Κυριακή 1 Μαΐου 2011

ΟΙ ΚΑΤΑΙΓΙΔΕΣ (της Νικολέττας Τζιανουδάκη)

Οι καταιγίδες

Η θύμηση χτυπάει τ’  άκρα σου
Σαν τα βαριά αρθριτικά
Κι αναρωτιέσαι
Μην ήσουνα καλύτερα
Στα παλαιινότερα χρόνια σου
Εγκολπωμένος στη σπιτική σου θαλπωρή
Που ονειρευόσουν καταιγίδες

Τώρα ούτε σπίτι έχεις,
Ούτε καταιγίδες ονειρεύεσαι
Την περιπέτειά σου και το θάρρος σου
Έβγαλες πρόωρα στο σφυρί
Γιατί
Αυτοί που σπίτι έχουν ακόμη
Πληρώνουν αδρά μια καταιγίδα σου
Να τους δανείσεις
Κι όλο και πιο συρρικνωμένος νιώθεις
Έτσι που πάγκος λαϊκής η ιδεολογία σου κατάντησε

Αυταπάτη κι αυτή, Τάκη μου,
Να πιστέψεις
Πως δυνατότερός τους είσαι
Κι έτσι άδοξα
Να καταστρέψεις τη ζωή σου
Όταν θα μπόραγες ν’ αγόραζες κι εσύ
Τις καταιγίδες άλλων
Και τυλιγμένος στα ζεστά σου
Στο σαλόνι σου να τις παρακολουθείς
(ΝΙΚΟΛΕΤΤΑ ΤΖΙΑΝΟΥΔΑΚΗ)

Δεν υπάρχουν σχόλια: