλώσσα, στο ίδιο έδαφος. Και σε ποιόν οφείλεται αυτό το θαύμα; Στουςανθρώπους που κατοικούν σε αυτό το έδαφος από αμνημονεύτων χρόνων μιλώντας αυτήτην υπέροχη γλώσσα, όχημα της Ελληνικής σκέψεως. Σε όλα τα σχολεία του κόσμουμαθαίνουν την ιστορία του Ελληνικού έθνους, μόνο που την σταματάνε στηνΕλληνική επανάσταση. Σκόπιμα; Μάλλον. Έχουνε βαρεθεί οι «άλλοι» να βλέπουν μιαχούφτα αντιστασιακών με το χαμόγελο στα χείλη και την σπίθα στο μάτι να βιώνουνελεύθερα στο πιο στρατηγικό μέρος της Γης σαν να μην συνέβη τίποτα. Έστω καιμόνη μου, χιλιόμετρα να κάνω στο ελληνικό έδαφος, στα χωριά, στο κάθε σπίτι, θαέρθω να σας βρω για να σας πω ποιοί είσαστε διότι τελευταία σας έχουνμπερδέψει. Θέλω να σας πω τι είναι ο Ελληνισμός: απλώς μια μεγάλη, άπειρησυζήτηση μεταξύ σας! Τίποτε άλλο. Ακόμα και τα βουνά σας μιλάνε, το ένα απαντάστο άλλο με την ηχώ. Είναι ο ήχος του Ελληνισμού. Πείτε μου ποιός κατακτητήςμπορεί να απαγορεύσει στα βουνά να μιλάνε…
Μιαημέρα που την γνωρίζουν μόνον τα βουνά, ένας πρώτος άνθρωπος έκανε μια ερώτησηστα Ελληνικά σε έναν άλλον, και ακόμα ψάχνουμε την απάντηση. Άρα θα μου πείτεότι την ημέρα που θα την βρούμε την απάντηση θα πεθάνει ο Ελληνισμός; Όχιβέβαια, διότι την έχετε βρει εδώ και χιλιάδες χρόνια, απλώς σας αρέσει νακάνετε το κορόιδο. Στα τρίσβαθα της Ελληνικής ψυχής την έχετε κρύψει. Κάνω καιεγώ τώρα το κορόιδο… Ο Ελληνισμός λοιπόν θα ζήσει!
Θέλωτώρα να σας διηγηθώ μια κοινή ημέρα Ελληνισμού, το καλοκαίρι που μας πέρασε: Καθώςπερίμενα το τρένο στην Κόρινθο για να πάω Αθήνα, με πλησίασε ένας παππούς καιμου είπε: «Κορίτσι μου, δεν ταξιδεύω εγώ συνήθως αλλά πρέπει να πάω στην Αθήνανα δω την γυναίκα μου που της κάνουν εξετάσεις στο νοσοκομείο. Μπορώ να κάτσωδίπλα σου για να μην χαθώ;» Άλλο που δεν ήθελα εγώ. Αρχίσαμε την συζήτηση. Τουμίλησα για το «καθήκον» μου. Με ευχαρίστησε. Θυμάμαι και θα θυμάμαι το βλέμματου, θαλασσί. Το χαμογέλιο του, ελληνικό. «Ξέρεις εμείς στο χωριό, δεν τουςέχουμε ανάγκη τους πολιτικούς. Αυτοί θα μας πουν τι να κάνουμε στο χωριό μας;Τι ξέρουν; Όταν έχουμε κάποιο πρόβλημα στο καφενείο το συζητάμε. Όλα περνάνεαπό το καφενείο. Το καφενείο είναι η μικρή Βουλή και το κάθε χωριό, έχει τηνδική του Βουλή. Έτσιείναι κορίτσι μου: το χωριό μας το αγαπάμε.»
