Πέμπτη 31 Μαΐου 2012

ΕΥΡΩΠΗ ΔΙΧΩΣ ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΠΑΙΔΙ ΔΙΧΩΣ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΤΙΚΟ ΓΕΝΝΗΣΗΣ

clip_image001
Liberation: Η Ευρώπη δίχως την Ελλάδα είναι σαν παιδί δίχως πιστοποιητικό γέννησης.
Επιτέλους και μια Αφροδίτη που δεν ...σηκώνει το δάκτυλο. Όμορφη αν και ακρωτηριασμένη, Ελληνίδα θλιμμένη και σκεφτική. Λ.Γ.Τ.
Ένα άρθρο «ύμνο» για τον ελληνικό λαό δημοσιεύει η γαλλική εφημερίδα «Liberation», η οποία παρουσιάζει τους Έλληνες ως το ανάχωμα της Ευρώπης ενάντια στον οικονομικό ολοκληρωτισμό.
Ο συντάκτης της εφημερίδας τονίζει ότι «ο ελληνικός λαός σήμερα ηγείται στον πόλεμο κατά του οικονομικού ολοκληρωτισμού», ο οποίος «καταστρέφει παντού τη δημόσια περιουσία, και απειλεί την καθημερινή επιβίωση εκατομμυρίων πολιτών».
Υπογραμμίζει, μάλιστα, ότι «αν και χτυπημένος μέχρι θανάτου, ο Έλληνας πάντα σηκώνεται...».
Ακολουθεί ολόκληρο το άρθρο της «Liberation»:
«Όχι, αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα, αν και δραματικό, δεν είναι μια καταστροφή. Είναι επίσης μια ευκαιρία. Γιατί η δύναμη του χρήματος έχει, για πρώτη φορά, υπερβεί με ένταση το ρυθμό της μέχρι τότε σταδιακής, σχολαστικής και προσεκτικά οργανωμένης καταστροφής του δημόσιου συμφέροντος και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Και σε μια χώρα τόσο διάσημη για τη φιλοσοφία της ζωής, στον αντίποδα του αγγλοσαξονικού μοντέλου, και διάσημη για την ακούραστη αντίσταση που έχει φέρει στις πολλαπλές μορφές καταπίεσης που προσπάθησαν να τη χαλιναγωγήσουν.
Ο Έλληνας δεν χορεύει και δε θα χορέψει ποτέ στο ένα πόδι, ούτε θα σκύψει δουλικά, ανεξάρτητα από τα καθεστώτα που θέλουν να του επιβάλλουν. Χορεύει με τα χέρια του, σαν να θέλει να πετάξει προς τα αστέρια. Γράφει στους τοίχους αυτό που θα του άρεσε να διαβάσει κάπου αλλού. Καίει μια τράπεζα όταν δεν του αφήνουν πλέον την πολυτέλεια να ψήσει στην παραδοσιακή του ψησταριά. Ο Έλληνας είναι τόσο ζωντανός, όσο η ιδεολογία της απειλής θανάσιμη. Και ο Έλληνας αν και χτυπημένος μέχρι θανάτου, στο τέλος πάντα σηκώνεται.
Ναι, η Ευρώπη της οικονομίας ήθελε να δημιουργήσει ένα παράδειγμα. Αλλά μες τον εκνευρισμό της να χτυπήσει τη χώρα που φαινόταν η πιο αδύναμη στη ευρωζώνη, μέσα στην υπερβολική της βία, η μάσκα της έπεσε. Είναι τώρα περισσότερο από ποτέ, η ώρα να καταδείξουμε το αληθινό της πρόσωπο: αυτό του ολοκληρωτισμού. Γιατί πρόκειται πραγματικά περί αυτού. Και υπάρχει μόνο μία απάντηση στον ολοκληρωτισμό: ο αγώνας, επίμονος και ανυποχώρητος, μέχρι τη μάχη, αν χρειαστεί, καθώς διακυβεύεται η ίδια η ύπαρξη.
Έχουμε έναν κόσμο, μια ζωή, και αξίες να υπερασπιστούμε. Παντού στους δρόμους, είναι τα αδέλφια μας, οι αδελφές μας, τα παιδιά μας, οι γονείς μας, οι οποίοι έχουν πληγεί μπροστά στα μάτια μας, ακόμα και αν είναι μακριά. Πεινάμε, κρυώνουμε και πονάμε μαζί τους. Όλα τα χτυπήματα που δέχονται μας τραυματίζουν εξίσου. Κάθε παιδί στην Ελλάδα που λιποθυμά στο σχολείο του, μας καλεί στην αγανάκτηση και στην εξέγερση.
Για τους Έλληνες, είναι καιρός να πούνε όχι, και, για όλους εμάς, ήρθε ο καιρός να τους υποστηρίξουμε. Επειδή ο ελληνικός λαός σήμερα ηγείται της μάχης κατά του οικονομικού ολοκληρωτισμού, που καταστρέφει παντού τη δημόσια περιουσία, απειλεί την καθημερινή επιβίωση, διαδίδει την απόγνωση, το φόβο και την αποχαύνωση μέσα από έναν πόλεμο όλων εναντίον όλων.
Πέρα από έναν συναισθηματικό θυμό που εκτονώνεται με την καταστροφή των συμβόλων της καταπίεσης, αναπτύσσει έναν διαυγή θυμό, των αγωνιστών που αρνούνται να στερηθούν την ίδια τους τη ζωή προς όφελος της τραπεζικής μαφίας και της λογικής της, αυτής του "τρελού χρήματος".
Με τις συνελεύσεις της άμεσης δημοκρατίας, το κίνημα της πολιτικής ανυπακοής, το κίνημα "Δεν πληρώνω" και τις πρώτες εμπειρίες της αυτοδιαχείρισης, μια νέα Ελλάδα αναδύεται αυτή τη στιγμή, που απορρίπτει την τυραννία της αγοράς για λογαριασμό των ανθρώπων.
Δεν γνωρίζουμε πόσο καιρό θα πάρει για τους ανθρώπους να ελευθερωθούν από την εθελοντική δουλεία τους, αλλά είναι βέβαιο ότι, αντιμετωπίζοντας τη γελοιότητα της πελατειακής πολιτικής, των διεφθαρμένων δημοκρατιών, τον τραγελαφικό κυνισμό του κράτους των banksters (τραπεζική μαφία), θα έχουμε μόνο την επιλογή -ενάντια σε κάθε εκβιασμό- να διαχειριστούμε τις υποθέσεις μας εμείς οι ίδιοι.
Η Ελλάδα είναι το παρελθόν μας.
Είναι επίσης το μέλλον μας.
Ανακαλύψτε την ξανά μαζί της!
Το 2012 ας γίνουμε όλοι Έλληνες!»

Τρίτη 29 Μαΐου 2012

ΚΟΥΔΟΥΝΙ ΛΗΞΗΣ

ΚΟΥΔΟΥΝΙ ΛΗΞΗΣ
IMG_8309_copy1
Τέλος και φέτος.
Τη φάγαμε τη χρονιά.
Για τον εκπαιδευτικό το «τέλος χρονιάς» σηματοδοτεί η άδεια σιωπηρή αίθουσα και όχι ο χοντρός άγιος με τα κόκκινα και το έλκυθρο. Η πρωτοχρονιά του καθηγητή και του δάσκαλου είναι ο Αγιασμός του Σεπτέμβρη. Χρόνια τώρα έτσι έμαθε να λειτουργεί. Η νεανική παρουσία ήταν αυτή που γέμιζε την ζωή και την ψυχή του.
Τέλος χρονιάς λοιπόν με τα παιδιά μας να κάνουν το «ένα βήμα μπροστά». Τα «εκτάκια» του δημοτικού Γυμνασιόπαιδα και οι απόφοιτοι Λυκείου υποψήφιοι φοιτητές. Βήμα αβέβαιο και διστακτικό , σε μια ζωή που γίνεται όλο και πιο δύσκολη, όλο και πιο απαιτητική, που δεν παύει όμως να είναι ΖΩΗ. Και η ΖΩΗ κρύβει πολλή ομορφιά και υπέροχα μεθυστικά αρώματα. Θέλει κόπο για να τα γευτείς, αξίζει όμως αυτή η περιπέτεια. Σε σας αναφέρομαι νεαροί φίλοι μου, που την Δευτέρα αρχίζετε με την έκθεση τις εξετάσεις σας. Σε σας που διαβάζοντας τις γραμμές αυτές ίσως αναρωτηθείτε με ειρωνεία, ή θυμό: « Για ποια ζωή μιλάς ρε φίλε; Αυτή που μας κλέψατε πριν καν την γνωρίσουμε; Αυτή που την κρατούν ενέχυρο οι δανειστές του Κόσμου και μας την εκταμιεύουν σε δόσεις πληρωμένες με χρυσά επιτόκια εφόρου ζωής; Τι όνειρα μπορεί να αγοράσει κανείς με 500 μικτά μηνιαίως; Υπάρχει φως;
Όταν δίδασκα στα Σχολεία φόρτωνα τους μαθητές μου με πολλές ευθύνες γιατί έτσι πίστευα ότι τους τιμούσα. Τους θεωρούσα υπεύθυνα άτομα, τόσο στα δικαιώματα όσο και στις υποχρεώσεις τους που έπρεπε να τις τηρούν με όλες τις συνέπειες. Και οι σχέσεις μας στηρίζονταν σε αμοιβαίο σεβασμό. Τους σεβόμουν, επομένως έπρεπε να με σέβονται. Δεν αργούσα ποτέ και συνεπώς δεν θα αργούσαν κι αυτοί. Φυσικά δεν είμαστε ίσοι σε θέματα γνώσης και πείρας, κι αυτός ήταν ένας ακόμη λόγος για να σέβεται ο μαθητής τον καθηγητή του. Και με τον τρόπο αυτό η θητεία μου στις αίθουσες ήταν μια ανεπανάληπτη εμπειρία. Δεν είναι στη «φιλοσοφία» μου να απαλλάσσω από τις ευθύνες που τους αναλογούν τους ανθρώπους για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Παρόλα αυτά, στη σημερινή φαιά κατάσταση που βιώνουμε πολλές φορές έχω σκεφθεί ότι αν υπάρχουν αθώοι στην όλη αυτή ιστορία , αυτοί είναι οι νέοι μας. Αυτοί «δεν τα φάγανε μαζί» δεν στηρίξανε παρανομίες, δεν διορίσανε κολλητούς, δεν ψηφίσανε απατεώνες, δεν χειροκροτήσανε, δεν κάνανε τα στραβά μάτια. Αυτοί απλά θα πληρώσουν το λογαριασμό (κάποιοι ήδη πληρώνουν) που είναι και αρκετά τσουχτερός.
Έχετε δίκιο παιδιά να είστε θυμωμένοι. Και πρέπει να είστε θυμωμένοι. Οι συγνώμες αναγκαίες, αλλά δεν γεμίζουν τα στομάχια και δεν φέρνουν θέσεις εργασίας. Διαχειριστείτε όμως με λογική το εκρηκτικό αυτό συναίσθημα για να μη σας πάρει από κάτω.
Απαντώντας στο ερώτημα που έθεσα προηγουμένως, αν «υπάρχει φως;» απαντώ ευθέως: Ναι, υπάρχει φως για σας! Και μόνο ότι είστε 16, 17, 18 χρονών , αυτός και μόνο είναι ένας πολύ καλός λόγος για να πετάτε. Επίσης έχετε βάλει ένα στόχο. Αυτός δίνει στη ζωή σας ενδιαφέρον. Οι στόχοι που βάζετε σας ανεβάζουν. Μπορεί να αποδειχθεί ο στόχος σας λανθασμένος ή ανέφικτος. Τώρα όμως θα τον αγαπήσετε και θα τα δώσετε όλα για να τον πετύχετε. Μπορεί να μην τα καταφέρετε.Θα σας μείνει το «ταξίδι» και ο αγώνας. Αυτά κάνουν τη διαφορά. Όταν θα πάτε για τον επόμενο θα είστε πιο «σοφοί». Θα έχετε συνειδητοποιήσει ότι μπορείτε. Με διαφορετικό ίσως τρόπο αλλά μπορείτε. Δεν υποστηρίζω την χαζομάρα του Βραζιλιάνου «όταν επιθυμούμε κάτι πολύ , όλο το Σύμπαν συνωμοτεί για το πετύχουμε» , μεταφορικά άλλωστε το έγραψε ο άνθρωπος. Απλά όταν θέλετε κάτι πολύ, καρφώστε το στο μυαλό σας, αποκτήστε γνώσεις και δεξιότητες για να το πετύχετε και όταν το καταφέρετε φροντίστε να το κάνετε όσο καλλίτερα γίνεται. Τότε θα ξεχωρίσετε, δίχως τη βοήθεια κανενός σύμπαντος, παρά μόνο του εαυτού σας, που είναι ο ίδιος ένα Σύμπαν ολόκληρο. Την επιτυχία την προετοιμάζουμε εμείς οι ίδιοι , όσο κι αν οι αφετηρίες δυστυχώς διαφέρουν.
Σας εύχομαι καλή επιτυχία στις εξετάσεις και κυρίως στη ΖΩΗ σας.
Αγαπήστε την και τιμήστε την. Λ.Γ.Τ

ΜΕΤΑΞΩΤΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

"ΜΕΤΑΞΩΤΟΙ" ΑΝΘΡΩΠΟΙ
Προτείνω να διαβάστε ένα υπέροχο κομμάτι του Γιάννη Τριάντη. Ενώ το έχω δει σε πολλά blogs , εν τούτοις δεν έχω βρει την πηγή του. Έτσι το αντιγράφω ολόκληρο και αναφέρω τον συγγραφέα του.
621
"Μεταξωτοί άνθρωποι", από το Γιάννη Τριάντη
Το είχε πει σε μια συνέντευξή του ο αείμνηστος Νίκος Καρούζος: «Μεταξωτοί άνθρωποι». Μιλούσε για κάποιους χωρικούς που είχε συναντήσει στη Λέσβο. Αγράμματοι ήταν, αλλά σοφοί. Και, προπάντων, τρυφεροί με τους άλλους. Απαλοί, χωρίς γωνίες που κόβουν, χωρίς καχυποψία, δίχως έπαρση και επιθετική ειρωνεία που πληγώνει. Μεταξωτοί άνθρωποι…
Μου ’μεινε αυτός ο χαρακτηρισμός. Χαράχτηκε μέσα μου. Κι από τότε ένα νέο κριτήριο λειτουργεί στις αξιολογήσεις μου για τους ανθρώπους: η συμπεριφορά και η στάση τους σε «ασήμαντα» πεδία της καθημερινότητας. (ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ)

Η ΙΔΑΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ

Το οτι δεν ζούμε σε ιδανική Πολιτεία είναι γνωστό και στα νεογέννητα. Ποια είναι όμως η ΙΔΑΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ  κατά την ταπεινή σας άποψη;
Αν πάλι δεν έχετε άποψη, διαβάστε τις απόψεις Σοφών της αρχαιότητας, κάντε τις συγκρίσεις   και ...μελαγχολείστε.
idaniki_politiajpg

Πέμπτη 24 Μαΐου 2012

Η ΧΗΜΕΙΑ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ (ΙΙ)

Η ΧΗΜΕΙΑ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ (ΙΙ)
kriezotoy11

Η «επάρατος» 21η Απριλίου 1967 με «συνέλαβε» στην πρώτη τάξη του εξαταξίου τότε Γυμνασίου στην όμορφη γενέτειρα Θεσσαλονίκη. 5ο Γυμνάσιο Αρρένων, οδός Κριεζώτου μια ανάσα από τη θάλασσα. 1ηώρα ιστορία με την κυρία Μάτη. «Παιδιά σήμερα δεν θα γίνουν μαθήματα. Στα σπίτια σας και γρήγορα δίχως να καθυστερείτε στους δρόμους» Αγαλλίαση! Κοπάνα και με τη βούλα των αρχών. Χαμπάρι δεν πήραμε τι είχε συμβεί. Στο δρόμο για το σπίτι ένα φιλαράκι ο Χατζίκος γιος αξιωματικού μου σφύριξε συνωμοτικά το παραμύθι: «Μαλάκα, έγινε επανάσταση. Πάμε στα σπίτια μας»

Κάπως έτσι άρχισε η προσωπική θητεία στα πέτρινα χρόνια της δικτατορίας. Η Ελλάδα στο γύψο του παρανοϊκού και εμείς το μαθηταριό στη κοσμάρα μας. Ήταν οι εποχές που βιαζόμαστε να μεγαλώσουμε και παλεύαμε τις αναστολές και τα συμπλέγματα που μας είχε φορτώσει μια κλειστή κοινωνία. Η ζωή προχωρούσε μέσα από τα νεανικά παρτάκια, καμμία τσόντα στον εξώστη του «θεανώ» (δύο ταινίες πάντα, η μία συνήθως καουμπόικη και η άλλη «ερωτική»), και κυριακάτικη εκτόνωση στο «ναό» της Τούμπας για να μας πάρει τα μυαλά η «Μπαοκάρα» της χρυσής εποχής του Κούδα, του Σαράφη και λίγο παλιότερα του Αρίσταρχου Φουντουκίδη. Γιορτή ήταν ακόμη το ποδόσφαιρο. Νικούσε ο ΠΑΟΚ και χτύπαγαν οι καμπάνες στη γειτονική εκκλησιά από τον Παοκτσή ιερέα. Γιορτή για την εργατιά της Τούμπας που μεταλάβαινε με τη ρετσίνα, «στην υγειά της ομαδάρας μας ρε».

Στο σπίτι μου στην Μάρκου Μπότσαρη, ερχότανε το φιλαράκι μου ο Μιχάλης ο Φ. ιατρός σήμερα, και ξέραμε την ώρα που έβγαινε να καθαρίσει το μπαλκόνι του ρετιρέ απέναντι η υπηρέτρια του ιδιοκτήτη Εκπαιδευτηρίων Δέλλιου και ...απολαμβάναμε το θέαμα. Λεπτομέρεια: Το μπαλκόνι μου ήταν ένα όροφο πιο κάτω και η νεαρή ουδέποτε φορούσε παντελόνι. Άσε που πρέπει να το είχε πάρει είδηση και όταν μας έβλεπε απέναντι, έσκυβε όλο και χαμηλότερα. Πολύ ταραχή σας λέω!

Στα μαθητικά μας και πάλι. Το 5ο Γυμνάσιο Αρρένων Θεσσαλονίκης ήταν την εποχή εκείνη το «κολλέγιο» της δημόσιας εκπαίδευσης στην πόλη. Από τις αίθουσές του πέρασε η αφρόκρεμα των καθηγητών αλλά και μια σειρά μαθητών που σφράγισαν αργότερα την οικονομική, πολιτική και καλλιτεχνική ζωή της πόλης. Ενδεικτικά αναφέρω μερικούς γνωστούς απόφοιτους όπως ο Γιάννης Μαγκριώτης, ο Γιάννης Ιωαννίδης, ο Κώστας Γκιουλέκας, ο Βασίλης Παπαγεωργόπουλος, ο Σωτήρης Κούβελας, ο Αλκης Στέας, ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο Γιώργος Χατζηνάσιος κ.ά. Σχεδόν κάθε φωτισμένος, ή μη δάσκαλος, με την μετάθεσή του στο σχολείο μας, αποκτούσε και το παρατσούκλι του που υποκαθιστούσε μόνιμα στα χείλη των μαθητών το πραγματικό του όνομα. Γυμναστής ήταν ο «Γύφτος» δια το μελαμψόν της επιδερμίδας του. Φυσικός ήταν ο «Κούρκος» αδύνατος με μακρύ λαιμό και ερυθράν επιδερμίδα που γινόταν ακόμη πιο ερυθρά όταν εκνευρίζονταν. Φιλόλογος ήταν η «Μορμώ» τίτλος που της αποδόθηκε για την …εκθαμβωτική ομορφιά της. Γυμνασιάρχης ο «μπακάλης», που δεν με είχε απασχολήσει ποτέ γιατί κέρδισε τον τίτλο αυτό. Τα τελευταία χρόνια είχα φιλόλογο τον κ. Φιλιόπουλο που απ’ ότι μαθαίνω πρέπει να ζει ακόμη. Ευθυτενής, αδύνατος, μελαχρινός, πάντα καλοντυμένος, δεινός χειριστής της ελληνικής γλώσσας και εξαιρετικός δάσκαλος. Του ανέθετε πάντα ο γυμνασιάρχης να βγάζει τους επετειακούς λόγους διότι ήταν φοβερός ρήτορας και ποτέ δεν διάβαζε από κείμενο. Το μοναδικό της ζωής μου χαστούκιον το έφαγα από αυτόν διότι κάτι μου ψιθύρισε ο διπλανός μου και χαμογέλασα. Τότε ήταν ζόρικα τα πράγματα. Ο Φιλιόπουλος ήταν από τους καθηγητές που μισείς στο σχολείο, αλλά αργότερα τους χαιρετάς στο δρόμο αναγνωρίζοντας έτσι ότι κάτι σου πρόσφεραν. Φυσικοί με βαρύ όνομα ήταν ο κ. Βατσιάς και ο κ. Τσιτουρίδης. Εκείνος ο Βατζιάς ήταν απίστευτη περίπτωση. Με το που έμπαινε στη τάξη, άνοιγε τον κατάλογο, και το φυλλομετρούσε αργά και βασανιστικά. Τότε μπορούσες να ακούσεις τη μύγα που πετούσε. Είχαμε μάθει σε ποια σελίδα ήταν το όνομά μας (4 ονόματα έπαιρνε η κάθε σελίδα) και οι καρδιές πήγαιναν να σπάσουν. Ο τύπος αφού εξαντλούσε όλο τον κατάλογο, πετούσε συνήθως 2-3 ονόματα στη τύχη για να βγούνε στον πίνακα και στη τάξη ακούγονταν ένα μακρόσυρτο φςςςς ανακούφισης.

Και –μετά από αυτό το …μικρό πρόλογο- πάμε στον χημικό και τη Χημεία που είναι αγαπητοί μου και το κυρίως θέμα μας, αν κρίνει κανείς από τον τίτλο του σημειώματος.

Ο χημικός μας ήταν άλλη μια ειδική περίπτωση. Ο κ. Συρόπουλος, ένας αυστηρός ασπρομάλλης που φορούσε σχεδόν μόνιμα μια σκούρα μπλε καπαρντίνα. Το ψώνιο του εκτός από τη Χημεία ήταν το λευκό όπελ σιρόκο που για την εποχή ήταν και πολύ τρομερό αμάξι και το χαλβαδιάζαμε οι πιτσιρικάδες έξω από το σχολείο παρκαρισμένο. Ο Συρόπουλος ήταν εξαιρετικός χημικός και μάλιστα είχε γράψει και βιβλίο για τη διδακτική της χημείας. Μας πήγαινε στο εργαστήριο του σχολείου, το οποίο όπως τα περισσότερα σχολικά εργαστήρια των μεγάλων γυμνασίων είχε ένα καλό εξοπλισμό, μόνο που ήταν απαγορευμένος για τους μαθητές. Συνήθως αυτό οφείλονταν σε φόβο των καθηγητών να μας εκθέσουν σε κίνδυνο, ή σε άγνοια, ή και στα δύο. Το εργαστήριο είχε μια μυρωδιά ιωδίου και ένα παμπάλαιο περιοδικό πίνακα στοιχείων και διάφορες ξύλινες ντουλάπες με εκθέματα. Η κατάσταση δεν ξέφευγε ποτέ από τα χέρια του Συρόπουλου γιατί ήταν αυτό που λέμε «παλιά καραβάνα» και ήξερε τι του γίνονταν. Ήταν όμως πολύ αυστηρός και αυτό μας χαλούσε και δεν μας άφηνε να αγαπήσουμε το μάθημα. Μα αποκαλούσε «κυρίους», αλλά δεν είχε και ιδιαίτερο πρόβλημα να σου ρίξει και ένα χαστούκι που να σε κάνει να δεις το Χριστό …φαντάρο. Η Χημεία ήταν το μισητό μου μάθημα μέχρι που πέρασα …μάλλον κατά τύχη, στο Χημικό Αθήνας που ήταν μάλιστα και η πρώτη μου επιλογή. Μια μέρα σηκώνει ένα παιδί, αν θυμάμαι καλά τον Σακελλαρόπουλο και είχαμε μάθημα τα άλατα. «Κύριε», του λέει, «αν ανακατώσετε ένα ποτήρι με υδροχλωρικό οξύ και ένα ποτήρι με υδροξείδιο του νατρίου , υπάρχει περίπτωση να πιείτε το περιεχόμενο που θα προκύψει;» τον ρωτάει. Τι ήταν να απαντήσει «όχι» ο δόλιος ο μαθητής; Παράτησε τα «κύριε» και άρχισε να τον «στολίζει» κανονικά. «Αστοιχείωτε, αδιάβαστε, βεβαίως και μπορείς να το πιείς αφού θα βγει αλατόνερο. Αρκεί να έχει γίνει πλήρης εξουδετέρωση» Τότε δεν μπορούσα να καταλάβω πως είναι δυνατόν να ανακατώνεις δύο «φοβερές ουσίες» και να βγαίνει κάτι εντελώς αθώο και αβλαβές.

Την έκτη Γυμνασίου, Τρίτη Λυκείου σημερινή, τελείωσα στο Παπαστράτειο Λύκειο Αγρινίου. Άλλος κόσμος εκεί. Καλά παιδιά, μαθηταράδες, αλλά «βαριά επαρχία». Στον ένα πόντο η κόμη, σφαιριστήρια απαγορευμένα και το βράδυ νωρίς στα σπίτια. Κανένα Μόκα παγωτό στο Ματραλή στην κεντρική πλατεία, κανένα φραπέ στο τουριστικό περίπτερο στο Παπαστράτειο πάρκο και πολύ μα πολύ τσιγάρο στη ζούλα. (Αγρίνιο τώρα , καταλαβαίνετε εκεί πρώτα κάπνιζε το παιδί και μετά έβγαζε δόντια. Ο «Βήχας» ο λυκειάρχης δεν αστειεύονταν. Εκεί από εργαστήριο είχαμε μαύρα μεσάνυχτα, αλλά είχαμε ένα φυσικό τον κ. Γκόγκο από τα Γιάννενα αν θυμάμαι καλά, που ήταν και πολύ τσακάλι στη θεωρία. Πρώτη φορά καταλάβαινα την ουσία της φυσικής. Αυτός ο άνθρωπος μας έκανε και Χημεία και θα σας μιλήσω τώρα για άλλη μια τραυματική εμπειρία μου στη Χημεία. Ο Φυσικός αυτός είχε τον ανιψιό του τον Πάρι, στην ίδια τάξη με μας. Ήρθε το καλοκαίρι και έπρεπε να γράψουμε τις ενδοσχολικές εξετάσεις. Πρώτα γράφαμε Φυσική μετά Χημεία. Έμενα σε μια ισόγεια μονοκατοικία, και ήταν τα ξημερώματα της ημέρας εξέτασης στη Φυσική. Μέσα στον βαθύ μου ύπνο ακούω στον ξύλινο παραθυρόφυλλο χτύπους και μια φωνή να φωνάζει: «Νίδα, ξύπνα ρε μαλάκα». Σηκώθηκα ζαλισμένος και λίγο ανήσυχος και βλέπω τον Μιχάλη τον Ντεμούση (αργότερα έγινε καθηγητής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο Πάτρας)με ένα χαρτί στο χέρι. « Σήκω γρήγορα ρε , έχουμε τα θέματα, φούλη μου» Είχανε τη λίστα με τα 20 ερωτήματα από τα οποία κληρώνονταν τα 9 και διαλέγαμε τα έξι αν θυμάμαι καλά γιατί έχουν περάσει πολλά χρόνια. Δεν ξέρω με ποιο τρόπο ο ανηψιός έβαλε χέρι στα θέματα του θείου του, τα αντέγραψε και τα έκανε πάσα σε ένα κολλητό του. Μετά δημιουργήθηκαν συνεργεία αντιγραφής των θεμάτων και διανομής τους (δεν υπήρχαν τότε φωτοτυπικά), τα οποία με επαγγελματική συνέπεια μετέφεραν τα θέματα σε όλα τα παιδιά. Η επόμενη μέρα ήταν ημέρα αγγελική. Ζήτημα 1ο, γνωστό. Ζήτημα 2ο γνωστό κλπ. Περνάει ο Φυσικός από τη τάξη, «παιδιά θέλετε να ρωτήσετε κάτι», χαμόγελα με νόημα από κάτω, κάτι δεν του άρεσε και βέβαια όταν διόρθωσε τα γραπτά έγινε ο δεύτερος Τρωικός πόλεμος, με θύμα τον Πάρι όπως μάθαμε. Μετά από μια εβδομάδα ήρθε η σειρά της Χημείας. Ακούμε το πρώτο θέμα, «τι είναι αυτό ρε παιδιά;». Ακούμε το δεύτερο και λέμε πάμε παρακάτω. Ακούμε το τρίτο και ελπίζαμε στο τέταρτο. Τα θέματα δεν παίζονταν, ήταν για απόφοιτους Χάρβαρντ. Αποτελέσματα; Φυσική 20, Χημεία 4! Με κάτι τέτοια πώς να ακούς «Χημεία» και να μην βγάζεις εξανθήματα;

Όλα αυτά έχουν πλέον σκεπασθεί από την «σέπια» του χρόνου. Ακόμη και οι δυσάρεστες στιγμές προκαλούν ένα περίεργο συναίσθημα που δεν ξέρω αν μας προκαλεί χαρά ή στενοχώρια, σίγουρα όμως έλκουν σαν μαγνήτης. Ήταν τα χρόνια της νεότητας, βλέπετε. Χρόνια Αθωότητας. Λ.Γ.Τ.

ΕΛΛΑΔΑ, Η ΚΟΥΚΛΑΡΑ ΜΕ ΤΑ ΜΠΛΕ ΚΑΙ ΑΣΠΡΑ

Δείτε την Ελλάδα από πάνω, αφ' υψηλού. Από ελικόπτερο ντε! Κουκλάρα μεγατόνων η γυναικάρα με τα μπλε και λευκά. Βαθύ γαλάζιο, σχεδόν μπλε ο Ουρανός και η Θάλασσα. Λευκά τα σπίτια των νησιών της. Υπέροχες λήψεις υψηλής ανάλυσης, μουσική που ντύνει το τοπίο με στοργή. Κούκλα σας λέω αψεγάδιαστη. Ούτε αυθαίρετα, ούτε νέφος, ούτε χάος, ούτε χρέη! Αυτό το βίντεο κρατείστε το, δείξτε το στα παιδιά σας και στείλτε το σε φίλους. Για την Ελλάδα ρε γαμώτο! Λ.Γ.Τ.

greece_aerial-e13245646783751

 

Δευτέρα 21 Μαΐου 2012

ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ, ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΘΛΗΤΗΣ, ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Στέλιος Κυριακίδης.  Δρομέας αποστάσεων. Σας λέει τίποτε το όνομα; Μάλλον όχι. Κι εγώ δεν είχα ακούσει τίποτε σχετικό μέχρι που πήρα ένα σχετικό μήνυμα και έψαξα και λίγο για να διαπιστώσω οτι πίσω από το όνομα αυτό κρύβεται ένας μεγάλος αθλητής και ένας υπέροχος άνθρωπος. Όταν ο Σπύρος Λούης υποδέχθηκε τον Κυριακίδη στο σπίτι του στο Μαρούσι του είπε χαρακτηριστικά: «Παιδί μου Στέλιο, να τρέχεις πάντα, γιατί εμείς οι Έλληνες γεννηθήκαμε για να τρέχουμε. Μόνο έτσι καταφέραμε να ζήσουμε τόσους αιώνες».
Η ζωή του έπαιξε περίεργα παιχνίδια. Το 1941, μετά την είσοδο ναζιστικών γερμανικών δυνάμεων στην Αθήνα παντρεύτηκε την Ιφιγένεια με την οποία απέκτησαν τρία παιδιά: την Ελένη, την Μαίρη και τον Δημήτρη. Για τα δύσκολα χρόνια της Κατοχής, ο ίδιος δήλωσε πως το γαμήλιο δώρο του ήταν ένα ψωμί (κι αυτό μισό). Το 1943 στο Χαλάνδρι, συνελήφθη από Γερμανούς με άλλα 49 άτομα (τα οποία εκτελέστηκαν) εξαιτίας ενός φόνου Γερμανού στρατιώτη. Ο Γερμανός αξιωματικός υπηρεσίας ήταν μαραθωνοδρόμος και τον άφησε ελεύθερο, όταν βρήκε στο πορτοφόλι του την ταυτότητά του και την κάρτα διαπίστευσης των Ολυμπιακών Αγώνων του 1936 στο Βερολίνο. Ο γιος του Δημήτρης Κυριακίδης ανέφερε: «Μια άλλη φορά, όταν οι Γερμανοί εισέβαλαν στο σπίτι μας, βρήκαν ένα άλμπουμ με φωτογραφίες από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου. Στην πρώτη σελίδα ήταν ο Χίτλερ.“Χάιλ Χίτλερ!” είπαν και εξαφανίστηκαν. Έτσι εδόθη εντολή να μην πηγαίνει κανείς στο σπίτι του Κυριακίδη. Από τότε ο πατέρας μου έκρυβε στο υπόγειό μας τους συμμάχους που έπεφταν με τα αλεξίπτωτα και έφευγαν αργότερα στην Αίγυπτο». (Πηγή: wikipedia)
Διαβάστε όμως ολόκληρο το αρθράκι για να καταλάβετε γιατί ο άνθρωπος αυτός ήταν πραγματικά Μεγάλος.

Σάββατο 19 Μαΐου 2012

ΕΝΑΣ ΓΑΛΛΟΣ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Επειδή έχουμε πήξει τώρα τελευταία από τις μουτρωμένες φάτσες των Ευρωπαίων εταίρων που ένα καλό λόγο δεν λεν για τον τόπο αυτό που και οι ίδιοι απομύζησαν εκτός από τους ανίκανους πολιτικούς μας, θα δώσω το λόγο σε μια φιλελληνική φωνή. Την έχουμε ανάγκη όχι για να μας "χαίδέψει" τ΄αυτιά, αλλά γιατί υπάρχει και αυτή η άποψη για την Ελλάδα, που να πάρει. Δεν είμαστε ένας λαός μόνο με κουσούρια, τεμπέληδες και χαραμοφάηδες όπως έχει περάσει προς τα έξω, ειδικά προς τους "πειθαρχημένους Βόρειους", αλλά και ένας λαός έξω καρδιά, φιλότιμος, που από τα δύο-τρία ευρώ που του άφησαν στη τσέπη, το ένα θα το διαθέσει για κεράσει, τον φίλο και τον ξένο. Έτσι ήμασταν και έτσι πρέπει να μείνουμε. Λ.Γ.Τ.

ΜΑΖΙ ΘΑΣΥΝΕΧΙΣΟΜΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ


SimoneLE BARON
Γλωσσολόγος– Καθηγήτρια της γαλλικής γλώσσας
Διπλωματούχοςτης Alliance Française de Paris
http://simone-le-baron.blogspot.com
http://www.academy.edu.gr
                                                              
