Τετάρτη 25 Απριλίου 2012

ΠΕΡΙ ΑΓΙΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ (ΜΕΓΑΛΗ Η ΧΑΡΗ ΤΟΥ)

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΑΔΕΛΦΙΑ! 
ΕΙΘΕ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΛΑ,(ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΚΥΡΙΩΣ), ΠΑΝΤΑ Ν' ΑΝΤΑΜΩΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΞΕΦΑΝΤΩΝΟΥΜΕ, ΠΟΥ ΛΕΕΙ ΚΑΙ Ο ΑΕΙΘΑΛΗΣ ΔΙΟΠΤΡΟΦΟΡΟΣ. 
ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΟΥΣ ΛΕΩΝΙΔΕΣ (ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΝ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΩ ΑΠΛΟΥΣΤΕΡΟ: ΣΗΜΕΡΑ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΟΡΤΑΖΕΙ ΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ -ΚΑΙ ΠΡΩΤΟΥ- ΑΓΙΟΥ ΛΕΩΝΙΔΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΘΗΝΩΝ). ΚΑΙ ΜΗΝ ΑΚΟΥΣΩ ΚΑΝΕΝΑ ΝΑ ΛΕΕΙ "ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΛΕ ΚΑΙ ΑΓΙΟΣ ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΑΜΕ"  ΔΙΟΤΙ ΘΑ ΠΑΡΕΞΗΓΗΘΩ. ΔΙΟΤΙ ΤΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ, ΛΕΓΩ,  ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΑΓΙΟΙ  ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΙ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ, ΜΕΓΑΛΗ Η ΧΑΡΗ ΤΟΥΣ, ΕΠΕΙΔΗ ΚΑΒΑΛΛΑΝΕ ΤΟ ΑΤΙ; ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΟΤΙ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΛΕΩΝΙΔΑ ΣΥΛΛΑΒΑΝΕ ΣΤΗΝ ΚΟΡΙΝΘΟ ΠΑΡΕΑ ΜΕ 7 ΠΙΣΤΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ, ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ ΜΑΡΤΥΡΗΣΕ,  ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΙ ΤΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ. ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕ 15 ΑΠΡΙΛΙΟΥ. ΑΛΛΑ ΦΕΤΟΣ ΕΠΕΙΔΗ ΕΠΕΦΤΕ ΠΑΣΧΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΑΙΣΘΑΝΕΤΑΙ ΑΣΧΗΜΑ Ο ΚΥΡΙΟΣ, ΥΠΟΧΩΡΗΣΑΜΕ ΚΑΙ ΕΟΡΤΑΖΟΥΜΕ ΣΤΙΣ 16 ΑΠΡΙΛΙΟΥ. 
ΤΙ ΘΕΛΕΤΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΔΙΑΘΕΤΕΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΣ;
ΕΙΚΟΝΑ; ΒΛΕΠΕ ΠΑΡΑΚΑΤΩ
SAINT_LEONIDHS

ΑΝΗΚΩ ΣΕ ΜΙΑ ΧΩΡΑ ΜΙΚΡΗ (ΣΕΦΕΡΗΣ)

"ΑΝΗΚΩ ΣΕ ΜΙΑ ΧΩΡΑ ΜΙΚΡΗ"

1neb42a1
Ἕνα πέτρινο ἀκρωτήρι στὴ Μεσόγειο, ποὺ δὲν ἔχει ἄλλο ἀγαθὸ παρὰ τὸν ἀγώνα τοῦ λαοῦ, τὴ θάλασσα, καὶ τὸ φῶς τοῦ ἥλιου.
Εἶναι µικρὸς ὁ τόπος µας, ἀλλὰ ἡ παράδοσή του εἶναι τεράστια καὶ αυτό ποὺ τὴ χαρακτηρίζει εἶναι ὅτι µᾶς παραδόθηκε χωρὶς διακοπή.
Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα δὲν ἔπαψε ποτὲ της νὰ µιλιέται. Δέχτηκε τὶς ἀλλοιώσεις ποὺ δέχεται καθετὶ ζωντανό, ἀλλὰ δὲν παρουσιάζει κανένα χάσµα.
Ἄλλο χαρακτηριστικὸ αὐτῆς τῆς παράδοσης εἶναι ἡ ἀγάπη της γιὰ τὴν ἀνθρωπιά. Κανόνας της εἶναι ἡ δικαιοσύνη.
Στὴν ἀρχαία τραγωδία, τὴν ὀργανωµένη µὲ τόση ἀκρίβεια, ὁ ἄνθρωπος ποὺ ξεπερνᾶ τὸ µέτρο, πρέπει νὰ τιµωρηθεῖ ἀπὸ τὶς Ἐρινύες.
Ὅσο γιὰ µένα συγκινοῦµαι παρατηρώντας πὼς ἡ συνείδηση τῆς δικαιοσύνης εἶχε τόσο πολὺ διαποτίσει τὴν ἑλληνικὴ ψυχή, ὥστε νὰ γίνει κανόνας τοῦ φυσικοῦ κόσµου.
Καὶ ἕνας ἀπὸ τοὺς διδασκάλους µου, τῶν ἀρχῶν τοῦ περασµένου αἰώνα, γράφει: «… θὰ χαθοῦµε γιατί ἀδικήσαµε …».
Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ἦταν ἀγράµµατος. Εἶχε µάθει νὰ γράφει στὰ τριάντα πέντε χρόνια τῆς ἡλικίας του. Ἀλλὰ στὴν Ἑλλάδα τῶν ἡµερῶν µας, ἡ προφορικὴ παράδοση πηγαίνει µακριὰ στὰ περασµένα ὅσο καὶ ἡ γραπτή. Τὸ ἴδιο καὶ ἡ ποίηση.
Εἶναι γιὰ µένα σηµαντικὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ Σουηδία θέλησε νὰ τιµήσει καὶ τούτη τὴν ποίηση καὶ ὅλη τὴν ποίηση γενικά, ἀκόµη καὶ ὅταν
ἀναβρύζει ἀνάµεσα σ’ἕνα λαὸ περιορισµένο.
Γιατί πιστεύω πὼς τοῦτος ὁ σύγχρονος κόσµος ὅπου ζοῦµε, ὁ τυρρανισµένος ἀπὸ τὸ φόβο καὶ τὴν ἀνησυχία, τὴ χρειάζεται τὴν ποίηση.
Ἡ ποίηση ἔχει τὶς ρίζες της στὴν ἀνθρώπινη ἀνάσα – καὶ τί θὰ γινόµασταν ἂν ἡ πνοή µας λιγόστευε;
Εἶναι µία πράξη ἐµπιστοσύνης – κι ἕνας Θεὸς τὸ ξέρει ἂν τὰ δεινά µας δὲν τὰ χρωστᾶµε στὴ στέρηση ἐµπιστοσύνης.
Παρατήρησαν, τὸν περασµένο χρόνο γύρω ἀπὸ τοῦτο τὸ τραπέζι, τὴν πολὺ µεγάλη διαφορὰ ἀνάµεσα στὶς ἀνακαλύψεις τῆς σύγχρονης ἐπιστήµης καὶ
στὴ λογοτεχνία. Παρατήρησαν πὼς ἀνάµεσα σ’ ἕνα ἀρχαῖο ἑλληνικὸ δράµα καὶ ἕνα σηµερινό, ἡ διαφορὰ εἶναι λίγη. Ναί, ἡ συµπεριφορὰ τοῦ ἀνθρώπου δὲ µοιάζει νὰ ἔχει ἀλλάξει βασικά. Καὶ πρέπει νὰ προσθέσω πὼς νιώθει πάντα τὴν ἀνάγκη ν’ ἀκούσει τούτη τὴν ἀνθρώπινη φωνὴ ποὺ ὀνοµάζουµε ποίηση. Αὐτὴ ἡ φωνὴ ποὺ κινδυνεύει νὰ σβήσει κάθε στιγµὴ ἀπὸ στέρηση ἀγάπης καὶ ὁλοένα ξαναγεννιέται. Κυνηγηµένη, ξέρει ποὺ νὰ ’βρει καταφύγιο, ἀπαρνηµένη, ἔχει τὸ ἔνστικτο νὰ πάει νὰ ριζώσει στοὺς πιὸ ἀπροσδόκητους τόπους. Γι’ αὐτὴ δὲν ὑπάρχουν µεγάλα καὶ µικρὰ µέρη τοῦ κόσµου. Τὸ βασίλειό της εἶναι στὶς καρδιὲς ὅλων τῶν ἀνθρώπων τῆς γῆς. Ἔχει τὴ χάρη ν’ ἀποφεύγει πάντα τὴ συνήθεια, αὐτὴ τὴ βιοµηχανία.
Χρωστῶ τὴν εὐγνωµοσύνη µου στὴ Σουηδικὴ Ἀκαδηµία ποὺ ἔνιωσε αὐτὰ τὰ πράγµατα, ποὺ ἔνιωσε πὼς οἱ γλῶσσες, οἱ λεγόµενες περιορισµένης χρήσης, δὲν πρέπει νὰ καταντοῦν φράχτες ὅπου πνίγεται ὁ παλµὸς τῆς ἀνθρώπινης καρδιᾶς, ποὺ ἔγινε ἕνας Ἄρειος Πάγος ἱκανός νὰ κρίνει µὲ ἀλήθεια ἐπίσηµη τὴν ἄδικη µοίρα τῆς ζωῆς, γιὰ νὰ θυµηθῶ τὸν Σέλλεϋ, τὸν ἐµπνευστή, καθώς µᾶς λένε, τοῦ Ἀλφρέδου Νοµπέλ, αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου ποὺ µπόρεσε νὰ ἐξαγοράσει τὴν ἀναπόφευκτη βία µὲ τὴ µεγαλοσύνη τῆς καρδιᾶς του.
Σ’ αὐτὸ τὸν κόσµο, ποὺ ὁλοένα στενεύει, ὁ καθένας µας χρειάζεται ὅλους τούς ἄλλους. Πρέπει ν’ ἀναζητήσουµε τὸν ἄνθρωπο, ὅπου καὶ νὰ βρίσκεται.
Ὅταν στὸ δρόµο τῆς Θήβας, ὁ Οἰδίπους συνάντησε τὴ Σφίγγα, κι αὐτὴ τοῦ ἔθεσε τὸ αἴνιγµά της, ἡ ἀπόκρισή του ἦταν: ὁ ἄνθρωπος. Τούτη ἡ ἁπλὴ λέξη χάλασε τὸ τέρας. Ἔχουµε πολλὰ τέρατα νὰ καταστρέψουµε. Ἂς συλλογιστοῦµε τὴν ἀπόκριση τοῦ Οἰδίποδα.»

ΠΙΚΡΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΡΝΗΛΙΟ ΚΑΣΤΟΡΙΑΔΗ

Αναρωτιέμαι αν μέσα από αυτή τη πρωτοφανή κρίση που περνάμε (οικονομική, πολιτισμική, κοινωνική και αξιών, άσε δε την πολιτική ) βγει κάτι θετικό. Και εννοώ πραγματικά θετικό, πέρα από τις καμπύλες των οικονομικών δεικτών. Αγαπώ τον τόπο μου και τους ανθρώπους του, όπως άλλωστε οι περισσότεροι Έλληνες. Κάτι σας είπα τώρα... Και οι Αλβανοί αγαπούν την Αλβανία και οι Τούρκοι την Τουρκία και καλά πράττουν . Δεν έχουμε δα και το μονοπώλιο της Αγάπης στον Πλανήτη. Θέλω όμως να πω οτι δεν στραβώνομαι σε σημείο τέτοιο που να μην βλέπω τις αδυναμίες μας. Θεωρώ οτι η καραμέλλα του "ΑΝΑΔΕΛΦΟΥ ΕΘΝΟΥΣ" έλιωσε πια την κατάπιαμε και τέρμα. Κι αν δεν δούμε κατάφατσα τα λάθη μας και δεν κάνουμε εκαστος ημών γεναία αυτοκριτική μπροστά στο καθρέφτη δεν θα αλλάξει τίποτε. Αλλάζουμε εμείς και αλλάζουμε και τον τόπο.
Δεν πιστεύω οτι "ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΤΑ ΦΑΓΑΜΕ" όπως υποστηρίζει ο ευτραφής πολιτικός. Οι πεςρισσότεροι δεν φάγανε τίποτε. Είτε γιατί δεν είχαν πρόσβαση στην κουτάλα, είτε γιατί κρατήσανε ζωντανό ένα κώδικα αξιών (υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι , ευτυχώς). Ανεχτήκαμε όμως άθλιες συμπεριφορές σφυρίζοντας κλέφτικα. Σήμερα θα προτείνω να διαβάσετε την συνέντευξη ενός Έλληνα που δεν μάσησε ποτέ τα λόγια του και είπε πικρές αλήθειες. Και μόνο ανθέλληνας δεν ήτανε. Ο λόγος στον Κορνηλιο καστοριάδη.
kornilios1
Συνέντευξη με τον Έλληνα φιλόσοφο Κορνήλιο Καστοριάδη (1922-1997) που διέπρεψε στη Γαλλία.
Δημοσιογράφος: Συχνά λέγεται ότι η Ελλάδα είναι «προβληματική», στην Ελλάδα «όλα γίνονται στον αέρα», «χωρίς προγραμματισμό», «χωρίς βάρος». Με τέτοιες διαπιστώσεις συμφωνούν πολλοί. Αλλά περιορίζονται συνήθως μόνον στις διαπιστώσεις. Γνωρίζω ότι η ελληνική κατάσταση σας απασχολεί βαθειά. Ποια είναι η ερμηνεία σας για όσα συμβαίνουν; Γιατί συμβαίνουν έτσι τα πράγματα στην Ελλάδα; Ποιες οι βαθύτερες αιτίες;
Καστοριάδης: Πρώτον, δεν ξέρω. Δεύτερον, στο μέτρο που μπορώ να ξέρω κάτι, είναι ότι η πολιτική ζωή του ελληνικού λαού τελειώνει περίπου το 404 π.χ.
Δημοσιογράφος: Νομίζω ότι θα ενοχλήσει πολύ αυτή η διατύπωσή σας.
Καστοριάδης: Τι να κάνουμε. Μιλώ για την πραγματική πολιτική ζωή του λαού ως αυτόνομου παράγοντα. Δεν μιλώ για μάχες, για αυτοκράτορες, για Μεγαλέξανδρους και Βασίλειους Βουλγαροκτόνους. ... (Διαβάστε ολη τη συνέντευξη)