Πέρασατην ημέρα με την Χριστίνα, κόρη μου της Ελληνικής Οικουμένης. Η Χριστίνα είναι36 χρονών. Όταν έχασε την μάνα της ήταν μόλις 11. Παντρεύτηκε, έκανε δυοπαιδιά, αγόρια, και ο άντρας της την άφησε για μιαν άλλη όταν το τελευταίοπαιδί ήτανε ακόμα μηνών. Και όταν ο πατέρας της, 65 χρονών, το έμαθε, πέθανε. ΗΧριστίνα είναι όμορφη, έξυπνη, μορφωμένη, αξιοπρεπής αλλά αυτό δεν είναιτίποτα: Καλύτερη μάνα δεν έχω ξαναδεί. Αφού ο άντρας της δεν της δίνει δεκάρα,συντηρεί μόνη την οικογένεια δουλεύοντας ως μεταφράστρια την νύχτα ότανκοιμόνται τα παιδιά. Ποτέ δεν παραπονιέται. Εκείνη την ημέρα υποσχέθηκα στονΚωνσταντίνο, τον μεγάλο, 5 χρονών, να τον πάρω μαζί μου ένα απόγευμα στο σπίτιμου όταν θα έχω εγκατασταθεί πλέον στην Αθήνα και θα του κάνω κρέπες όπως τοσυνηθίζουν στην Βρετάνη. Αρέσουν πολύ στα παιδάκια. Με ένα πολύ σοβαρό ύφος οΚωνσταντίνος μου απάντησε: «Εγώ θέλω τραχανά. Σαν αυτό που μας έκανε η μαμά τομεσημέρι, αγαπώ πάρα πολύ τον τραχανά!»
Στηνεπιστροφή καθόταν απέναντι μου μια γιαγιά. Tα είπαμε. Πάλικαι εκείνη με ευχαρίστησε. Μου είπε την απλή ζωή της μεταξύ Αθήνας και χωριού.Έχει δυο κόρες. Η μια πέθανε στην ηλικία 37 ετών και από τότε φροντίζει τα δυοπαιδιά της που είναι τώρα 22 και 20 χρονών αλλά που έχουν ανάγκη την αγάπη τηςγιαγιάς. «Ξέρεις, όταν το καλοκαίρι, πρωί-πρωί πριν να αρχίσει ο ήλιος νακαίει, πηγαίνω στο περιβόλι να μαζέψω μελιτζάνες, κολοκύθια και διάφοραχορταρικά, ανοίγει η ψυχή μου. Τα βάζω μέσα στην ποδιά μου και μετά επάνω στοτραπέζι της κουζίνας που θα καθίσουν για πρωινό και περιμένω την στιγμή που θαπω στα εγγόνια μου: Τι θέλετε να σας μαγειρέψω σήμερα; Δεν έχω πάει σχολείο,έμαθα από το σχολείο της ζωής ό,τι ξέρω και από την θρησκεία μας που κάνεικαλούς ανθρώπους. Αγαπώ την θρησκεία μας».
Τροφήγια να βιώνει το σώμα, θρησκεία για να βιώνει η ψυχή και πολιτεία για τηνσυμβίωση. Τόσο δύσκολο είναι; Και αφού ο παππούς του εικοστού πρώτου αιώνααγαπά την πολιτεία, η γιαγιά του εικοστού πρώτου αιώνα αγαπά την θρησκεία καιτο Ελληνόπουλο του εικοστού πρώτου αιώνα αγαπά τον τραχανά, το ελληνικόέθνος θα ζήσει! Και αφού οι Φιλέλληνες ανήκουν στο Ελληνικό έθνος θεωρώμεγάλη τιμή να συνεχίσω μαζί σας αυτή την εξαιρετική ιστορία.
Η ΕΛΛΑΣ ΖΕΙ!
ΜΑΖΙ ΘΑΣΥΝΕΧΙΣΟΜΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ
SimoneLE BARON
Γλωσσολόγος– Καθηγήτρια της γαλλικής γλώσσας
Διπλωματούχοςτης Alliance Française de Paris
http://simone-le-baron.blogspot.com
http://www.academy.edu.gr
Τοτελευταίο γράμμα μου την πρώτη Ιουνίου το τελείωνα ως εξής: «A προπό, έχουμεαφήσει μια συζήτηση στη μέση και θέλω να πάω να την συνεχίσω, ένας λαός μεπεριμένει!» Στις 27 Ιουνίου έφτασα στην Ελλάδα: Το είπα, το έκανα, σας βρήκα.Βρήκα τον Ελληνικό λαό, τους φίλους, τους συμπατριώτες της ΕλληνικήςΟικουμένης, τους συγγενείς του Ελληνικού γένους. Για δεύτερη φορά σε σημαντικήκαμπή της Ελληνικής ιστορίας μου ανοίξατε τα σπίτια σας, την αγκαλιά σας, τηνκαρδιά σας.