Τοτελευταίο γράμμα μου την πρώτη Ιουνίου το τελείωνα ως εξής: «A προπό, έχουμεαφήσει μια συζήτηση στη μέση και θέλω να πάω να την συνεχίσω, ένας λαός μεπεριμένει!» Στις 27 Ιουνίου έφτασα στην Ελλάδα: Το είπα, το έκανα, σας βρήκα.Βρήκα τον Ελληνικό λαό, τους φίλους, τους συμπατριώτες της ΕλληνικήςΟικουμένης, τους συγγενείς του Ελληνικού γένους. Για δεύτερη φορά σε σημαντικήκαμπή της Ελληνικής ιστορίας μου ανοίξατε τα σπίτια σας, την αγκαλιά σας, τηνκαρδιά σας.
Συζητήσεις;Κάθε στιγμή, με τον καθένα, παντού, στο τρένο, στα καταστήματα, στις υπηρεσίες,με τους φίλους, δεν αφήνω καμιά ευκαιρία να πάει χαμένη. Έχει γίνει καθημερινόμου καθήκον και αν πρέπει να περπατήσω σε όλη την Ελλάδα, να μιλήσω στον καθένααπό εσάς, θα το κάνω. Θα μιλήσω στους νεόπλουτους και θα τους πω: «Προτού ναγίνετε νεόφτωχοι, πουλήστε εκείνη την σπιταρόνα, την βίλα που χτίσατε μεδάνειο, πάρτε πίσω τα λεφτά που δώσατε μέχρι τώρα και πηγαίνετε στο χωριό πουσας περιμένει το ταπεινό σπιτάκι που γεννηθήκατε με ένα περιβόλι να σαςταΐζει». Ή ακόμα καλύτερα γκρεμίστε την! Αυτές οι βίλες δεν ανήκουν στηνελληνική κουλτούρα, παραμορφώνουν την αέναη ακτογραμμή της Ελλάδος, προσβάλουντους ναούς, τις κολόνες του Παρθενώνα. Ξέρουμε ότι ο Έλληνας από την Αρχαιότηταθέλει εστία, οίκο, να έχει «δυο κεραμίδια πάνω από το κεφάλι του», αλλά είπαμε«κεραμίδια». Κεραμίδια να σας προστατεύουν από το κρύο, την βροχή, τον ήλιο τοκαλοκαίρι. Μόνο τα απαραίτητα, όχι τα περιττά: είναι το θεμέλιο του Ελληνισμού.
Ανακάλυψαένα νέο χαρακτηριστικό σας το οποίο δεν είχα καταλάβει ως τώρα: η αυτοκριτική,ο αυτοσαρκασμός. Νέοι, ηλικιωμένοι, μορφωμένοι και μη, άντρες, γυναίκες,χωριάτες, αστοί, πλούσιοι, φτωχοί, η συζήτηση εξακολουθητικά τελειώνει ως εξής:«Είμαστε παλιολαός, εμείς φταίμε, εμείς τους ψηφίσαμε, εμείς τα πήραμε ταδάνεια, δεν μας υποχρέωσε κανείς, θέλαμε σπίτια, αυτοκίνητα, ταξίδια,πολυτέλεια. Τέρμα, δεν σωζόμαστε, μέχρι εδώ ήτανε, η Ελλάς πεθαίνει». Και εγώαπαντώ εξακολουθητικά: «Μήπως το ξέρανε οι Γάλλοι, όλοι οι πολίτες που ζουν υπόκαθεστώς κομματοκρατίας; Στην Γαλλία το κακό έγινε πριν 20 χρόνια αλλά ποιός τοομολογεί; Ποιός θέλει να το αντιμετωπίσει; Πόσο καιρό θέλατε εσείς για να το καταλάβετε;Μόλις σας βρήκε το κακό, αμέσως αντιδράσατε. Και μάλιστα είσαστε παλιολαός, καιεγώ μαζί σας, είμαστε παλιάνθρωποι! Άλλωστε, δεν με είχαν προειδοποιήσει οιΓάλλοι; Οι Έλληνες είναι απατεώνες, τεμπέληδες και κλέφτες μου είπαν οι«αψεγάδιαστοι» Γάλλοι. Είμαι και εγώ έτσι τους απήντησα για αυτό πηγαίνω νατους βρω και σας αποχαιρετώ, δεν αντέχω άλλο την τέλεια ηθική σας. Πάω νατεμπελιάσω μαζί τους εγώ που προτιμώ την ταβέρνα, την παρέα, το καλαμπούρι απότην δουλειά. Το ωραίο είναι ότι οι Έλληνες δουλεύουν δυο φορές περισσότερο απόεσάς και προλαβαίνουν να διασκεδάσουν κιόλας, αυτή είναι μεγάλη απατεωνιά, τοπαραδέχομαι! Κλέφτες; Ναι, κλέβουν ότι πιο ωραίο βρίσκουν στην ζωή και στηνφύση. Όταν όμως θέλησα να τους κλέψω ένα κομμάτι της Ελληνικής ψυχής, μου τηνχαρίσανε ολάκερη...
Ηέννοια του λαού είναι συγχρονική, η έννοια του έθνους είναι διαχρονική. Από τηνΑρχαιότητα ο Ελληνικός λαός περνάει από μια κατοχή σε μια άλλη. Σήμερα είναι ηΑμερικανικό-Ευρωπαϊκή κατοχή. Θα περάσει και αυτή, όπως πάντα. Από την στιγμήπου αρχίζει μια κατοχή είναι θέμα χρόνου μόνο για να τελειώσει. Τούτη δεν θακρατήσει 400 χρόνια! Το Ελληνικό έθνος όμως ήταν, είναι και θα είναι ελεύθερο.Αυτό το έθνος γράφει την ιστορία του για περισσότερο από 3000 χρόνια με τηνίδια γλώσσα, στο ίδιο έδαφος. Και σε ποιόν οφείλεται αυτό το θαύμα; Στουςανθρώπους που κατοικούν σε αυτό το έδαφος από αμνημονεύτων χρόνων μιλώντας αυτήτην υπέροχη γλώσσα, όχημα της Ελληνικής σκέψεως. Σε όλα τα σχολεία του κόσμουμαθαίνουν την ιστορία του Ελληνικού έθνους, μόνο που την σταματάνε στηνΕλληνική επανάσταση. Σκόπιμα; Μάλλον. Έχουνε βαρεθεί οι «άλλοι» να βλέπουν μιαχούφτα αντιστασιακών με το χαμόγελο στα χείλη και την σπίθα στο μάτι να βιώνουνελεύθερα στο πιο στρατηγικό μέρος της Γης σαν να μην συνέβη τίποτα. Έστω καιμόνη μου, χιλιόμετρα να κάνω στο ελληνικό έδαφος, στα χωριά, στο κάθε σπίτι, θαέρθω να σας βρω για να σας πω ποιοί είσαστε διότι τελευταία σας έχουνμπερδέψει. Θέλω να σας πω τι είναι ο Ελληνισμός: απλώς μια μεγάλη, άπειρησυζήτηση μεταξύ σας! Τίποτε άλλο. Ακόμα και τα βουνά σας μιλάνε, το ένα απαντάστο άλλο με την ηχώ. Είναι ο ήχος του Ελληνισμού. Πείτε μου ποιός κατακτητήςμπορεί να απαγορεύσει στα βουνά να μιλάνε…
Μιαημέρα που την γνωρίζουν μόνον τα βουνά, ένας πρώτος άνθρωπος έκανε μια ερώτησηστα Ελληνικά σε έναν άλλον, και ακόμα ψάχνουμε την απάντηση. Άρα θα μου πείτεότι την ημέρα που θα την βρούμε την απάντηση θα πεθάνει ο Ελληνισμός; Όχιβέβαια, διότι την έχετε βρει εδώ και χιλιάδες χρόνια, απλώς σας αρέσει νακάνετε το κορόιδο. Στα τρίσβαθα της Ελληνικής ψυχής την έχετε κρύψει. Κάνω καιεγώ τώρα το κορόιδο… Ο Ελληνισμός λοιπόν θα ζήσει!
Θέλωτώρα να σας διηγηθώ μια κοινή ημέρα Ελληνισμού, το καλοκαίρι που μας πέρασε: Καθώςπερίμενα το τρένο στην Κόρινθο για να πάω Αθήνα, με πλησίασε ένας παππούς καιμου είπε: «Κορίτσι μου, δεν ταξιδεύω εγώ συνήθως αλλά πρέπει να πάω στην Αθήνανα δω την γυναίκα μου που της κάνουν εξετάσεις στο νοσοκομείο. Μπορώ να κάτσωδίπλα σου για να μην χαθώ;» Άλλο που δεν ήθελα εγώ. Αρχίσαμε την συζήτηση. Τουμίλησα για το «καθήκον» μου. Με ευχαρίστησε. Θυμάμαι και θα θυμάμαι το βλέμματου, θαλασσί. Το χαμογέλιο του, ελληνικό. «Ξέρεις εμείς στο χωριό, δεν τουςέχουμε ανάγκη τους πολιτικούς. Αυτοί θα μας πουν τι να κάνουμε στο χωριό μας;Τι ξέρουν; Όταν έχουμε κάποιο πρόβλημα στο καφενείο το συζητάμε. Όλα περνάνεαπό το καφενείο. Το καφενείο είναι η μικρή Βουλή και το κάθε χωριό, έχει τηνδική του Βουλή. Έτσιείναι κορίτσι μου: το χωριό μας το αγαπάμε.»
Πέρασατην ημέρα με την Χριστίνα, κόρη μου της Ελληνικής Οικουμένης. Η Χριστίνα είναι36 χρονών. Όταν έχασε την μάνα της ήταν μόλις 11. Παντρεύτηκε, έκανε δυοπαιδιά, αγόρια, και ο άντρας της την άφησε για μιαν άλλη όταν το τελευταίοπαιδί ήτανε ακόμα μηνών. Και όταν ο πατέρας της, 65 χρονών, το έμαθε, πέθανε. ΗΧριστίνα είναι όμορφη, έξυπνη, μορφωμένη, αξιοπρεπής αλλά αυτό δεν είναιτίποτα: Καλύτερη μάνα δεν έχω ξαναδεί. Αφού ο άντρας της δεν της δίνει δεκάρα,συντηρεί μόνη την οικογένεια δουλεύοντας ως μεταφράστρια την νύχτα ότανκοιμόνται τα παιδιά. Ποτέ δεν παραπονιέται. Εκείνη την ημέρα υποσχέθηκα στονΚωνσταντίνο, τον μεγάλο, 5 χρονών, να τον πάρω μαζί μου ένα απόγευμα στο σπίτιμου όταν θα έχω εγκατασταθεί πλέον στην Αθήνα και θα του κάνω κρέπες όπως τοσυνηθίζουν στην Βρετάνη. Αρέσουν πολύ στα παιδάκια. Με ένα πολύ σοβαρό ύφος οΚωνσταντίνος μου απάντησε: «Εγώ θέλω τραχανά. Σαν αυτό που μας έκανε η μαμά τομεσημέρι, αγαπώ πάρα πολύ τον τραχανά!»
Στηνεπιστροφή καθόταν απέναντι μου μια γιαγιά. Tα είπαμε. Πάλικαι εκείνη με ευχαρίστησε. Μου είπε την απλή ζωή της μεταξύ Αθήνας και χωριού.Έχει δυο κόρες. Η μια πέθανε στην ηλικία 37 ετών και από τότε φροντίζει τα δυοπαιδιά της που είναι τώρα 22 και 20 χρονών αλλά που έχουν ανάγκη την αγάπη τηςγιαγιάς. «Ξέρεις, όταν το καλοκαίρι, πρωί-πρωί πριν να αρχίσει ο ήλιος νακαίει, πηγαίνω στο περιβόλι να μαζέψω μελιτζάνες, κολοκύθια και διάφοραχορταρικά, ανοίγει η ψυχή μου. Τα βάζω μέσα στην ποδιά μου και μετά επάνω στοτραπέζι της κουζίνας που θα καθίσουν για πρωινό και περιμένω την στιγμή που θαπω στα εγγόνια μου: Τι θέλετε να σας μαγειρέψω σήμερα; Δεν έχω πάει σχολείο,έμαθα από το σχολείο της ζωής ό,τι ξέρω και από την θρησκεία μας που κάνεικαλούς ανθρώπους. Αγαπώ την θρησκεία μας».
Τροφήγια να βιώνει το σώμα, θρησκεία για να βιώνει η ψυχή και πολιτεία για τηνσυμβίωση. Τόσο δύσκολο είναι; Και αφού ο παππούς του εικοστού πρώτου αιώνααγαπά την πολιτεία, η γιαγιά του εικοστού πρώτου αιώνα αγαπά την θρησκεία καιτο Ελληνόπουλο του εικοστού πρώτου αιώνα αγαπά τον τραχανά, το ελληνικόέθνος θα ζήσει! Και αφού οι Φιλέλληνες ανήκουν στο Ελληνικό έθνος θεωρώμεγάλη τιμή να συνεχίσω μαζί σας αυτή την εξαιρετική ιστορία.

Η ΕΛΛΑΣ ΖΕΙ!

Η ΧΗΜΕΙΑ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ

Η ΧΗΜΕΙΑ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ
sxolio-300x223
Τυχαία έπεσα πάνω σε ένα κείμενο σχετικό με χημεία που είχε κάτι διαφορετικό. Μύριζε χημεία της δεκαετίας του 60 και ήταν η Χημεία που γνωρίσαμε στο εξατάξιο Γυμνάσιο της εποχής εκείνης. Με συγκίνησε με την απλότητα την ειλικρίνεια και τις μνήμες που κουβαλούσε. Θυμήθηκα τόσα και τόσα που μάλλον θα τα γράψω σε ένα άλλο σημείωμα. Για την ώρα απολαύστε το κείμενο του Βαγγέλη Μαυροδή από το βορειοελλαδίτικο Blog "Χολομώντας"  Λ.Γ.Τ.
ΔΕΙΓΜΑ:
"...Ολιγοσέλιδα τα βιβλία της χημείας, αλλά δε χρειαζόμασταν και κάτι παραπάνω, αν κανείς από τους παλιούς μας συμμαθητές έγινε χημικός, όλο και θα τάμαθε. . . καλύτερα. Πολύ σπουδαία τα μαθήματα, αλλά δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε και πολλά πράγματα, αφού το συγκεκριμένο μάθημα απαιτεί εργαστήρια και πειράματα τα οποία στο Γυμνάσιό μας ποτέ δεν είδαμε. Αν θυμάμαι καλά σε κάποιο βιβλίο τής Χημείας, νομίζω οτι ήταν τής ανόργανης, είχε μια ζωγραφιά ενός γενειοφόρου με πλατύγυρο μυτερό καπέλο και δίπλα ένα...παράξενο δοκιμαστικό σωλήνα όπως εκείνα τα συγκοινωνούντα δοχεία, δεν μπορώ να το περιγράψω και σωστά ύστερα από τόσα χρόνια"
"...Πάντως δεν πρέπει να διαμαρτυρόμαστε, γιατί ακόμα από την πρώτη τάξη τού Γυμνασίου είχαν ξεκινήσει τα πειράματα, αλλά κάποιος τα . . .μάτιασε και πήγαν στραβά, και ενώ ξεκίνησαν με τούς καλύτερους οιωνούς και προοπτικές, και από μέρες το συζητούσαμε οτι ο κύριος Μισόπουλος «θα μάς κάνει. . . πείραμα», σταμάτησαν μετά την πρώτη παταγώδη αποτυχία και κανείς δεν τόλμησε να το αναφέρει ξανά, μόνο εμείς μεταξύ μας το σχολιάζαμε , επαναλαμβάνοντας εκείνο που ακούσαμε στην τάξη, εκείνο το «μα τί κάνεις μωρέ; κλπ» γιατί το μόνο πείραμα που είδαμε ήταν όταν πηγαίναμε στην πρώτη τάξη και ο καθηγητής μας ο αείμνηστος Μισόπουλος, έφερε ένα φιαλίδιο το οποίο όπως μάς είπε είχε μέσα θειϊκό οξύ, ογδόντα παιδιά ήμασταν στην πρώτη τάξη-άκου να δεις- και μέσα σε άκρα ησυχία, άνοιξε το μπουκαλάκι και έριξε λίγο από το υγρό μέσα σε ένα μικρό κρασοπότηρο στο οποίο υπήρχε λίγο νερό, αλλά φαίνεται οτι έγινε κάποια χημική αντίδραση την οποία δεν υπολόγισε ο καθηγητής, το ποτήρι ζεμάτισε ξαφνικά και τού έκαψε το χέρι, έτσι το άφησε να πέσει και πέφτοντας το υγρό στο ξύλινο πάτωμα έκανε μια μικρή λακκούβα στα σανίδια και μύρισε άσχημα σε όλη την τάξη.
Σοβαρός και ήρεμος όπως πάντα ο αείμνηστος καθηγητής μας και γαμπρός της Αρναίας, θυμάμαι οτι έμενε εκεί απέναντι από το σημερινό δημαρχείο νομίζω στου μακαρίτη τού Ρήγα το σπίτι. (Στο ισόγειο «Υποδηματοποιείον»). Ο καθηγητής μας μάς έμαθε πολλά, αλλά στο «πείραμα» κάτι τού ξέφυγε κάτι δεν υπολόγισε καλά, έγινε κάποια φασαρία μέσα, και ακούγοντας τις φωνές από το γραφείο από δίπλα ο αείμνηστος γυμνασιάρχης Κουμάντος, μπήκε μέσα φουριόζος και άρχισε να φωνάζει, «τί κάνεις μωρέ; Θα μού κάψεις το σχολείο κλπ», και μέχρι να τελειώσουμε το Γυμνάσιο εκτός απ’ αυτό το αποτυχημένο πείραμα άλλο δεν είδαμε και η στάμπα από το θειικό οξύ φαίνονταν για χρόνια εκεί μπροστά από την έδρα, δεν έφευγε. " ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΠΛΗΡΕΣ ΑΡΘΡΟ

Τετάρτη 16 Μαΐου 2012

ΚΟΥΔΟΥΝΙ ΛΗΞΗΣ

ΚΟΥΔΟΥΝΙ ΛΗΞΗΣ
IMG_8309_copy1
Τέλος και φέτος.
Τη φάγαμε τη χρονιά.
Για τον εκπαιδευτικό το «τέλος χρονιάς» σηματοδοτεί η άδεια σιωπηρή αίθουσα και όχι ο χοντρός άγιος με τα κόκκινα και το έλκυθρο. Η πρωτοχρονιά του καθηγητή και του δάσκαλου είναι ο Αγιασμός του Σεπτέμβρη. Χρόνια τώρα έτσι έμαθε να λειτουργεί. Η νεανική παρουσία ήταν αυτή που γέμιζε την ζωή και την ψυχή του.
Τέλος χρονιάς λοιπόν με τα παιδιά μας να κάνουν το «ένα βήμα μπροστά». Τα «εκτάκια» του δημοτικού Γυμνασιόπαιδα και οι απόφοιτοι Λυκείου υποψήφιοι φοιτητές. Βήμα αβέβαιο και διστακτικό , σε μια ζωή που γίνεται όλο και πιο δύσκολη, όλο και πιο απαιτητική, που δεν παύει όμως να είναι ΖΩΗ. Και η ΖΩΗ κρύβει πολλή ομορφιά και υπέροχα μεθυστικά αρώματα. Θέλει κόπο για να τα γευτείς, αξίζει όμως αυτή η περιπέτεια. Σε σας αναφέρομαι νεαροί φίλοι μου, που την Δευτέρα αρχίζετε με την έκθεση τις εξετάσεις σας. Σε σας που διαβάζοντας τις γραμμές αυτές ίσως αναρωτηθείτε με ειρωνεία, ή θυμό: « Για ποια ζωή μιλάς ρε φίλε; Αυτή που μας κλέψατε πριν καν την γνωρίσουμε; Αυτή που την κρατούν ενέχυρο οι δανειστές του Κόσμου και μας την εκταμιεύουν σε δόσεις πληρωμένες με χρυσά επιτόκια εφόρου ζωής; Τι όνειρα μπορεί να αγοράσει κανείς με 500 μικτά μηνιαίως; Υπάρχει φως;
Όταν δίδασκα στα Σχολεία φόρτωνα τους μαθητές μου με πολλές ευθύνες γιατί έτσι πίστευα ότι τους τιμούσα. Τους θεωρούσα υπεύθυνα άτομα, τόσο στα δικαιώματα όσο και στις υποχρεώσεις τους που έπρεπε να τις τηρούν με όλες τις συνέπειες. Και οι σχέσεις μας στηρίζονταν σε αμοιβαίο σεβασμό. Τους σεβόμουν, επομένως έπρεπε να με σέβονται. Δεν αργούσα ποτέ και συνεπώς δεν θα αργούσαν κι αυτοί. Φυσικά δεν είμαστε ίσοι σε θέματα γνώσης και πείρας, κι αυτός ήταν ένας ακόμη λόγος για να σέβεται ο μαθητής τον καθηγητή του. Και με τον τρόπο αυτό η θητεία μου στις αίθουσες ήταν μια ανεπανάληπτη εμπειρία. Δεν είναι στη «φιλοσοφία» μου να απαλλάσσω από τις ευθύνες που τους αναλογούν τους ανθρώπους για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Παρόλα αυτά, στη σημερινή φαιά κατάσταση που βιώνουμε πολλές φορές έχω σκεφθεί ότι αν υπάρχουν αθώοι στην όλη αυτή ιστορία , αυτοί είναι οι νέοι μας. Αυτοί «δεν τα φάγανε μαζί» δεν στηρίξανε παρανομίες, δεν διορίσανε κολλητούς, δεν ψηφίσανε απατεώνες, δεν χειροκροτήσανε, δεν κάνανε τα στραβά μάτια. Αυτοί απλά θα πληρώσουν το λογαριασμό (κάποιοι ήδη πληρώνουν) που είναι και αρκετά τσουχτερός.
Έχετε δίκιο παιδιά να είστε θυμωμένοι. Και πρέπει να είστε θυμωμένοι. Οι συγνώμες αναγκαίες, αλλά δεν γεμίζουν τα στομάχια και δεν φέρνουν θέσεις εργασίας. Διαχειριστείτε όμως με λογική το εκρηκτικό αυτό συναίσθημα για να μη σας πάρει από κάτω.
Απαντώντας στο ερώτημα που έθεσα προηγουμένως, αν «υπάρχει φως;» απαντώ ευθέως: Ναι, υπάρχει φως για σας! Και μόνο ότι είστε 16, 17, 18 χρονών , αυτός και μόνο είναι ένας πολύ καλός λόγος για να πετάτε. Επίσης έχετε βάλει ένα στόχο. Αυτός δίνει στη ζωή σας ενδιαφέρον. Οι στόχοι που βάζετε σας ανεβάζουν. Μπορεί να αποδειχθεί ο στόχος σας λανθασμένος ή ανέφικτος. Τώρα όμως θα τον αγαπήσετε και θα τα δώσετε όλα για να τον πετύχετε. Μπορεί να μην τα καταφέρετε. Θα σας μείνει το «ταξίδι» και ο αγώνας. Αυτά κάνουν τη διαφορά. Όταν θα πάτε για τον επόμενο θα είστε πιο «σοφοί». Θα έχετε συνειδητοποιήσει ότι μπορείτε. Με διαφορετικό ίσως τρόπο αλλά μπορείτε. Δεν υποστηρίζω την χαζομάρα του Βραζιλιάνου «όταν επιθυμούμε κάτι πολύ , όλο το Σύμπαν συνωμοτεί για το πετύχουμε» , μεταφορικά άλλωστε το έγραψε ο άνθρωπος. Απλά όταν θέλετε κάτι πολύ, καρφώστε το στο μυαλό σας, αποκτήστε γνώσεις και δεξιότητες για να το πετύχετε και όταν το καταφέρετε φροντίστε να το κάνετε όσο καλλίτερα γίνεται. Τότε θα ξεχωρίσετε, δίχως τη βοήθεια κανενός σύμπαντος, παρά μόνο του εαυτού σας, που είναι ο ίδιος ένα Σύμπαν ολόκληρο. Την επιτυχία την προετοιμάζουμε εμείς οι ίδιοι , όσο κι αν οι αφετηρίες δυστυχώς διαφέρουν.
Σας εύχομαι καλή επιτυχία στις εξετάσεις και κυρίως στη ΖΩΗ σας.
Αγαπήστε την και τιμήστε την. Λ.Γ.Τ

Σάββατο 12 Μαΐου 2012

ΕΜΜΕΤΡΗ ΣΑΤΥΡΑ ΚΑΙ ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ Κ.Ι.Γ.Κ.

Προτείνω να γνωρίσετε την επίκαιρη, απολαυστική και σαρκαστική ρίμα του του Κωστή Καλλέργη,(Κ.Ι.Γ.Κ.) δικηγόρου, μαντιναδολόγου, δεξιοτέχνη παραδοσιακών οργάνων (και συντέκνου μου συν τοις άλλοις)

ΕΓΕΡΘΗΤΙ
Στον "παρά φύσιν" βιασμό
αντέδρασε η μάζα!
Κόμματα και μνημόνια
"έστειλε" για τα μπάζα...
"Τυφλώνει" λένε ο θυμός
κι απόφαση εξεδόθη!
Ο ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνά
κι ο Σαμαράς ν' αμπώθει!
Όλα σ΄αυτές τις εκλογές
γίναν μαλλιά-κουβάρια!
Τα Κάστρα καταρεύσανε
μείνανε τα ντουβάρια!!
ΥΓ: "Εγέρθητι" και "προσοχή"
Σταθείτε όλοι σούζα!
Απ' τα ζιβάγκο φύγαμε Ήρθε κι η μαύρη μπλούζα!
Ρέθυμνο 7/5/2012
Κωστής - Ι.Γ. Καλλέργης (Κ.Ι.Γ.Κ.)

Ο ΝΕΟΝΑΖΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ

Απολαύστε  την μεστή νοημάτων και διαχρονική γραφή του ανήσυχου πνεύματος που λέγεται Μάνος Χατζιδάκις. Ένα κείμενο άκρως επίκαιρο.
Ο ΝΕΟΝΑΖΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ
Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενυσχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του.
Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία. Η αληθινή παιδεία και όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση και η πληροφορία χωρίς κρίση και χωρίς ανήσυχη αμφισβητούμενη συμπερασματολογία. Αυτή η παιδεία που δεν εφησυχάζει ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια. Όμως μια τέτοια παιδεία δεν ευνοείται από τις πολιτικές παρατάξεις και από όλες τις κυβερνήσεις, διότι κατασκευάζει ελεύθερους και ανυπότακτους πολίτες μη χρήσιμους για το ευτελές παιχνίδι των κομμάτων και της πολιτικής. Κι αποτελεί πολιτική «παράδοση» η πεποίθηση πως τα κτήνη, με κατάλληλη τακτική και αντιμετώπιση, καθοδηγούνται, τιθασεύονται

ΤΑ ΑΝΕΚΔΟΤΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ


komodia
Τα αρχαία Ελληνικά ανέκδοτα είναι πνευματώδη και διδακτικά. Μας χαρίζουν το γέλιο αλλά εκφράζουν και το αρχαίο Ελληνικό πνεύμα στην πιο χαριτωμένη μορφή του. "Αρχαία ανέκδοτα" λοπόν για τα απαραίτητα χαμόγελα του Σαββατοκύριακου . Πανέξυπνα όπως θα διαπιστώσετε. Λ.Γ.Τ.


Είπε κάποιος στον Αρίστιππο ότι η Λαΐδα δεν τον αγαπά, αλλά προσποιείται ότι τον αγαπά. Ο Αρίστιππος απάντησε:
«Ούτε το κρασί ή το ψάρι με αγαπούν, εγώ όμως τα απολαμβάνω».
Ένας άντρας είπε στην ερωτομανή γυναίκα του: «Τι θέλεις να κάνουμε, να φάμε ή να κάνουμε έρωτα».
Εκείνη του είπε:
«Ό,τι θέλεις, ψωμί πάντως δεν έχουμε».
Είπε κάποιος στον Διογένη: «Οι συμπολίτες σου σε καταδίκασαν σε εξορία».
Και ο φιλόσοφος απάντησε: «Κι εγώ τους καταδίκασα να μένουν στον τόπο τους».

Ο Διδύμων, οφθαλμίατρος της εποχής εξετάζει το μάτι μιάς κοπέλας. Ο Διογένης τον βλέπει. Ξέρει ο Διογένης ότι ο Διδύμων είναι τύπος ερωτίλος, κοινώς γυναικάς. Και του λέγει «Πρόσεξε Διδύμωνα, μήπως εξετάζοντας τον οφθαλμό, φθείρεις την κόρην».

Επαινούσαν μερικοί μπροστά στον Άγη τους Ηλείους, γιατί ήταν πολύ
δίκαιοι κριτές στους Ολυμπιακούς αγώνες. Ο Άγης ρώτησε με απορία: - Και είναι τόσο σπουδαίο το ότι οι Ηλείοι μια φορά στα τέσσερα χρόνια γίνονται δίκαιοι;

Ένας πατέρας ζήτησε από τον Αρίστιππο να διδάξει τον γιο του. Ο φιλόσοφος ζήτησε αμοιβή 500 δραχμές. Ο πατέρας θεώρησε υπερβολικό το ποσό.
-«Με τόσα χρήματα», είπε, «θα μπορούσα να αγοράσω ένα ζώο».
-«Αγόρασε», είπε ο Αρίστιππος, «κι έτσι θα έχεις δύο».
Ο Διογένης ζητούσε ελεημοσύνη απο ένα άγαλμα. Όταν τον ρώτησαν γιατί κάνει κάτι τέτοιο απάντησε:
- Εξασκούμαι στο να μην απογοητεύομαι απο την αναισθησία των ανθρώπων.
Παρακινούσαν τον Φίλιππο τον Μακεδόνα να εξορίσει κάποιον που τον κακολογούσε. Ο Φίλιππος απάντησε:
- Δεν είστε καλά!! Θέλετε να τον στείλω να με κατηγορεί και σ' άλλα μέρη;
Ένας φαλακρός έβριζε τον Διογένη. Ο φιλόσοφος γύρισε και του είπε: «Δεν σου ανταποδίδω τις βρισιές, αλλά θα ήθελα να πω ένα "μπράβο" στις τρίχες σου, γιατί απαλλάχτηκαν από ένα κακορίζικο κεφάλι».

Ρώτησε κάποιος τον Αντισθένη τι είδους γυναίκα θα ήταν κατάλληλη για γάμο. Ο φιλόσοφος του είπε:
«Το πράγμα είναι δύσκολο. Αν παντρευτείς ωραία, θα την έχεις με άλλους κοινή, αν άσχημη, θα είναι σαν να σου επέβαλαν ποινή».
Πληροφορήθηκε ο Αριστοτέλης από κάποιον ότι μερικοί τον έβριζαν. Ο φιλόσοφος απάντησε: «Καθόλου δεν με νοιάζει. Όταν είμαι απών, δέχομαι
ακόμα και να με μαστιγώνουν».

Τετάρτη 9 Μαΐου 2012

ΕΚΛΟΓΕΣ ΑΔΕΡΦΙΑ!


ekloges2

Εκλογές αδέρφια! Μέχρι και η GOOGLE αφιερώνει στις ελληνικές εκλογές το σημερινό λογότυπό της.Το site μας,  τιμώντας τη μέρα που ο αδάμαστος ελληνικός λαός,   ασκώντας το θεμελιώτερο δημοκρατικό του δικαίωμα, αυτό της υπεύθυνης ψήφου, θα στείλει τους λαμπρότερους εκπροσώπους του στο "κυνοβούλιο" για να μας ξανασώσουν από τους προηγούμενους λαμπρούς εκλεγμένους και πάει λέγοντας , θα το ρίξει λίγο στη πλάκα. 

ekloges1

Θα ξεκινήσουμε με ορεκτικό ένα γνωστό μεν αλλά διαχρονικό ανεκδοτάκι .
Πέθανε ένας πολιτικός και πάει στον παράδεισο..
Εκεί βλέπει τον Άγιο Πέτρο ο οποίος του λέει:
"Επειδή είσαι πολιτικός μεγάλων διαστάσεων θα σε αφήσω να περάσεις μια μέρα στην κόλαση και μια στον παράδεισο και μετά να επιλέξεις που σου αρέσει πιο πολύ να μείνεις..."
Παίρνει το ασανσέρ ο πολιτικός και κατεβαίνει στην κόλαση εκεί ανοίγει μια πύλη και βλέπει μπροστά του ένα τεράστιο γήπεδο του γκολφ, κάτι φίλους του πολιτικούς που είχαν πεθάνει και αυτοί ντυμένοι όλοι στην τρίχα, να παίζουν, να πίνουν και να διασκεδάζουν με κάτι νεαρές... ομορφιές.
Για πότε πέρασε το 24ωρο χαμπάρι δεν πήρε.

Την άλλη μέρα παίρνει το ασανσέρ και ανεβαίνει στον παράδεισο όπου πέρασε μια μέρα πηδώντας από σύννεφο σε σύννεφο και παίζοντας άρπα όλη μέρα..!
Έρχεται ο Άγιος Πέτρος το πρωί και του λέει...

-"Τι αποφάσισες να διαλέξεις;"
-"Κοίτα Άγιε Πέτρο καλός ο παράδεισος αλλά σαν την κόλαση δεν έχει..!"

"Εντάξει" του λέει ο Άγιος Πέτρος ...
Παίρνει λοιπόν πάλι το ασανσέρ ο πολιτικός και κατεβαίνει στην κόλαση...
ανοίγει η πύλη και βλέπει μπροστά του μια τεράστια έρημο γεμάτη σκουπίδια ...
τους φίλους του ντυμένους με κουρέλια και κάτι ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΥΣ να τους την πέφτουν! Τρελάθηκε!
Τρέχει στον Άγιο Πέτρο και του λέει
"Τι πράγματα είναι αυτά...εγώ άλλα είδα χθες ...άλλα έζησα..."
Οπότε του απαντά ο Άγιος Πέτρος...
"Χθες ήταν προεκλογική εκστρατεία..Σήμερα ψήφισες!..."

Πολιτικός ήταν , καλά να πάθει! Τώρα αν προβληματίζεσθε τί να ψηφίσετε μην περιμένετε  να κάνουμε και υποδείξεις! Ο χώρος δεν εμπλέκεται με την πολιτική αν και θα έπρεπε διότι η κύρια ασχολία ικανού αριθμού πολιτικών μας ήταν οι πάσης φύσεως "ΑΛΧΗΜΕΙΕΣ" , ασχολία συγγενή με τα ενδιαφέροντα των εραστών της Χημείας. Παρόλα αυτά μπορείτε να ψηφίσετε κάποιο ...μικρό κόμμα όπως το ΠΑΣΟΚ ή την ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. 
Συνεχίζω με το super ανέκδοτο που κάνει θραύση στα ΜΜΕ και το διαδίκτυο και δεν είναι άλλο από την τελευταία δήλωση του Μπένυ οτι με το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία (λέμε τώρα) σε 2-3  χρονάκια θα βγούμε από το επάρατο μνημόνιο. Τώρα εδώ γελάνε , ή κλαίνε; 

Περνάμε στο επόμενο ανεκδοτάκι, πάλι με πρωταγωνιστή βουλευτή. (Εντάξει δεν έχω πρόβλημα με τους ανθρώπους, υπάρχουν και καλά παιδιά που λέει και ο Στελλάρας, αλλά είναι σπάνιο είδος που τείνει να εκλείψει, σαν να λέμε βουλευτής-βουλευτής)

Στον ιερέα Πατέρα Τιμόθεο είχαν οργανώσει δείπνο αποχαιρετισμού για να εορτάσουν τα ...25 χρόνια ιεροσύνης του στην εκκλησία της συνοικίας.
Ένας βουλευτής, μέλος της κοινότητας, είχε προσκληθεί για να δώσει προς τιμήν του ιερέα έναν σύντομο ιστορικό λόγο για την ιερατική διαδρομή του.
Επειδή ο βουλευτής καθυστερούσε, ο ιερέας απεφάσισε να πεί λίγες κουβέντες ώστε να καλύψει τον κενό χρόνο της καθυστερήσεως.
- Η πρώτη μου εικόνα/εντύπωση για το εκκλησιαστικό κοινό υπήρξε κατά την πρώτη εξομολόγηση που έτυχε να ακούσω. Σκέφθηκα ότι με είχε στείλει ο Επίσκοπος σε ένα χώρο φοβερό, μια και το πρώτο πρόσωπο, που μου εξομολογήθηκε, μου είπε ότι είχε κλέψει μία τηλεόραση, ότι είχε ληστέψει τους γονείς του, ότι είχε ληστέψει επίσης την επιχείρηση όπου εργαζόταν, και επιπλέον ότι είχε σεξουαλικές σχέσεις με την γυναίκα του εργοδότη του. Επίσης, μερικές φορές έκανε λαθρεμπόριο και εμπόριο ναρκωτικών. Και τελειώνοντας, εξομολογήθηκε ότι είχε μεταδώσει μία σεξουαλική ασθένεια στην αδελφή του.
Έμεινα κατάπληκτος, σκανδαλίστηκα και καταφοβήθηκα. Αλλά, με το πέρασμα του χρόνου, εγνώρισα περισσότερα πράγματα για τον κόσμο της ενορίας και διαπίστωσα ότι δεν ήσαν όλοι ίδιοι, είδα μία συνοικία γεμάτη με υπεύθυνο κόσμο, με ηθικές αξίες, και γεμάτο πίστη στον Θεό.
Και έτσι έχω ζήσει 25 χρόνια, τα πιο θαυμάσια της ιεροσύνης μου.
Ακριβώς την στιγμή που τελείωσε τον λόγο του έφθασε ο βουλευτής, προς τον οποίο και έδωσε το βήμα για την ομιλία.
Φυσικά και ζήτησε συγνώμη ο βουλευτής επειδή καθυστέρησε και άρχισε να ομιλεί, λέγοντας:
- Ποτέ δεν θα λησμονήσω την πρώτη ημέρα που έφθασε ο αγιότατος πατέρας στην εκκλησιαστική συνοικία μας, και αυτό διότι έτυχα της τιμής να εξομολογηθώ πρώτος σε αυτόν.......'
Και κλείνω με δυο χαρακτηριστικά σκιτσάκια.

logiki1 chomsky20121

Να είστε καλά φίλοι μου! θα περάσει κι αυτό που γράφουν και στις νταλίκες.  Λ.Γ.Τ.

ΕΚΛΟΓΕΣ! Αν ανήκετε σ' αυτά τα ορφανά που δεν ξέρουν που να ρίξουν την πολύτιμη (λέμε τώρα) ψήφο τους, αν νομίζετε οτι όλα τα κόματα είναι "μια από τα ίδια" με μικρές παραλαγές και τέλος αν θέλετε να απολαύσετε ένα αιρετικό άρθρο με σπιρτόζο χιούμορ ανοίξτε αυτό. Αν μη τι άλλο θα το διασκεδάσετε. (του Peslac από το fridge.gr)

ekloges