Τετάρτη 11 Απριλίου 2012

ΔΥΟ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΓΑΠΗΣ


ΑΓΑΠΗ



«Η αγάπη   μακροθυμεί, αγαθοποιεί, η αγάπη δεν φθονεί, η αγάπη δεν αυθαδιάζει, δεν επαίρεται, δεν ασχημονεί, δεν ζητεί τα εαυτής, δεν παροξύνεται, δεν λογίζεται το κακόν, δεν χαίρει εις την αδικίαν, συγχαίρει δε εις την αλήθειαν· πάντα ανέχεται, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει» Προς Κορινθίους Α.13. στ. 4-8α

Οι ωραιότεροι χαρακτηρισμοί  που έχω ακούσει για την αγάπη. Την άδολη, αληθινή αγάπη. Την αγάπη που δεν αποζητά αντάλλαγμα. Την αγάπη της προσφοράς. Την ταπεινή και απλή αγάπη που λυτρώνει. Λυτρώνει πάνω απ’ όλα τον πομπό και εξημερώνει  τον δέκτη. Η αγάπη αυτή και μόνο θα αρκούσε να κάνει καλύτερο τον κόσμο μας και να λύσει όλα τα βασικά μας προβλήματα αν κυριαρχούσε στο βίο των ανθρώπων.

Θα σας μεταφέρω δύο ετερόκλητες ιστορίες που με συγκίνησαν όταν τις άκουσα και αποδίδουν όλο το μεγαλείο της αγάπης. 

Αφήγηση πρώτη: (Την άκουσα από τον Λουδοβίκο των Ανωγείων στην κατανυκτική πασχαλινή εκδήλωση   «Πού πάς με τέτοια Άνοιξη καλέ μου»)

Σε ένα χωριό της νότιας Κρήτης, τα παλαιινά χρόνια των πειρατικών επιδρομών, ζώσαν οι πειρατές το χωριό και οι άνδρες μετά από λυσσασμένη αντίσταση κατάλαβαν κάποια στιγμή, ότι οι πειρατές θα πατούσαν τον τόπο τους. Ένας γέροντας μαχητής, τρέχει στο σπίτι του με βιάση και λέγει της κυράς του. «Γυναίκα, βιάσου γιατί έρχονται οι Πειρατές. Όφου και που να σε κρύψω να μη σε βρούνε και σε χαλάσουνε».

«Σώπα, άντρα μου» απαντά εκείνη  «και τι θα μου κάνουνε γριά γυναίκα . Ποιος θα γυρίσει να με κοιτάξει;»

Και της απαντά ο γέρος της: «ΚΙ ΑΝ ΣΕ ΔΟΥΝ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ;»

Αφήγηση δεύτερη: (Πρόσφατο περιστατικό όπως μου το μετέφερε ο καλός μου φίλος Κ.Π.) Σε πολυιατρείο του ΙΚΑ στη Θεσσαλονίκη, περιμένει ανήσυχος ένας γέρος τη σειρά του. Αργεί όμως και όλο ρωτά και ξαναρωτά πόση ώρα θα καθυστερήσει. Όταν φθάνει η ώρα του η νοσηλεύτρια τον ρωτά γιατί είχε τόση ανησυχία. Τότε αυτός της λέγει: « Η γυναίκα μου νοσηλεύεται στον Άγιο Λουκά και με προχωρημένο Αλτσχάιμερ δεν θυμάται τίποτε και δεν αναγνωρίζει κανένα. Πρέπει να πάω»

«Ε, τότε δεν υπάρχει πρόβλημα, αφού η ίδια δεν θα αγωνιά στην κατάσταση που είναι» του απαντά εκείνη.

«Ναι, αλλά αγωνιώ εγώ, που την φροντίζω και την αγαπώ μια ολόκληρη ζωή», απάντησε ο γέροντας.
 Καλό Πάσχα φίλοι μου. Λ.Γ.Τ.