Συζητήσεις;Κάθε στιγμή, με τον καθένα, παντού, στο τρένο, στα καταστήματα, στις υπηρεσίες,με τους φίλους, δεν αφήνω καμιά ευκαιρία να πάει χαμένη. Έχει γίνει καθημερινόμου καθήκον και αν πρέπει να περπατήσω σε όλη την Ελλάδα, να μιλήσω στον καθένααπό εσάς, θα το κάνω. Θα μιλήσω στους νεόπλουτους και θα τους πω: «Προτού ναγίνετε νεόφτωχοι, πουλήστε εκείνη την σπιταρόνα, την βίλα που χτίσατε μεδάνειο, πάρτε πίσω τα λεφτά που δώσατε μέχρι τώρα και πηγαίνετε στο χωριό πουσας περιμένει το ταπεινό σπιτάκι που γεννηθήκατε με ένα περιβόλι να σαςταΐζει». Ή ακόμα καλύτερα γκρεμίστε την! Αυτές οι βίλες δεν ανήκουν στηνελληνική κουλτούρα, παραμορφώνουν την αέναη ακτογραμμή της Ελλάδος, προσβάλουντους ναούς, τις κολόνες του Παρθενώνα. Ξέρουμε ότι ο Έλληνας από την Αρχαιότηταθέλει εστία, οίκο, να έχει «δυο κεραμίδια πάνω από το κεφάλι του», αλλά είπαμε«κεραμίδια». Κεραμίδια να σας προστατεύουν από το κρύο, την βροχή, τον ήλιο τοκαλοκαίρι. Μόνο τα απαραίτητα, όχι τα περιττά: είναι το θεμέλιο του Ελληνισμού.
Ανακάλυψαένα νέο χαρακτηριστικό σας το οποίο δεν είχα καταλάβει ως τώρα: η αυτοκριτική,ο αυτοσαρκασμός. Νέοι, ηλικιωμένοι, μορφωμένοι και μη, άντρες, γυναίκες,χωριάτες, αστοί, πλούσιοι, φτωχοί, η συζήτηση εξακολουθητικά τελειώνει ως εξής:«Είμαστε παλιολαός, εμείς φταίμε, εμείς τους ψηφίσαμε, εμείς τα πήραμε ταδάνεια, δεν μας υποχρέωσε κανείς, θέλαμε σπίτια, αυτοκίνητα, ταξίδια,πολυτέλεια. Τέρμα, δεν σωζόμαστε, μέχρι εδώ ήτανε, η Ελλάς πεθαίνει». Και εγώαπαντώ εξακολουθητικά: «Μήπως το ξέρανε οι Γάλλοι, όλοι οι πολίτες που ζουν υπόκαθεστώς κομματοκρατίας; Στην Γαλλία το κακό έγινε πριν 20 χρόνια αλλά ποιός τοομολογεί; Ποιός θέλει να το αντιμετωπίσει; Πόσο καιρό θέλατε εσείς για να το καταλάβετε;Μόλις σας βρήκε το κακό, αμέσως αντιδράσατε. Και μάλιστα είσαστε παλιολαός, καιεγώ μαζί σας, είμαστε παλιάνθρωποι! Άλλωστε, δεν με είχαν προειδοποιήσει οιΓάλλοι; Οι Έλληνες είναι απατεώνες, τεμπέληδες και κλέφτες μου είπαν οι«αψεγάδιαστοι» Γάλλοι. Είμαι και εγώ έτσι τους απήντησα για αυτό πηγαίνω νατους βρω και σας αποχαιρετώ, δεν αντέχω άλλο την τέλεια ηθική σας. Πάω νατεμπελιάσω μαζί τους εγώ που προτιμώ την ταβέρνα, την παρέα, το καλαμπούρι απότην δουλειά. Το ωραίο είναι ότι οι Έλληνες δουλεύουν δυο φορές περισσότερο απόεσάς και προλαβαίνουν να διασκεδάσουν κιόλας, αυτή είναι μεγάλη απατεωνιά, τοπαραδέχομαι! Κλέφτες; Ναι, κλέβουν ότι πιο ωραίο βρίσκουν στην ζωή και στηνφύση. Όταν όμως θέλησα να τους κλέψω ένα κομμάτι της Ελληνικής ψυχής, μου τηνχαρίσανε ολάκερη...
Ηέννοια του λαού είναι συγχρονική, η έννοια του έθνους είναι διαχρονική. Από τηνΑρχαιότητα ο Ελληνικός λαός περνάει από μια κατοχή σε μια άλλη. Σήμερα είναι ηΑμερικανικό-Ευρωπαϊκή κατοχή. Θα περάσει και αυτή, όπως πάντα. Από την στιγμήπου αρχίζει μια κατοχή είναι θέμα χρόνου μόνο για να τελειώσει. Τούτη δεν θακρατήσει 400 χρόνια! Το Ελληνικό έθνος όμως ήταν, είναι και θα είναι ελεύθερο.Αυτό το έθνος γράφει την ιστορία του για περισσότερο από 3000 χρόνια με τηνίδια γλώσσα, στο ίδιο έδαφος. Και σε ποιόν οφείλεται αυτό το θαύμα; Στουςανθρώπους που κατοικούν σε αυτό το έδαφος από αμνημονεύτων χρόνων μιλώντας αυτήτην υπέροχη γλώσσα, όχημα της Ελληνικής σκέψεως. Σε όλα τα σχολεία του κόσμουμαθαίνουν την ιστορία του Ελληνικού έθνους, μόνο που την σταματάνε στηνΕλληνική επανάσταση. Σκόπιμα; Μάλλον. Έχουνε βαρεθεί οι «άλλοι» να βλέπουν μιαχούφτα αντιστασιακών με το χαμόγελο στα χείλη και την σπίθα στο μάτι να βιώνουνελεύθερα στο πιο στρατηγικό μέρος της Γης σαν να μην συνέβη τίποτα. Έστω καιμόνη μου, χιλιόμετρα να κάνω στο ελληνικό έδαφος, στα χωριά, στο κάθε σπίτι, θαέρθω να σας βρω για να σας πω ποιοί είσαστε διότι τελευταία σας έχουνμπερδέψει. Θέλω να σας πω τι είναι ο Ελληνισμός: απλώς μια μεγάλη, άπειρησυζήτηση μεταξύ σας! Τίποτε άλλο. Ακόμα και τα βουνά σας μιλάνε, το ένα απαντάστο άλλο με την ηχώ. Είναι ο ήχος του Ελληνισμού. Πείτε μου ποιός κατακτητήςμπορεί να απαγορεύσει στα βουνά να μιλάνε…
Μιαημέρα που την γνωρίζουν μόνον τα βουνά, ένας πρώτος άνθρωπος έκανε μια ερώτησηστα Ελληνικά σε έναν άλλον, και ακόμα ψάχνουμε την απάντηση. Άρα θα μου πείτεότι την ημέρα που θα την βρούμε την απάντηση θα πεθάνει ο Ελληνισμός; Όχιβέβαια, διότι την έχετε βρει εδώ και χιλιάδες χρόνια, απλώς σας αρέσει νακάνετε το κορόιδο. Στα τρίσβαθα της Ελληνικής ψυχής την έχετε κρύψει. Κάνω καιεγώ τώρα το κορόιδο… Ο Ελληνισμός λοιπόν θα ζήσει!
Θέλωτώρα να σας διηγηθώ μια κοινή ημέρα Ελληνισμού, το καλοκαίρι που μας πέρασε: Καθώςπερίμενα το τρένο στην Κόρινθο για να πάω Αθήνα, με πλησίασε ένας παππούς καιμου είπε: «Κορίτσι μου, δεν ταξιδεύω εγώ συνήθως αλλά πρέπει να πάω στην Αθήνανα δω την γυναίκα μου που της κάνουν εξετάσεις στο νοσοκομείο. Μπορώ να κάτσωδίπλα σου για να μην χαθώ;» Άλλο που δεν ήθελα εγώ. Αρχίσαμε την συζήτηση. Τουμίλησα για το «καθήκον» μου. Με ευχαρίστησε. Θυμάμαι και θα θυμάμαι το βλέμματου, θαλασσί. Το χαμογέλιο του, ελληνικό. «Ξέρεις εμείς στο χωριό, δεν τουςέχουμε ανάγκη τους πολιτικούς. Αυτοί θα μας πουν τι να κάνουμε στο χωριό μας;Τι ξέρουν; Όταν έχουμε κάποιο πρόβλημα στο καφενείο το συζητάμε. Όλα περνάνεαπό το καφενείο. Το καφενείο είναι η μικρή Βουλή και το κάθε χωριό, έχει τηνδική του Βουλή. Έτσιείναι κορίτσι μου: το χωριό μας το αγαπάμε.»
Πέρασατην ημέρα με την Χριστίνα, κόρη μου της Ελληνικής Οικουμένης. Η Χριστίνα είναι36 χρονών. Όταν έχασε την μάνα της ήταν μόλις 11. Παντρεύτηκε, έκανε δυοπαιδιά, αγόρια, και ο άντρας της την άφησε για μιαν άλλη όταν το τελευταίοπαιδί ήτανε ακόμα μηνών. Και όταν ο πατέρας της, 65 χρονών, το έμαθε, πέθανε. ΗΧριστίνα είναι όμορφη, έξυπνη, μορφωμένη, αξιοπρεπής αλλά αυτό δεν είναιτίποτα: Καλύτερη μάνα δεν έχω ξαναδεί. Αφού ο άντρας της δεν της δίνει δεκάρα,συντηρεί μόνη την οικογένεια δουλεύοντας ως μεταφράστρια την νύχτα ότανκοιμόνται τα παιδιά. Ποτέ δεν παραπονιέται. Εκείνη την ημέρα υποσχέθηκα στονΚωνσταντίνο, τον μεγάλο, 5 χρονών, να τον πάρω μαζί μου ένα απόγευμα στο σπίτιμου όταν θα έχω εγκατασταθεί πλέον στην Αθήνα και θα του κάνω κρέπες όπως τοσυνηθίζουν στην Βρετάνη. Αρέσουν πολύ στα παιδάκια. Με ένα πολύ σοβαρό ύφος οΚωνσταντίνος μου απάντησε: «Εγώ θέλω τραχανά. Σαν αυτό που μας έκανε η μαμά τομεσημέρι, αγαπώ πάρα πολύ τον τραχανά!»
Στηνεπιστροφή καθόταν απέναντι μου μια γιαγιά. Tα είπαμε. Πάλικαι εκείνη με ευχαρίστησε. Μου είπε την απλή ζωή της μεταξύ Αθήνας και χωριού.Έχει δυο κόρες. Η μια πέθανε στην ηλικία 37 ετών και από τότε φροντίζει τα δυοπαιδιά της που είναι τώρα 22 και 20 χρονών αλλά που έχουν ανάγκη την αγάπη τηςγιαγιάς. «Ξέρεις, όταν το καλοκαίρι, πρωί-πρωί πριν να αρχίσει ο ήλιος νακαίει, πηγαίνω στο περιβόλι να μαζέψω μελιτζάνες, κολοκύθια και διάφοραχορταρικά, ανοίγει η ψυχή μου. Τα βάζω μέσα στην ποδιά μου και μετά επάνω στοτραπέζι της κουζίνας που θα καθίσουν για πρωινό και περιμένω την στιγμή που θαπω στα εγγόνια μου: Τι θέλετε να σας μαγειρέψω σήμερα; Δεν έχω πάει σχολείο,έμαθα από το σχολείο της ζωής ό,τι ξέρω και από την θρησκεία μας που κάνεικαλούς ανθρώπους. Αγαπώ την θρησκεία μας».
Τροφήγια να βιώνει το σώμα, θρησκεία για να βιώνει η ψυχή και πολιτεία για τηνσυμβίωση. Τόσο δύσκολο είναι; Και αφού ο παππούς του εικοστού πρώτου αιώνααγαπά την πολιτεία, η γιαγιά του εικοστού πρώτου αιώνα αγαπά την θρησκεία καιτο Ελληνόπουλο του εικοστού πρώτου αιώνα αγαπά τον τραχανά, το ελληνικόέθνος θα ζήσει! Και αφού οι Φιλέλληνες ανήκουν στο Ελληνικό έθνος θεωρώμεγάλη τιμή να συνεχίσω μαζί σας αυτή την εξαιρετική ιστορία.
Η ΕΛΛΑΣ ΖΕΙ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου