Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2012

ΣΗΚΩΘΕΙΤΕ ΤΩΡΑ ΟΛΟΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΟΛΥΘΡΟΝΕΣ ΣΑΣ

Αριστουργηματικό απόσπασμα, επίκαιρο και είθε να βγει αληθινό κάποια στιγμή. Τα καλά θα έλθουν από τον κόσμο που κάποια στιγμή θα σηκωθεί από την καρέκλα του και θα φωνάξει " Είμαι έξαλλος από θυμό!....
diktio

ΜΗΠΩΣ ΜΑΣ ...ΨΕΚΑΖΟΥΝ;

....ΜΗΠΩΣ ΜΑΣ ΨΕΚΑΖΟΥΝ;
chemtrails1
Εντάξει δεν το χάσαμε εντελώς στο ΧΗΜΕΙΟΡΑΜΑ ωστε να υποστηρίζουμε οτι για την κατάσταση που είμαστε φταίνε οι ... ψεκασμοί με βλακο-ναρκο-αέρια που ψεκάζουν τον Έλληνα οι μισητοί και προαιώνιοι εχθροί του Ελληνισμού. Για το οτι η Γη όμως ψεκάζεται με δεκάδες τόνους χημικά καθημερινά δεν αμφιβάλλουμε καθόλου. Διαβάστε μια αρκετά ενδιαφέρουσα εργασία του 22ου Λύκειου Αθήνας σχετικά με τα chemtrails καθώς και την ανταλλαγή απόψεων για το θέμα. Ας μην ξεχνάμε ότι μέχρι και στην βουλή των Ελλήνων κατατέθηκε σχετική επερώτηση από τον κ. Κουβέλη. Εμείς απλά θέτουμε στη διάθεσή σας τα στοιχεία που υπάρχουν και τις γνώμες ειδικών. Τα συμπεράσματα - αν μπορούν να βγουν - δικά σας.

Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2012

Η ΥΠΕΡΟΧΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ ΟΜΗΡΟΥ


Μου το έστειλαν και το δημοσιεύω , φόρο τιμής στην υπέροχη Ελληνική γλώσσα και στην ανεκτίμητη παρακαταθήκη των Αρχαίων Κλασσικών.
Ειδικά να το προσέξουν οι νεαροί μας φίλοι , που επικοινωνούν με την φρικτή διάλεκτο των greeklish. Σε λίγα χρόνια φοβάμαι οτι η γλωσσική τους ανεπάρκεια θα είναι τεράστια. Και τότε θα είναι αργά για να γυρίσουν πίσω και να βρούν αξίες και υλικό που χάθηκε οριστικά.
omiros
"Είναι πολύ σημαντικό, αυτές τις κρίσιμες ώρες, να ρίξουμε μια ματιά στην βίβλο των Ελλήνων, δηλαδή στα ΟΜΗΡΙΚΑ ΕΠΗ και να διδαχτούμε, έστω και την τελευταία στιγμή, από το πνεύμα του Οδυσσέα.
ΔΗΛΑΔΗ: Να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας, να ελέγξουμε την παρόρμηση να έχουμε τις αισθήσεις μας και τις αντένες μας ΑΝΟΙΧΤΕΣ και να μην παρασυρθούμε από την οργή και το μένος που μας διακατέχει, ώστε να γίνουμε βορρά, στους σύγχρονους "μνηστήρες".
Όταν ο Οδυσσέας φτάνει στην Ιθάκη, η μεγίστη επιθυμία του είναι ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΠΙΣΩ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ, τον κόσμο που του έκλεψαν.
Παρά την μεγάλη του λαχτάρα, διατηρεί την ανωνυμία του και μεταμορφωμένος σε ζητιάνο από την ΘΕΑ ΑΘΗΝΑ, πηγαίνει στο παλάτι ώστε να ελέγξει την κατάσταση και να πάρει τις πληροφορίες που θέλει, υπομένοντας καρτερικά τις προσβολές και την χλεύη των μνηστήρων.
ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ, ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΙΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΣΤΟΧΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ Η ΣΤΕΙΡΑ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ.
Γι αυτό τον λόγο και είναι ο αγαπημένος της Θεάς ΑΘΗΝΑΣ, της Θεάς που αντιπροσωπεύει την ΝΟΗΣΗ ΤΟΥ ΔΙΟΣ, την ΣΟΦΙΑ, την ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ.
Της Θεάς που μελετά τον εχθρό και τον πολεμά με τα ίδια του τα όπλα.
Όταν όμως έρχεται η ώρα, όταν τους έχει στριμώξει όλους άοπλους σε ένα δωμάτιο, όταν φανερώνεται πάνοπλος, ΤΟΤΕ ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΤΟΥ.
ΚΑΙ ΔΕΝ ΔΕΙΧΝΕΙ ΟΙΚΤΟ, ΓΙΑΤΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΒΙΟΣ ΤΟΥ, που δημιούργησε με τον δικό του ιδρώτα, ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥ που οι μνηστήρες καταχράστηκαν και καπηλεύτηκαν μαζί με την φιλοξενία του οίκου του που τίμησε τον ΞΕΝΙΟ ΔΙΑ.
Ο ισχυρότερος αντίπαλός του είναι ο ΑΝΤΙΝΟΟΣ.
Η λέξη μιλά από μόνη της. Είναι η ΑΝΤΙ-ΝΟΗΣΗ, είναι αυτό που μας κάνουν ΤΩΡΑ, είναι ο τρόπος με τον οποίο θολώνουν τις καταστάσεις και την πραγματικότητα ώστε ΝΑ ΜΗΝ ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ ΚΑΘΑΡΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΕΛΕΓΧΟΥΝ.
Είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την καθυπόταξη και δουλεία του ανθρώπου.
Ο επόμενος είναι ο ΕΥΡΥ-ΜΑΧΟΣ.
Αυτός που μάχεται με κάθε τρόπο, με εύρος, ΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΣΟΝ, ο δεινός και αδίστακτος μαχητής.
Ο ΑΜΦΙ-ΝΟΜΟΣ! Αυτός που διαστρεβλώνει τον ΝΟΜΟ και την τάξη των πραγμάτων, ο επικίνδυνος γιατί είναι ΕΤΣΙ και ΑΛΛΙΩΣ!
Ο ΑΓΕ-ΛΑΟΣ! Αυτός που άγει τον λαό, που τον παρασύρει με την βοήθεια του ΑΝΤΙ-ΝΟΟΥ.
Που τον μετατρέπει σε ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΜΕΝΗ ΑΓΕΛΗ!
Κανένα όνομα στα Ομηρικά έπη δεν είναι δοσμένο στην τύχη!
Κρύβουν βαθύτατα νοήματα και στο χέρι μας είναι να τα αποκρυπτογραφήσουμε και να διδαχτούμε, ή καλύτερα να συνετιστούμε.
Οι πρόγονοί μας μιλούν, ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΜΑΣ ΛΕΝΕ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ, μας λένε ΠΩΣ ΝΑ ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΜΕ, μας λένε πως να τινάξουμε τον ζυγό.
ΑΡΚΕΙ, ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ!
Και ο Αντίνοος, ο στόχος της πρώτης φονικής βολής του Οδυσσέα.
Είναι αυτός ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ να πεθάνει πρώτος.
Γι' αυτό, μακριά από την προπαγάνδα των ΜΜΕ.
Και τον σκοτώνει ρίχνοντας του το βέλος στον ΛΑΙΜΟ, το ΟΡΓΑΝΟ ΤΗΣ ΟΜΙΛΙΑΣ δηλαδή της επικοινωνίας που την χρησιμοποιεί ενάντια στην νόηση των ανθρώπων!
Η Αθάνατη Αρχαία ΕΛΛΑΣ τα ήξερε ΌΛΑ, τα είπε ΌΛΑ, αλλά ακολούθησε το Δελφικό Ρητό:

"ΑΠΟΛΛΩΝ" ο Αναξ, ου το Μαντείον εστί εν Δελφοίς. ουδέν Λέγει, ουδέν Κρύπτει, αλλά ΣΗΜΑΙΝΕΙ"!

ΜΑΥΡΟΘΑΛΑΣΣΑ ΣΕΡΡΩΝ 1979



Το έτος 1979 ήταν χρονιά καθοριστική για τη ζωή μου.
Με το απολυτήριο του Ελληνικού στρατού στο χέρι πρόλαβα τους διορισμούς (επετηρίδα υπήρχε τότε ούτε ΑΣΕΠ ούτε εξετάσεις). Έπαιρνες ακόμη ένα πτυχίο που είχε ακόμη αντίκρισμα και ανάλογα με την ειδικότητα σ' ένα δύο χρόνια ήσουν κανονικά διορισμένος. Απαραίτητη εισαγωγή γιατί πολλοί της γενιάς μου μιλάνε στο στυλ -ξέρετε μωρέ τί
υπεύθυνη γενιά είμαστε και πόσα περάσαμε που τώρα τα βρίσκετε όλα στο χέρι - και
άλλα τέτοια παλαβά και μάλιστα σε νέους ανθρώπους που τους έχουν στερήσει
ακόμη και το δικαίωμα στο όνειρο για ένα καλλίτερο αύριο.

Αλλά στο θέμα μας. Νέος καθηγητής 25 μόλις χρονών, να ψάχνω στο χάρτη με άλλους 5-6 κατά που πέφτει αυτή η
Μαυροθάλασσα Σερρών. Ούτε που την είχα ξανακούσει παιδιά. Ένας ένας βγαίναμε 14 νέοι καθηγητές από το Γραφείο του Διευθυντή Διεύθυνσης Μέσης Εκπαίδευσης νομού Σερρών, όλοι πακέτο για Μαυροθάλασσα. Βλέπετε το Σχολείο είχε απομείνει με τη Γυμνασιάρχη την Λυκειάρχη, ένα φυσικό από το Σιτοχώρι και ένα καθηγητή Αγγλικών μόνο και έπρεπε να γεμίσει. Ο κύριος Διευθυντής με υποδέχθηκε με ανοικτές αγκάλες. " Ω τον αγαπητό κ. Τζιανουδάκη. Καλή σταδιοδρομία! Μου έχει μιλήσει ο κ. Θ.Β. για σας με τα καλλίτερα λόγια και μου είπε να σας βοηθήσω όσο μπορώ . Αλλά δυστυχώς αγαπητέ μου πρέπει να σας στείλω
Μαυροθάλασσα. Θα είστε πολύ καλά εκεί , θα είστε πολλοί νέοι καθηγητές, θα περάσετε όμορφα θα μου το θυμηθείτε". Από το να ξεσπάσω πάνω του προτίμησα με άλλους τρεις καθηγητές να ξεσπάσουμε στις μπουγάτσες και να κλαίμε ομαδικά τη μοίρα μας. Τέσσερις συγκοινωνίες από Θεσσαλονίκη 2 αστικές , 2 υπεραστικές, για να φτάσουμε στο Σχολείο. Τί σχολείο δηλαδή κάτι δωμάτια ενοικιαζόμενα ήτανε που το καλοκαίρι γίνονταν σιταποθήκες και το Σεπτέμβρη τις άδειαζαν και τις κάνανε σχολικές αίθουσες. Ευτυχώς όμως σε λίγους μήνες μπήκαμε στο καινούργιο Σχολείο που δεν μπορώ να πω ήταν πολύ καλό την εποχή εκείνη. Η
θητεία εκείνη ξεκίνησε άσχημα και ίσως να πήγαινε και άσχημα αν δεν υπήρχαν εξαιρετικοί συνάδελφοι με τους οποίους με συνδέει αδελφική φιλία μέχρι τώρα, και κάποιοι άνθρωποι - διαμάντια που μας στήριξαν και μας πρόσφεραν πολύτιμη φιλία. Θα αναφέρω τον αείμνηστο Γιώργο Μπιπλιά, πρόεδρο του Συλλόγου Γονέων του σχολείου που από την πρώτη μέρα έκανε το σπίτι του δικό μας. Μας βρήκε στέγη,μας γνώρισε σε πολλούς ντόπιους, και μας τιμούσε με την υπέροχη φιλία του.Το μαγαζί του ήταν μια ζεστή φωλιά για όλους μας. Ήταν από αυτούς που λέμε αρχοντάνθρωπους με κεφαλαίο Α. "Τους καθηγητές και τα μάτια σας"
έλεγε στους ντόπιους. Ήταν οι εποχές που οι άνθρωποι είχαν άλλες αξίες . Ήμουν 25 χρονών και οι ηλικιωμένοι μου μιλούσαν στο πληθυντικό και με αποκαλούσαν "κύριε καθηγητά". Πάνω απόλα όμως ήταν τα παιδιά που μας έδιναν τη δύναμη. Εξαιρετικά παιδιά και πολύ καλοί χαρακτήρες. Σε προκαλούσαν με το φιλότιμο να τους δώσεις. Και τους δίναμε. Νέοι καθηγητές με πολύ όρεξη και ελάχιστη πείρα. Ανασκουμπωθήκαμε, δουλέψαμε τα αγαπήσαμε και μας εκτίμησαν. Ο Λευτέρης ο Ησαΐας, ο
χημικός, δήθεν αυστηρός αλλά αγαπητός από μαθητές και πολύ δημοφιλής τόσο σε μαθητές όσο και σε γονείς. Ο Βαλιώκης
ο Γιάννης ο γυμναστής με το αιώνιο γέλιο του, που μας οργάνωσε στο ποδόσφαιρο
φοβερή ομάδα μιλάμε, ο "Τσέλιος" ο Φυσικός με τη υπέροχη φωνάρα του στα δημοτικά, ο ψηλός ο Γιγής και ο Σκανδάλης εξαιρετικοί
μαθηματικοί και τόσοι άλλοι που δεν χρειάζεται να αναφέρω με λεπτομέρειες.
Περάσαμε δύο αξέχαστα χρόνια. Και όταν φύγαμε για πολλά χρόνια οι ντόπιοι μιλάγανε για την χρονιά εκείνη που ήρθαν "οι νέοι καθηγητές" . Αφορμή μου έδωσε το τηλέφωνο της αγαπητής μαθήτριας της Κατερίνας -χημικός έγινε κι αυτή
εξαιτίας μου λέει- και σκεφτόμουν οτι δεν ξέρω αν πρέπει να αισθάνομαι περήφανος που ώθησα πολλά παιδιά στη Χημεία, ή λόγω κρίσης και ανεργίας πρέπει να τρέχω και να κρύβομαι όταν τα συναντώ. Όπως και να 'χει συγκινούμαι όταν ακούω μια καλή κουβέντα από παλιούς μου μαθητές μετά από 30 τόσα χρόνια. Μου λέει πολλά. Να είσαι καλά Κατερίνα εσύ και όλα τα παιδιά της ηλικίας σου, οι μαθητές της νιότης μας που με τη στάση σας πολλά μας διδάξατε. Λ.Γ.Τ.

Σάββατο 1 Δεκεμβρίου 2012

ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΩ ΔΑΣΚΑΛΕ;

21
"ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΩ ΔΑΣΚΑΛΕ;"
Έχει δίκιο ο Χρήστος ο Κάτσικας. Αυτό που περισσότερα απ' όλα τσακίζει τον εκπαιδευτικό σήμερα είναι αυτό το "κοφτερό μαχαίρι-ερώτημα" . Άσε τις συνθήκες εργασίας, άσε τους μισθούς πείνας, άσε την απαξίωση της κοινωνίας για το έργο του εκπαιδευτικού, άσε τα χρόνια στην αναμονή, άσε τη ζούγκλα -δίχως εισαγωγικά παρακαλώ- του μαυροπίνακα. Αυτό το "γιατί να διαβάσω δάσκαλε" δεν καταπίνεται εύκολα. Πρόκληση η επιχειρηματολογία και μεγάλη βάσανος σε καιρούς αντι-αξιών. Δεκάδες φορές έγινα αποδέκτης του επιχειρήματος "Σιγά μωρέ που εργάζονται και οι καθηγητές με 21 ώρες μάθημα την εβδομάδα" Μπες ρε μεγάλε 21 ώρες σε μια τάξη που "κοχλάζει" πάρε και μερικές δεκάδες ή εκατοντάδες πακέτα διαγωνίσματα ή εκθέσεις για απογευματινή απασχόληση, προετοιμάσου και κανα δύο ώρες για την επόμενη μέρα και έλα να με ξαναβρεις. Επειδή πέρασα και από τις δύο καταστάσεις, διδασκαλία στην τάξη και εργασία "εκτός"μαθητικής παρουσίας δηλώνω ξεκάθαρα οτι η μια ώρα στην τάξη ισοδυναμεί όχι με 4 ώρες που επίσημα αναγνωρίζει η UNESCO , αλλά με πολύ περισσότερες. Διαβάστε το άρθρο του Χρήστου Κάτσικα και ίσως αναθεωρήσετε τις απόψεις που είχατε ορισμένοι για το έργο του εκπαιδευτικού. Λ.Γ.Τ.

Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2012

ΜΑΡΙΑ ΚΙΟΥΡΙ, ΠΙΝΕΛΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΚΥΡΙΑΣ

marie_curie_menΜΑΡΙΑ ΚΙΟΥΡΙ- ΠΙΝΕΛΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΚΥΡΙΑΣ

"Είμαι απ' αυτούς που πιστεύουν πως η επιστήμη έχει μεγάλη ομορφιά.'Ενας επιστήμονας στο εργαστηριό του δεν είναι μόνο ένας τεχνικός, είναι καί ένα παιδί που βρίσκεται μπροστά σε φυσικά φαινόμενα που τον εντυπωσιάζουν όπως τα παραμύθια. Δεν θα έπρεπε να αφήσουμε να εννοηθεί πως οποιαδήποτε επιστημονική πρόοδος ισοδυναμεί μόνο με μηχανισμούς, με μηχανές και με γρανάζια, όσο κι αν έχουν κι αυτοί οι ίδιοι οι μηχανισμοί την ομορφιά τους.
Δεν πιστεύω επίσης πως το πνεύμα της περιπέτειας θα χαθεί από τον κόσμο μας. Αν θεωρώ κάτι ζωτικό γύρω μου, είναι ακριβώς αυτό το πνεύμα της περιπέτειας που μου φαίνεται πως δεν θα εκλείψει ποτέ γιατί έχει να κάνει με την περιέργεια. Τι θα ήμασταν χωρίς την πνευματική περιέργεια ; Αυτή ακριβώς είναι η ομορφιά και η ευγένεια της επιστήμης : η επιθυμία να διευρύνουμε συνεχώς τα όρια της γνώσης, να ανακαλύπτουμε τα μυστικά της ύλης και της ζωής χωρίς να έχουμε συλλάβει εκ των προτέρων τις ενδεχόμενες συνέπειες". (Από το βιβλίο « Marie Curie » της Eve Curie. Εκδ. Da Capo, Series in Science).
Αξίζει να δείτε το αφιέρωμα του Σπύρου Σταβέρη στην MARIE CURIE, την μεγάλη αυτή κυρία της Επιστήμης. Η Επιστημονική έρευνα είναι ένας δρόμος δύσκολος, ενίοτε μοναχικός, πολύ ανηφορικός και συχνά τραγικός.
Φόρος τιμής η φωτογραφία που επέλεξα με το χέρια της Curie τσακισμένα από την ραδιενέργεια. Το πικρό τίμημα μιας μεγαλειώδους πορείας προς τη γνώση. Λ.Γ.Τ.

ΤΑ "ΚΑΚΑ ΓΟΥΡΟΥΝΑΚΙΑ" (PIIGS) ΚΑΙ Ο ΕΡΓΑΤΙΚΟΣ ΓΕΡΜΑΝΟΣ

ΤΑ "ΚΑΚΑ ΓΟΥΡΟΥΝΑΚΙΑ" (PIIGS) ΚΑΙ Ο ΕΡΓΑΤΙΚΟΣ ΓΕΡΜΑΝΟΣ
 
Ζόρικος ο Νοέμβρης. Μάλλον αποχαιρετήσαμε την μεγάλη αγάπη μας τη θάλασσα. Όταν αποθηκεύω μαγιώ, ψάθες και αντιηλιακά με πιάνει αφόρητη μελαγχολία. Σηματοδοτεί το τέλος του καλοκαιρίου (ενός ακόμα) η ιστορία αυτή. Πλακώνουν και οι δουλειές στα χωράφια που όσο και αν τα λατρεύω όταν μου τσιρίζουν όλα μαζί -αφεντικό ξεχόρτισμα, αφεντικό φύτεμα, αφεντικό τάισμα- με εκνευρίζουν. Είναι και το φριχτό κλίμα των ημερών -΄δώστε μας τη γαμημένη δόση γιατί τα τινάζουμε- και έδεσε το κερασάκι. Το έχω πει πολλές φορές οτι για το κατάντημα της πατρίδας μας -Ώ ελλάδα μας γλυκειά- φταίει καταρχήν το ξερό μας το κεφάλι και τα παλληκάρια που μας κουμαντάρανε χρόνια πολλά τώρα, και μετά οι "κακοί ξένοι". Αλλά βλέποντας και αυτές τις απίθανες συνάξεις κορυφής στη Βρυξέλλα όπου τρεις λαλούν και δύο χορεύουν, όταν ακούω για "ΕΝΩΜΕΝΗ ΕΥΡΩΠΗ" με πιάνει κάτι... Το μαγαζί θυμίζει διαδήλωση μετά από επέμβαση αστυνομίας, τουτέστιν πιο σκορποχώρι δεν γίνεται και ο καλός Ελληνικός Θεούλης ας βάλει κανένα χεράκι μπας και ξεβαλτώσουμε. Πάντως Η Ελλάδα δεν είναι η μόνη χώρα που έχουν βάλει στο τοίχο και τη βαράνε. Τα ίδια μέτρα, τα ίδια επιχειρήματα, οι ίδιες μέθοδοι ακολουθούνται για όλα τα "κακά γουρουνάκια" (P.I.I.G.S.)! Και μαζί βέβαια η προπαγάνδα περί "τεμπέληδων του Νότου". Μπούρδες! Υπάρχουν Έλληνες δουλευταράδες και Έλληνες κοπρόσκυλα, όπως το ίδιο υπάρχουν και Γερμανοί Άγγλοι, Πορτογάλλοι κλπ.Αξίζει να δείτε το βίντεο, του οποίου την προβολή εμπόδισε η γερμανική κυβέρνηση ως "πολιτικά επιζήμιου", με αποτέλεσμα να διαμαρτυρηθεί ο εμπνευστής και υπεύθυνος για το βίντεο Marcelo Rebelo de Sousa, πρόεδρος των σοσιαλδημοκρατών και τέως υπουργός στην Πορτογαλία στην Γερμανική Πρεσβεία στη Λισαβώνα, δηλώνοντας πως δεν πρόκειται να κάνει πίσω και πως είναι αποφασισμένος να δείξει το βίντεο στο γερμανικό λαό, στον οποίο και απευθύνεται.Το γιατί οι Γερμανοί απαγόρευσαν τη προβολή του είναι εύκολο να το καταλάβετε.

Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2012

ΕΠΙΚΑΙΡΟΣ ΤΣΕΧΩΦ

Θεμα: Ά. Τσέχωφ
...Tις προάλλες φώναξα στο γραφείο μου τη δεσποινίδα Ιουλία, τη δασκάλα των παιδιών. Έπρεπε να της δώσω το μισθό της.
- Κάθισε να κάνουμε το λογαριασμό, της είπα. Θα 'χεις ανάγκη από χρήματα και συ ντρέπεσαι να ανοίξεις το στόμα σου... Λοιπόν...
Συμφωνήσαμε για τριάντα ρούβλια* το μήνα...
- Για σαράντα.
- Όχι, για τριάντα, το έχω σημειώσει. Εγώ πάντοτε τριάντα ρούβλια δίνω στις δασκάλες... Λοιπόν, έχεις δύο μήνες εδώ...
- Δύο μήνες και πέντε μέρες...
- Δύο μήνες ακριβώς... Το 'χω σημειώσει... Λοιπόν, έχουμε εξήντα ρούβλια. Πρέπει να βγάλουμε εννιά Κυριακές... δε δουλεύετε τις Κυριακές.
Πηγαίνετε περίπατο μετα παιδιά. Έπειτα έχουμε τρεις γιορτές...
Η Ιουλία έγινε κατακόκκινη και άρχισε να τσαλακώνει νευρικά την άκρη του φουστανιού της, μα δεν είπε λέξη.
- Τρεις γιορτές... μας κάνουν δώδεκα ρούβλια το μήνα... Ο Κόλιας ήταν άρρωστος τέσσερις μέρες και δεν του έκανες μάθημα... Μονάχα με τη Βαρβάρα ασχολήθηκες... Τρεις μέρες είχες πονόδοντο και η γυναίκα μου σου είπε να αναπαυτείς μετά το φαγητό... Δώδεκα και εφτά δεκαεννιά. Αφαιρούμε, μας μένουν... Χμ! σαράντα ένα ρούβλια... Σωστά;
Το αριστερό μάτι της Ιουλίας έγινε κατακκόκινο και νότισε. Άρχισε να τρέμει το σαγόνι της. Την έπιασε ένας νευρικός βήχας, έβαλε το μαντίλι στη μύτη της, μα δεν έβγαλε άχνα.
- Την παραμονή της πρωτοχρονιάς έσπασες ένα φλιτζάνι του τσαγιού με το πιατάκι του... Βγάζουμε δύο ρούβλια... Το φλιτζάνι κάνει ακριβότερα γιατί είναι οικογενειακό κειμήλιο, μα δεν πειράζει... Τόσο το χειρότερο! Προχωρούμε! Μια μέρα δεν πρόσεξες τον Κόλια, ανέβηκε ο μικρός στο δέντρο και έσκισε το σακάκι του... Βγάζουμε άλλα δέκα ρούβλια... Άλλη μια μέρα που δεν πρόσεχες, έκλεψε μια καμαριέρα τα μποτάκια της Βαρβάρας. Πρέπει να 'χεις τα μάτια σου τέσσερα, γι' αυτό σε πληρώνουμε... Λοιπόν, βγάζουμε άλλα πέντε ρούβλια. Στις δέκα του Γενάρη σε δάνεισα δέκα ρούβλια...
- Όχι, δεν έγινε τέτοιο πράμα. μουρμούρισε η Ιουλία.
- Το 'χω σημειώσει!
- Καλά...
- Βγάζουμε είκοσι επτά ρούβλια, μας μένουν δεκατέσσερα.
Τα μάτια της Ιουλίας γέμισαν δάκρυα. Κόμποι ιδρώτα γυάλιζαν πάνω στη μύτη της. Κακόμοιρο κορίτσι!
- Μα εγώ μια φορά μονάχα δανείστηκα χρήματα. Μονάχα τρία ρούβλια, από την κυρία, μουρμούρισε η Ιουλία και η φωνή της έτρεμε...
Αυτά είναι όλα όλα που δανείστηκα.
- Μπα; Και γω δεν τα είχα σημειώσει αυτά. Λοιπόν, δεκατέσσερα έξω τρία, μας μένουν έντεκα. Πάρε τα χρήματά σου, αγαπητή μου!
Τρία... τρία, τρία.... ένα και ένα... Πάρ' τα...
Και της έδωσα έντεκα ρούβλια. Τα πήρε με τρεμουλιαστά δάχτυλα και τα έβαλε στην τσέπη της.
- Ευχαριστώ, ψιθύρισε.
Πετάχτηκα ορθός και άρχισα να βηματίζω πέρα δώθε στο γραφείο. Με έπιασαν τα δαιμόνια μου.
- Και γιατί με ευχαριστείς;
- Για τα χρήματα.
- Μα, διάολε, εγώ σε έκλεψα, σε λήστεψα! Και μου λες κι ευχαριστώ;
- Οι άλλοι δε μου 'διναν τίποτα!...
- Δε σου 'διναν τίποτα. Φυσικά! Σου έκανα μια φάρσα για να σου γίνει σκληρό μάθημα. Πάρε τα ογδόντα σου ρούβλια! Τα είχα έτοιμα στο φάκελο! Μα γιατί δε φωνάζεις για το δίκιο σου; Γιατί στέκεσαι έτσι σαν χαζή; Μπορείς να ζήσεις σ' αυτό τον κόσμο αν δεν πατήσεις λίγο πόδι, αν δε δείξεις τα δόντια σου; Γιατί είσαι άβουλη;
Μουρμούρισε μερικά ευχαριστώ και βγήκε.

* Ά. Τσέχωφ, Διηγήματα

Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2012

44 ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΜΑΘΕ Η ΖΩΗ

ΤΑ 44 ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΜΑΘΕ Η ΖΩΗ

"Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε από μια κυρία 90 ετών σήμερα, τη Regina Brett, πρώην δημοσιογράφο στο Κλίβελαντ του Οχάιο. "Για να γιορτάσω τα γενέθλιά μου, έγραψα κάποτε στη στήλη μου στην εφημερίδα, τα 44 πράγματα που μου έμαθε η ζωή. Ήταν το πιο... πετυχημένο άρθρο που έγραψα ποτέ":
(Σημ. Δεν απέφυγα τον πειρασμό να σχολιάσω. Λ.Γ.Τ.)
1. H ζωή δεν είναι δίκαιη, αλλά ακόμα κι έτσι είν' ωραία.
2. Όταν αμφιβάλλεις για κάτι, απλά κάνε το επόμενο μικρό βήμα.
3. H ζωή είναι πολύ μικρή για να χάνεις χρόνο μισώντας τον οποιονδήποτε.
4. Αν αρρωστήσεις, δε θα σε κοιτάξει η δουλειά σου. Θα σε κοιτάξουν οι φίλοι
και η οικογένειά σου. Μη χάνεσαι.
5. Πλήρωνε τις πιστωτικές σου κάθε μήνα.
6. Δε χρειάζεται να κερδίζεις σε κάθε διαφωνία. Συμφώνησε με το ναδιαφωνείς.
7. Κλάψε παρέα με κάποιον. Είναι πιο εύκολο να συνέλθεις απ' ό,τι αν κλαις
μόνος.
8. Δεν πειράζει να θυμώνεις με τον Θεό.Το αντέχει. (Ειδικά στην Ελλάδα!)
9. Βάζε στην άκρη για τη σύνταξή σου από τον πρώτο σου μισθό.
10. Απέναντι στη σοκολάτα κάθε αντίσταση είναι μάταιη.(Δυστυχώς ναι)
11. Συμφιλιώσου με το παρελθόν σου, για να μην καταστρέφει το παρόν σου.
12. Δεν πειράζει αν σε δουν τα παιδιά σου να κλαις. Άσ' τα να το κάνουν.
13. Μη συγκρίνεις τη ζωή σου με των άλλων. Δεν έχεις ιδέα τι νόημα μπορεί να
έχει το δικό τους το ταξίδι.
14. Αν μια σχέση πρέπει να κρατιέται μυστική, τότε δεν πρέπει να την κρατάς
εσύ.
15.. Τα πάντα μπορεί να αλλάξουν μ' ένα ανοιγοκλείσιμο των ματιών. Αλλά μην
ανησυχείς. Ο Θεός δεν τρεμοπαίζει τα βλέφαρά του.
16. Πάρε μια βαθιά ανάσα. Ηρεμεί το μυαλό.
17. Ξεφορτώσου ό,τι δεν είναι χρήσιμο,όμορφο ή γεμάτο χαρά.
18. Ό,τι δε σε σκοτώνει πράγματι σε κάνει δυνατότερο. (Το λέει και το τραγούδι άλλωστε)
19. Ποτέ δεν είναι αργά για να έχεις μια ευτυχισμένη παιδική ηλικία. Αλλά τη
δεύτερη φορά εξαρτάται από σένα.
20. Όταν είναι να κυνηγήσεις αυτά που αγαπάς στη ζωή, μη δεχτείς ποτέ το όχι.
21. Άναψε τα κεριά, στρώσε τα καλά σεντόνια, φόρεσε τα ακριβά εσώρουχα. Μην τα φυλάς για ειδικές περιπτώσεις. Κάθε μέρα είναι ειδική περίπτωση.
22. Προετοιμάσου για όλα. Και μετά ακολούθησε το ρεύμα.
23. Γίνε εκκεντρικός τώρα. Μην περιμένεις να πάρεις σύνταξη για να φορέσεις μοβ χρώμα! (Αυτό μόνο μούλειπε, να βγώ με μωβ στο Ρέθυμνο!)
24. Κανείς δεν είναι υπεύθυνος για την ευτυχία σου παρά μόνο εσύ.
25. Σε κάθε αποκαλούμενη"καταστροφή" σκέψου: "Σε 5 χρόνια, αυτό
θα έχει καμία σημασία;".
26. Πάντα να επιλέγεις τη ζωή.
27. Συγχώρησε σε όλους τα πάντα. (Στους ανίκανους πολιτικούς τίποτε!)
28. Το τι πιστεύουν οι άλλοι για σένα δεν είναι δική σου δουλειά.
29. Ο χρόνος θεραπεύει σχεδόν τα πάντα.Δώσε χρόνο στο χρόνο. (Αν τον βρώ εν τω μεταξύ)
30. Όσο καλή ή κακή κι αν είναι μια κατάσταση, θα αλλάξει. (Προς το χειρότερο σύμφωνα με τον 45ο νόμο του Μέρφυ αν θυμάμαι καλά)
31. Μην παίρνεις τον εαυτό σου τόσο στα σοβαρά. Κανείς άλλος δεν το κάνει.
32. Πίστευε στα θαύματα. (Μόνο αυτά θα μας σώσουν πλέον)
33. Ο Θεός σ' αγαπάει επειδή είσαι αυτός που είσαι, όχι για κάτι που έκανες ή
δεν έκανες.
34. Μην παρακολουθείς τη ζωή. Βγες μπροστά και εκμεταλλεύσου την πλήρως τώρα.
35. Το να γερνάς είναι καλύτερο από την εναλλακτική λύση: να πεθαίνεις νέος.
36. Τα παιδιά σου θα ζήσουν μόνο μία παιδική ζωή.
37. Το μόνο που έχει σημασία τελικά είναι ότι αγάπησες.
38. Βγες έξω κάθε μέρα. Τα θαύματα παραμονεύουν παντού.
39. Αν όλοι ρίχναμε τα προβλήματά μας σε ένα σωρό δίπλα δίπλα, θα αρπάζαμε τα δικά μας πίσω.
40. Η ζήλια είναι χάσιμο χρόνου. Έχεις ήδη όλα όσα χρειάζεσαι.
41. Τα καλύτερα έπονται.
42. Ό,τι διάθεση και να έχεις, σήκω,ντύσου και πήγαινε εκεί που έχεις να πας.
43. Ενέδωσε. (Πιάνει φίλε μου ειδικά στην καλοπέραση)
44. Η ζωή δεν είναι τυλιγμένη με κορδέλα, δεν παύει όμως να είναι δώρο."

Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2012

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

Η ζωή αγαπητοί φίλοι είναι το εφήμερο. Η στιγμή που περνά και χάνεται. Και οι άλλοι. Ναι , οι άλλοι , που μας αγαπούν και τους αγαπούμε , που είναι εκεί για να μας θυμίζουν τα λάθη μας, να μας βάζουν κρύο νερό στο ποτήρι μας και να μας δίνουν μια ζακέττα για να ζεσταθούμε. Και που μας θυμίζουν πόσο ελάχιστοι είμαστε στον κόσμο και στη αιωνιότητα. Η ομορφιά είναι στις μικρές στιγμές που έφυγαν και άφησαν την γλυκειά ανάμνηση . Ένα τραγούδι της προγηγούμενης δεκαετίας υπενθύμιζε, "η ζωή γυμνούς μας φέρνει και μας παίρνει μ' άδεια χέρια, μόνο η αγάπη μένει όλα τ΄άλλα είναι καπνός".
Μου στείλανε κάτι πολύ όμορφο που μου έδωσε την αφορμή για την εισαγωγή αυτή και το μοιράζομαι μαζί σας. Λένε οτι αναφέρεται στον Αλέξανδρο τον Μακεδόνα. Δεν γνωρίζω κατά πόσο αυτό ανταποκρίνεται στην αλήθεια, αλλά ούτε και αποτελεί πρόβλημα αυτό. Δείτε το σαν μια αλληγορία και στη θέση του βάλτε ένα οποιοδήποτε πλούσιο και πανίσχυρο ηγεμόνα. Απολαύστε το!
Οι τρεις τελευταίες επιθυμίες του Μεγάλου Αλεξάνδρου

Ευρισκόμενος στα πρόθυρα του θανάτου, ο Μέγας Αλέξανδρος συγκάλεσε τους στρατηγούς του και τους κοινοποίησε τις τρεις τελευταίες επιθυμίες του.

1] Να μεταφερθεί το φέρετρό του στους ώμους από τους καλύτερους
γιατρούς της εποχής.

2] Τους θησαυρούς που είχε αποκτήσει [ασήμι, χρυσάφι, πολύτιμους
λίθους] να τους σκορπίσουν σε όλη τη διαδρομή μέχρι τον τάφο του.

3] Τα χέρια του να μείνουν να λικνίζονται στον αέρα, έξω από το
φέρετρο, σε θέα όλων. Ένας από τους στρατηγούς, έκπληκτος από τις
ασυνήθιστες επιθυμίες, ρώτησε τον Αλέξανδρο ποιοι ήταν οι λόγοι.

Ο Αλέξανδρος του εξήγησε:

1] Θέλω οι πιο διαπρεπείς γιατροί να σηκώσουν το φέρετρό μου, για
να μπορούν να δείξουν με αυτό τον τρόπο ότι ούτε εκείνοι δεν
έχουν, μπροστά στο θάνατο, τη δύναμη να θεραπεύουν!

2] Θέλω το έδαφος να καλυφθεί από τους θησαυρούς μου, για να
μπορούν όλοι να βλέπουν ότι τα αγαθά που αποκτούμε εδώ, εδώ παραμένουν!

3] Θέλω τα χέρια μου να αιωρούνται στον αέρα, για να μπορούν οι
άνθρωποι να βλέπουν ότι ερχόμαστε με τα χέρια άδεια και με τα
χέρια άδεια φεύγουμε, όταν τελειώσει για εμάς ο πιο πολύτιμος θησαυρός
που είναι ο χρόνος!

Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2012

ΓΕΛΑΤΕ ΓΙΑΤΙ ΧΑΝΟΜΑΣΤΕ

 Κρατάτε γερά και με αξιοπρέπεια τους σύσκολους αυτούς καιρούς. Κάποιοι θεωρούν ξέρετε την αξιοπρέπεια και τον σεβασμό της προσωπικότητας   ύψιστη αξία για τον άνθρωπο! Επίσης σας εύχομαι να γελάτε στη ζωή σας. Αυτό σημαίνει πολλά. 'Αντε να τεκμηριώσω και γιατί πρέπει να γελάτε!
Το γέλιο ανεβάζει με φυσικό τρόπο τη διάθεση, ενισχύει το ανοσοποιητικό σύστημα,
βελτιώνει το καρδιαγγειακό σύστημα και αυξάνει τη ...μακροζωία. Όλες αυτές
οι ιδιότητες δεν συγκεντρώνονται σε κάποιο μαγικό φίλτρο, αλλά στην
ικανότητά μας να γελάμε. Δείτε τι αποκαλύπτουν οι έρευνες.

1. Τα μωρά δεν γελούν παρά μόνο αφού συμπληρώσουν 3 μήνες ζωής.

2. Όταν γελάμε, ο αέρας που εκπνέουμε, φεύγει από τους πνεύμονες με ταχύτητα
96 χλμ/ώρα.

3. Χρησιμοποιούμε 17 μυς του προσώπου μας για να γελάσουμε και 47 για να
κατσουφιάσουμε.

4. Οι χαρούμενοι άνθρωποι έχουν 40% μειωμένο κίνδυνο για καρδιοπάθεια
συγκριτικά με τους απαισιόδοξους.

5. 17 λεπτά γέλιου την ημέρα, αυξάνουν το προσδόκιμο ζωής σας κατά μία
ημέρα.

6. Ένα 6χρονο παιδί γελά κατά μέσο όρο 300 φορές την ημέρα. Ένας ενήλικος
γελά μόλις 15 φορές την ημέρα.

7. Οι χαμογελαστοί σερβιτόροι παίρνουν 50% περισσότερα φιλοδωρήματα από τους
αγέλαστους συναδέλφους τους.

8. Ένα καλό γέλιο μπορεί να διαρκέσει μία ώρα.

9. Οι περισσότεροι γελαστοί άνθρωποι ζουν στην Κούβα και τη Βραζιλία. Στον
αντίποδα βρίσκονται οι κάτοικοι των σκανδιναβικών χωρών.

10. Οι επιστήμονες έχουν καταγράψει 18 είδη χαμόγελου.

11. Πρέπει να χαμογελάσετε περίπου 250.000 φορές για να κάνετε μία ρυτίδα.

12. Το να γελάσετε 100 φορές ισοδυναμεί με το να κάνετε 10-15 λεπτά
ποδήλατο.

13. 15 λεπτά γέλιου έχουν τα ίδια οφέλη με 2 ώρες ύπνου.

14. Σύμφωνα με έρευνα του Γερμανού ψυχολόγου, Dr. Michael Titze, τη δεκαετία
του '50, οι άνθρωποι γελούσαν κατά μέσο όρο 18 λεπτά την ημέρα. Σήμερα,
είναι 4-6 λεπτά την ημέρα.

15. Έρευνα του Πανεπιστημίου Vanderbilt διαπίστωσε ότι με το γέλιο καίμε
λίγο παραπάνω από μία θερμίδα ανά λεπτό.

16. Το γέλιο ακούγεται το ίδιο σε όλους τους πολιτισμούς και όλες τις
κουλτούρες. Oι επιστήμονες, μάλιστα, πιστεύουν ότι το γέλιο συνέβαλε στην
ενίσχυση των δεσμών μεταξύ των προγόνων μας. Ο ήχος του γέλ ιου είναι τόσο
κοινός και οικείος που είναι αναγνωρίσιμος ακόμη και αν παιχτεί ανάποδα στο
μαγνητόφωνο.

17. Με το γέλιο ο εγκέφαλος απελευθερώνει τις βήτα-ενδορφίνες, τις φυσικές
οπιούχες ουσίες με αναλγητική δράση.

18. Το γέλιο ρίχνει τα επίπεδα της κορτιζόλης, ενισχύοντας με αυτόν τον
τρόπο το ανοσοποιητικό σύστημα και αποτρέποντας την εμφάνιση ασθενειών.

Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΟΥ 99


Ο κύκλος του 99

(από το βιβλίο του Αργεντινού ψυχοθεραπευτή Χόρχε Μπουκάι, "Να σου πω μια Ιστορία")

 

Ζούσε κάποτε, πριν πολλά χρόνια, ένας βασιλιάς πολύ θλιμμένος που είχε έναν

υπηρέτη χαρούμενο και αισιόδοξο. Κάθε πρωί ξυπνούσε τον βασιλιά πηγαίνοντας

του το πρόγευμα, τραγουδούσε χαρούμενα στιχάκια, του έκανε αστείους

μορφασμούς. Στο κεφάτο πρόσωπό του υπήρχε πάντα ένα μεγάλο φωτεινό

χαμόγελο, αλλά και όλη του η ζωή ήταν ήρεμη και ευτυχισμένη. Κάποια μέρα ο

βασιλιάς δεν άντεξε και τον ρώτησε:

-Ποιο είναι το μυστικό σου?

-Ποιο μυστικό Μεγαλειότατε?

-Μην κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις. Ποιό είναι το μυστικό της χαράς σου.

Λέγε γρήγορα.

-Μα...δεν υπάρχει μυστικό Μεγαλειότατε.

-Πως τολμάς να λες ψέματα σ´ εμένα. Έχω κόψει κεφάλια για πολύ μικρότερες

προσβολές, από ένα ψέμα.

-Πιστέψτε με Μεγαλειότατε, σας παρακαλώ, δεν σας κρύβω τίποτα. Δεν υπάρχει

κανένα μυστικό.

-Και πως τα καταφέρνεις βρε ανόητε και είσαι όλη την μέρα τόσο κεφάτος? Σε

έχω παρακολουθήσει, σε βλέπω. Όλο χαχαχού και αστεία είσαι.

-Μα Μεγαλειότατε, η ζωή ήταν τόσο γενναιόδωρη μαζί μου. Η Λαμπροσύνη σας με

τιμά και με έχει στην υπηρεσία της. Με την γυναίκα μου και τα παιδιά μου

μένουμε σ´ ένα ωραίο σπίτι που μας παραχώρησε το παλάτι. Μας προσφέρετε

ρούχα και τροφή για όλους μας, δωρεάν εκπαίδευση στα παιδιά μου, επί πλέον

δε, η Μεγαλειότητα σας μου πληρώνει και ένα μικρό μηνιαίο επίδομα, που

ικανοποιεί τις μικροεπιθυμίες μας. Πως να μην είμαι ευτυχισμένος?

-Άκου, ηλίθιες δικαιολογίες έχω χορτάσει από τους συμβούλους μου. Αν δεν

μου πεις το μυστικό της χαράς σου, η υπομονή μου θα εξαντληθεί και μαζί της

και το κεφάλι στους ώμους σου. Είναι αδύνατον να είναι κάποιος ευτυχισμένος

με αυτά που μου παρέθεσες.

-Μα Βασιλιά μου σας παρακαλώ πιστέψτε με. Δεν σας κρύβω κάτι. Πως θα

μπορούσα άλλωστε. Δεν υπάρχει μυστικό.

-Χάσου από μπροστά μου ηλίθιε, πριν φωνάξω το δήμιο. Γελοίε. Καραγκιόζη.

 

Ο υπηρέτης χαμογέλασε, έκανε μια βαθειά υπόκλιση, και βγήκε από το δωμάτιο.

Τον βασιλιά όμως, δεν τον χωρούσε ο τόπος. Του φαινόταν τόσο παράλογο ο

βαλές του να είναι τόσο ευτυχισμένος, ζώντας σε δανεικό σπίτι, τρώγοντας

από τα περισσεύματα των αυλικών, φορώντας ρούχα από δεύτερο χέρι. Αφού

κατάφερε κάπως να ηρεμήσει, φώναξε τον πιο σοφό σύμβουλό του και του

διηγήθηκε την συζήτηση και την απορία του.

 

-Πες μου γέροντα, γιατί ο άνθρωπος αυτός είναι ευτυχισμένος?

-Α, Μεγαλειότατε, επειδή προφανώς βρίσκεται έξω από τον κύκλο.

-Έξω από που?

-Μα από τον κύκλο.

-Γι’ αυτό είναι ευτυχισμένος?

-Όχι μεγαλειότατε, γι αυτό δεν είναι δυστυχισμένος.

-Δεν καταλαβαίνω γέροντα. Δηλαδή όποιος είναι στον κύκλο είναι δυστυχής?

Εγώ είμαι δυστυχής διότι είμαι μέσα στον κύκλο?

-Ακριβώς βασιλιά μου.

-Και πως βγήκε?

-Δεν μπήκε ποτέ.

-Βάλθηκες να με τρελάνεις κι εσύ γέροντα. Τι στην οργή κύκλος είναι αυτός

και γιατί μας προκαλεί θλίψη?

-Είναι ο κύκλος του ενενήντα εννέα.

-Και πως λειτουργεί αυτός ο διαολόκυκλος?

-Μεγαλειότατε είναι δύσκολο να σας τον εξηγήσω με λόγια, μπορώ όμως να σας

τον δείξω στην πράξη.

-Δηλαδή τι θα κάνεις?

-Αν μου επιτρέψετε θα βάλω τον υπηρέτη σας στον κύκλο.

-Πως δηλαδή, θα τον σπρώξεις? είπε ο βασιλιάς κοροϊδευτικά.

-Δεν θα χρειαστεί βασιλιά μου. Αν βρει την ευκαιρία θα μπει μόνος του.

-Και καλά, όταν μπει δεν θα δει ότι αυτό τον έκανε δυστυχισμένο, ώστε να

βγει κατ´ ευθείαν?

-Θα το αντιληφθεί, αλλά δεν θα θέλει να φύγει.

-Δηλαδή μου λες ότι θα καταλάβει πως αν μπει στον κύκλο θα δυστυχήσει, αλλά

παρ´ όλα αυτά θα μπει οικιοθελώς και δεν πρόκειται να ξαναβγεί?

-Ακριβώς Μεγαλειότατε. Κανένας δεν θέλει να βγει από τον κύκλο του ενενήντα

εννέα. Όσο και αν τον κάνει δυστυχισμένο. Θα μάθεις λοιπόν πως λειτουργεί ο

κύκλος, αλλά εσύ θα χάσεις έναν εξαίρετο υπηρέτη και το παλάτι έναν

χαρούμενο άνθρωπο.

-Δεν με νοιάζει. Τι πρέπει να κάνουμε? Πότε ξεκινάμε?

-Σήμερα το βράδυ βασιλιά μου. Θα περάσω να σε πάρω. Θα έχεις ετοιμάσει ένα

σακί με ενενήνταεννέα φλουριά. Ούτε ένα περισσότερο, ούτε ένα λιγότερο.

 

Πράγματι, την νύχτα ο σοφός πέρασε να πάρει τον βασιλιά. Πήγαν μαζί στο

σπιτάκι του υπηρέτη, στην άκρη της αυλής του παλατιού, κρύφτηκαν και

περίμεναν να ξημερώσει. Μόλις αχνοφέγγισε και άναψε στο δωμάτιο ένα κερί, ο

σοφός έβαλε στο σακούλι ένα μήνυμα που έλεγε:

 

Ο ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟΣ ΣΟΥ. ΕΙΝΑΙ ΒΡΑΒΕΙΟ ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΣΑΙ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

ΑΠΟΛΑΥΣΕ ΤΟΝ. ΜΗΝ ΠΕΙΣ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΠΩΣ ΤΟΝ ΒΡΗΚΕΣ.

 

Έδεσε το σακί στην πόρτα του υπηρέτη, χτύπησε δύο φορές και έτρεξε να

ξανακρυφτεί. Όταν υπηρέτης βγήκε ξαφνιασμένος, ο βασιλιάς παρακολουθούσε

πίσω από έναν θάμνο. Τον είδε να διαβάζει το μήνυμα και να ανοίγει το

πουγκί. Είδε την έκπληξη στο πρόσωπό του, το αρχικό φόβο, την καχύποπτη,

ερευνητική ματιά μήπως ήταν κανένας τριγύρω. Τον είδε να σφίγγει το πουγκί

στην αγκαλιά του, να ανοίγει το πουκάμισο και να το βάζει στο στήθος του,

να χώνεται γρήγορα σπίτι του. Μόλις άκουσαν την κλειδαριά να

διπλοαμπαρώνει, ο βασιλιάς με τον σοφό πλησίασαν στο παράθυρο για να

κατασκοπεύσουν.

Ο υπηρέτης είχε ρίξει στο πάτωμα τα πιατικά που ήσαν στο

τραπέζι, αφήνοντας μόνο το κερί. Καθισμένος σε μια καρέκλα άδειαζε το

περιεχόμενο. Τα μάτια ήταν γουρλωμένα, κόντευαν να βγουν έξω από τις κόγχες.

Ήταν φανερό δεν μπορούσε να πιστέψει αυτό που έβλεπε. Ένα βουνό από χρυσά

φλουριά. Ένας θησαυρός. Όλος δικός του. Αυτός που δεν είχε ποτέ ως τώρα

στην ζωή ακουμπήσει έστω ένα χρυσό φλουρί, τώρα είχε ένα μικρό βουνό από

αυτά. Δικά του. Άρχισε να τα χαζεύει και να τα κάνει στίβες. Τα κοίταζε πως

άστραφταν στο φως του κεριού και χαζογελούσε. Τα συγκέντρωνε, τα σκόρπιζε

για να ακούει το κουδούνισμά τους. Και όλο χαμογελούσε. Παίζοντας άρχισε να

τοποθετεί σε στίβες των δέκα. Μια δεκάδα, δύο δεκάδες, τρείς, τέσσερις,

πέντε, έξι...Ταυτόχρονα έκανε και το άθροισμα. Πενήντα, εξήντα, εβδομήντα,

ογδόντα, ενενήντα, εκατ...που είναι το τελευταίο? Ξαναμετρά μία μία τις

στίβες να βρει το λάθος, τίποτα. Τα στήνει σε κολώνες, την μία δίπλα στην

άλλη, μήπως κάποια προεξέχει...Τίποτα. Η τελευταία κολώνα ελλειμματική. Μόνο

εννέα φλουριά. Κοιτάζει ερευνητικά το τραπέζι, σηκώνει το κερί, γυρίζει το

μέσα έξω στο σακούλι...Τίποτα. Γονατίζει και αρχίζει να ψάχνει στο πάτωμα.

Δεν μπορεί τα φλουριά ΕΠΡΕΠΕ να είναι εκατό.

 

-Δεν είναι δυνατόν, μονολογούσε όσο έψαχνε. Κάπου πρέπει να μου

έπεσε...κάπου πρέπει να είναι. Με λήστεψαν! Αλήτες! Με κλέψανε!

 

Γονατισμένος κοιτούσε πάνω στο τραπέζι, έβλεπε τις κολώνες με τα φλουριά

και αισθανόταν πως κάτι του είχε διαφύγει. Δεν μπορεί, κάπου έκανε λάθος.

Αδύνατον η μία κολώνα να είναι κουτσή. Αλλά το φλουρί που έλειπε, πουθενά.

Τελικά σαν να το πήρε απόφαση. Ενενήντα εννέα φλουριά, είναι πολλά

λεφτά...συλλογίστηκε. Μπορώ να ζήσω την υπόλοιπη ζωή σαν

άρχοντας...συνέχισε. Αλλά δεν είναι στρογγυλός αριθμός. Το

εκατό, μάλιστα, είναι στρογγυλός αριθμός. Τώρα μου λείπει ένα.

 

Ο βασιλιάς και ο σοφός σύμβουλος κοιτούσαν από το παράθυρο. Το πρόσωπο του

υπηρέτη δεν ήταν το ίδιο. Ήταν σκεπτικός, σκυθρωπός με χείλη στενά,

τραβηγμένα. Με μάτια μισόκλειστα έξυνε το κεφάλι του. Κάτι σκεπτόταν. Μάζεψε

τα φλουριά στο σακούλι και κοιτάζοντας καχύποπτα ολόγυρα, το έκρυψε

προσεκτικά, όσο πιο αθόρυβα μπορούσε πίσω από ένα σωρό καυσόξυλα. Ύστερα

πήρε χαρτί και μολύβι και κάθισε να κάνει λογαριασμούς.

 

Πόσο καιρό πρέπει να κάνω οικονομίες, ώστε να αποκτήσω και το εκατοστό

φλουρί? Ο υπηρέτης μιλούσε μόνος, παραμιλούσε ασυναίσθητα. Θα βρω και

δεύτερη δουλειά, θα δουλέψω σκληρά για ένα διάστημα, μέχρι να το κερδίσω.

Μετά όμως μεγάλε...άραγμα.. Ναι, με εκατό φλουριά, μπορεί ένας άνθρωπος να

μην δουλεύει. Μπορεί να ζει δίχως σκοτούρες. Είσαι πλούσιος! Είσαι

άρχοντας! Δεν υπάρχει λόγος να δουλεύεις. αγόρι μου! Τελείωσε τους

υπολογισμούς του. Αν δούλευε σκληρά κι έβαζε στην άκρη όλο το μηνιάτικο του

και ότι έξτρα χρήματα έπαιρνε, σε πέντε το πολύ έξι χρόνια θα μπορούσε να

αγοράσει ένα χρυσό φλουρί.

 

-Έξι χρόνια είναι πάρα πολλά, μονολόγησε. Θα μπορούσα όμως να βάλω και την

γυναίκα μου να δουλέψει. Κάποια δουλειά θα βρει να κάνει στην πολιτεία. Θα

μπορούσε να καθαρίζει σπίτια. Αλλά κι εγώ, πέντε η ώρα τελειώνω από το

παλάτι. Μπορώ να κάνω το βοηθό σε κανένα μάστορα, δύο τρεις ώρες μέχρι να

νυχτώσει.

 

Ξαναπιάνει το μολύβι και αρχίζει πάλι τους υπολογισμούς. Με την έξτρα

δουλειά τη δική του και την συνεισφορά της γυναίκας του θα μάζευε τα

χρήματα για το φλουρί σε τρία χρόνια. Εξακολουθούσε να είναι πολύς, πολύς

καιρός.

 

Ίσως θα μπορούσαμε να κάνουμε και κάποιες οικονομίες. Να πουλήσουμε ας

πούμε λίγο από το φαγητό. Έτσι κι αλλιώς το πολύ φαί, κακό κάνει. Άσε που

μια και είναι τζάμπα, το ´χουμε παρακάνει. Και τα χειμωνιάτικα παπούτσια. Τι

χρειάζονται? Μπαίνει η Άνοιξη. Έρχονται ζέστες. Και τα επανωφόρια μπορώ να

το πουλήσω.

Να πουλήσω...Να πουλήσω...Πρέπει να γίνουν θυσίες. Άλλωστε θα

πιάσουν τόπο. Σε δύο χρονάκια το πολύ θα αγοράσουμε το φλουρί που μας

λείπει και μετά...ποιός μας πιάνει μετά. Θα είμαστε πλούσιοι. Ότι μας

γυαλίζει θα το αγοράζουμε. Αυτό είναι. Δύο χρόνια στο τούνελ και μετά...

 

Ο βασιλιάς και ο σύμβουλος γύρισαν στο παλάτι. Ο υπηρέτης είχε μπει στον

κύκλο του ενενήντα εννέα.

Τους μήνες που ακολούθησαν, ο υπηρέτης έβαλε σε εφαρμογή τα σχέδια που είχε

αποφασίσει εκείνο το πρωινό. Δούλευε πολύ, κουραζόταν, κακοκοιμόταν, αλλά

επέμενε στην απόφασή του. Ένα πρωινό, μπήκε με το πρωινό στο δωμάτιο του

βασιλιά, αργός, κακόκεφος, αμίλητος, όπως συνήθιζε τελευταία.

 

-Μα καλά, τί έπαθες εσύ, ρωτά τάχα ανήξερος ο βασιλιάς.

-Μια χαρά είμαι Μεγαλειότατε. Θέλετε τίποτε άλλο?

-Μέρες έχω να σ´ ακούσω να τραγουδάς. Σου συμβαίνει κάτι?

-Αν δεν κάνω λάθος, η δουλειά μου είναι σας σερβίρω και να σας βοηθώ να

ντυθείτε. Δεν κάνω τη δουλειά μου? Την κάνω και μάλιστα άψογα, συνέχισε.

Δεν με προσλάβατε για γελωτοποιό ούτε για τραγουδιστή.

Μετά από μερικούς μήνες, ο βασιλιάς έδιωξε τον υπηρέτη από το παλάτι. Δεν

είναι ευχάριστο να περιβάλλεσαι από κακόκεφους, μουρτζούφληδες υπαλλήλους.

 

Ο ασπρομάλλης ψυχαναλυτής έκανε μια παύση και κοίταξε προσεκτικά τον ασθενή

του. Προσπάθησε να διαβάσει τα συναισθήματα από την ιστορία στο πρόσωπό

του. Ανακάθισε στην πολυθρόνα του, πήρε το ποτήρι δίπλα του και ρούφηξε μια

μεγάλη γουλιά σακέ. Καθάρισε την φωνή του και συνέχισε: Βλέπεις Ντεμιάν,

εσύ, εγώ και όλοι μας έχουμε εκπαιδευθεί σ´ αυτήν την ηλίθια ιδεολογία.

 

Πάντοτε κάτι μας λείπει για να νιώσουμε ικανοποιημένοι, και δυστυχώς μόνο

αν είσαι ικανοποιημένος μπορείς να απολαύσεις όσα έχεις. Γι αυτό, μάθαμε

πως τάχα η ευτυχία θα έλθει όταν ολοκληρώσουμε αυτό που μας λείπει...Και

επειδή πάντα κάτι λείπει, ξαναγυρίζουμε στην αρχή και δεν απολαμβάνουμε

ποτέ την ζωή...Τι θα συνέβαινε όμως, αν η φώτιση ερχόταν στις ζωές μας και

αντιλαμβανόμαστε, έτσι ξαφνικά, ότι τα ενενήντα εννιά φλουριά μας είναι το

100% του θησαυρού?

Ότι δεν μας λείπει τίποτα, κανένας δεν μας έκλεψε

τίποτα, το εκατό δεν είναι καθόλου πιο στρογγυλός αριθμός από το ενενήντα

εννιά? Ότι αυτό, είναι μόνο μια παγίδα, ένα καρότο που έβαλαν μπροστά μας,

για να είμαστε βλάκες, για να σέρνουμε το κάρο,

κουρασμένοι, κακόκεφοι, δυστυχείς και συμβιβασμένοι? Μια παγίδα για να μην

σταματήσουμε ποτέ να σπρώχνουμε και να μείνουν όλα όπως έχουν. Αιωνίως τα

ίδια. Πόσα θα άλλαζαν αν μπορούσαμε να απολαύσουμε τους θησαυρούς μας, έτσι

ακριβώς όπως είναι. Έτσι ακριβώς όπως τους κατέχουμε. Προσοχή όμως Ντεμιάν.

 

Το να παραδεχτείς ότι το ενενηνταεννιά είναι ο θησαυρός, δεν σημαίνει ότι

πρέπει να εγκαταλείψεις τους στόχους σου. Δεν σημαίνει άραγμα, συμβιβασμός

με οτιδήποτε. Γιατί άλλο το να παραδέχεσαι, κι άλλο το να συμβιβάζεσαι.

Αυτό όμως, είναι σε άλλο παραμύθι.

 
(από το βιβλίο του Αργεντίνου ψυχοθεραπευτή Χόρχε Μπουκάι, "Να σου πω μια Ιστορία")

Σάββατο 1 Σεπτεμβρίου 2012

ΟΜΟΡΦΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΠΑΤΡΙΔΑ

ΟΜΟΡΦΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΠΑΤΡΙΔΑ!
 
Καλημέρα, καλό μήνα , καλό φθινόπωρο σε όλους του φίλους επισκέπτες. Το ΧΗΜΕΙΟΡΑΜΑ ζητάει την κατανόησή σας για την καλοκαιρινή «ραστώνη» αλλά μην ξεχνάτε ότι το αφεντικό που με διαχειρίζεται βρίσκεται στα 50+, ηλικία που δεν χαρακτηρίζεται από νεανικό ενθουσιασμό και προσφέρεται για καλή παρέα , φιλοσοφικές αναζητήσεις, συζητήσεις επί παντός επιστητού που ουδέποτε οδηγούν κάπου , είναι όμως αρκούντως ψυχοθεραπευτικές. Τώρα όμως με το ημερολόγιο να γράφει 1η Σεπτέμβρη – Συμεών στυλίτου , μεγάλη η χάρη του, επαναλαμβάνεται συνέχεια στο κεφάλι μου το άθλιο πρόσταγμα του τρισκατάρατου «ΤΕΡΜΑ ΤΟ ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ , ΤΑ ΚΕΦΑΛΙΑ ΜΕΣΑ». Υποσχόμεθα, μάλλον ελπίζουμε, άσε , γράψε ότι μπορεί και να τα καταφέρουμε να σας προσφέρουμε μια καλή ενημέρωση στη Χημεία , κάποια υποφερτά σχόλια και ενδιαφέροντα «μεζεδάκια» από το διαδίκτυο –πλίνθους και κεράμους όπως κυριολεκτικά τα αναφέρουμε- για να ζωντανέψουμε και πάλι τον ιστοχώρο των εραστών της Χημείας. Όχι βέβαια ότι το καλοκαίρι δεν είχαμε επισκέψεις 400-600 ημερησίως άτομα δεν είναι και μικρή υπόθεση με 38οC υπό σκιάν. Ας είστε καλά εσείς οι πολυάριθμοι φανατικοί του site που μπαίνατε συχνά πυκνά και διαβάζατε τουλάχιστον τα καθημερινά ελιξίρια. Αλλά τώρα θα βάλουμε πλώρη για καλλίτερα.
Τι λέγαμε λοιπόν; Για ρακοκρασοκατανύξεις και συζητήσεις που δεν οδηγούν πουθενά. Λοιπόν έχω μπερδευτεί με τον Έλληνα και τη «χημεία» του για να μιλήσουμε στη γλώσσα μας. Πραγματικά δεν ξέρω τι πιστεύει και πως λειτουργεί. Τόσα χρόνια μόνιμος κάτοικος του ανατολικότερου οικοπέδου της Ευρώπης κι όμως δεν έμαθα ακόμη πως ακριβώς παίζεται η ιστορία εν Ελλάδι. Ας συμφωνήσουμε σε 2-3 βασικά, γιατί στα πολλά άλλα δεν πρόκειται να συμφωνήσουμε ποτέ. 1) Υπάρχει μια ζόρικη κατάσταση την οποία την προκάλεσαν λίγοι και την πληρώνουν οι πολλοί. 2) Οι λίγοι ήταν κατέχοντες και ανίκανοι, ενώ οι πολλοί ήταν οι ελάχιστα έχοντες , αλλά πολλαπλά αδιαφορούντες και εθισμένοι πλέον στο φαγοπότι των ολίγων. 3) Το λούκι αυτό που προβλέπεται μακρύ, επηρεάζει τα πορτοφόλια των πολλών και ελάχιστα εχόντων όπως είπαμε και μάλλον θα κάνει δύσκολη τη ζωή στις επόμενες δύο γενιές . 4) Οι άνθρωποι που τα έκαναν «σκατά» αφού ξεπέρασαν το σύνδρομο του γιαουρτιού ξαναβγήκαν στα μπαλκόνια, «ντύθηκαν Μακρυγιάννηδες» και άρχισαν να τάζουν λαγούς με πετραχήλια. Το πιο λυπηρό στην υπόθεση είναι ότι πολλοί από τους μη έχοντες έπαθαν αμνησία και άρχισαν να τους αποθεώνουν. Μετά απ’ όλα αυτά τι κάνεις; Λογικά αγανακτείς, πέφτεις σε κατάθλιψη , αλλάζεις τρόπο ζωής, γίνεσαι λίγο «Βόρειος» ντρέπεσαι για την κατάντια της πατρίδας σου και τους ανίκανους που εσύ έβαλες να σε κυβερνούν και παίρνεις την υπόθεση στα χέρια σου. Και δεν εννοώ «στ’ άρματα στ’ άρματα», αλλά δρας πολύ πιο απλά και αποτελεσματικά. Ζητάς για παράδειγμα απόδειξη από τον λεβέντη τον Υδραίο και τον κάθε «Υδραίο» που θεωρεί κεκτημένο δικαίωμα να σου δίνει το κωλόχαρτο της παραγγελίας για απόδειξη και να τσεπώνει το πληρωμένο από σένα ΦΠΑ. Δεν ξαναπατάς στο μαγαζί του ατσίδα που σου χρέωσε τη φραπεδιά 6 ευρώ και του το λες και κατάμουτρα για να το εμπεδώσει. Αντί να προωθείς μαλακίες στο φατσοβιβλίο (facebook) γράφεις μια καλή κουβέντα για τη καλή εκείνη ταβερνούλα που έφαγες νόστιμο φαγάκι με 8 ευρώ το άτομο και με απόδειξη διάτρητη όχι από το πηρούνι αλλά από την Εφορία. Μπαίνεις με αέρα στην δημόσια Υπηρεσία και δίνεις με ευγένεια που σκοτώνει στον υπάλληλο να καταλάβει, ότι ξέρεις τα δικαιώματά σου και ότι θα σε εξυπηρετήσει γιατί έτσι πρέπει να γίνεται από δω και πέρα. Αλλαγή θα υπάρξει όταν αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι. Όταν στηρίξουμε το καλό και πολεμήσουμε το σάπιο και πάνω απ’ όλα τον κακό μας εαυτό.
Είμαστε όμως κάπως «παράξενοι» στην συμπεριφορά μας. Δύσκολα θα μας καταλάβουν οι άλλοι Ευρωπαίοι, μάλλον δεν θα μας καταλάβουν ποτέ, εκτός από κάτι Νότιους από κούνια. Θα σας διηγηθώ το εξής περιστατικό για να καταλάβετε τι εννοώ. Μέσα στο καλοκαίρι έτυχα σε μια υπέροχη παρέα και κάποια στιγμή αφού βγάλαμε οργή και απογοήτευση για τη γενικότερη κατάσταση η κουβέντα γύρισε στα εκκαθαριστικά της εφορίας τα οποία απαιτούν γερό στομάχι για να τα δεχθείς. «Άσε ήρθε το εκκαθαριστικό και θα πληρώσω 2500 εκεί που πέρυσι πήρα επιστροφή» ξεκινάει τον πόνο του ο πρώτος. «Σιγά ρε το ποσό» πετάγεται ο δεύτερος, «εμένα μου ζητάνε 3200 και είμαι και συνταξιούχος». «Τι λες ρε φτώχεια. Εγώ θα σκάσω ένα πεντοχίλιαρο. Ή πληρώνεις για την Πατρίδα, ή δεν πληρώνεις» λέει ένας τρίτος. Αυτό ήταν! Πάει και η γκρίνια πάει και κακή διάθεση. Βουτάει την κιθάρα ο οικοδεσπότης και πιάνει την «Κακούργα εφορία» «…Μια καμπάνα για το ΙΚΑ, μία για το ΦΠΑ, ούτε τιμολόγια είχα, μου τη ρίξανε στ’ αυτιά…» Χαμός έγινε! Να οι κούπες και η διάθεση στο κόκκινο. Πείτε μου τώρα. Αν τώρα παραφράσω τον δημιουργό του Αστερίξ και σκεφτώ «Είναι τρελοί αυτοί οι Έλληνες» θα παρεξηγηθώ; Τελικά όσοι ζούμε στην όμορφη αυτή και παράξενη πατρίδα έχουμε μια δόση δεν νομίζετε; Ίσως αυτή η δόση μας έχει κρατήσει στα δύσκολα και θα μας σώσει και πάλι.
Να έχετε ένα καλό Χειμώνα φίλοι μου. Λ.Γ.Τ.

Δευτέρα 20 Αυγούστου 2012

...ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΠΛΑ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΥΝΕ ΣΠΟΥΔΑΙΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ

«…ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΠΛΑ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΥΝΕ ΣΠΟΥΔΑΙΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ»
Ίσως αναρωτιέστε μερικοί φίλοι τι έχει πιάσει το ΧΗΜΕΙΟΡΑΜΑ και δεν σταυρώνει λέξη τις τελευταίες μέρες. Πάνω από δύο εβδομάδες …δεν κινείται φύλλο. Είναι απλό παιδιά. Μας βάρεσε η ζέστη κατακούτελα και δεν έχουμε διάθεση για τίποτα. Συμβαίνει ενίοτε και εις τας καλλιτέρας των οικογενειών που λένε. Ακόμη και σε αθεράπευτα εργασιομανείς όπως ελόγου μας, συμβαίνει το «τραγικό» να ανακαλύπτεις τις κρυφές αρετές εκείνου του ρεμαλιού που λέγεται Τζίτζικας. Από τότε που έκατσα ένα ζεστό απόγευμα επί δύο συνεχείς ώρες σε μια καρέκλα με μια φραπεδιά στο χέρι παρατηρώντας το κενό, διαπίστωσα ότι δεν είναι και τόσο φρικτό να μην κάνεις τίποτε για κάποια διαστήματα στο βίο σου. Το εφαρμόζω λοιπόν για δύο εβδομάδες. Το μυαλό μου έχει γίνει στόκος, θεωρώ ότι ακόμη και το να σκέφτεσαι είναι ζόρικη εργασία, τέρμα οι περίπατοι, το ποδήλατο και ότι καίει θερμίδες. Μόνο για τη θάλασσα, το μπαξεδάκι και το περβόλι κάνω εξαίρεση γιατί αποτελούν την ψυχοθεραπεία μου.
Σήμερα ξέφυγα. Πήρα τη Βενετιά και τον «Σήφη» (το αγροτικό) και πήγαμε στο και πολύ ψαγμένο ξαδερφάκι μου κατά Καστέλλι μεριά. Φύγανε επτά ώρες λες και ήταν δέκα λεπτά. Αυτό το ξαδέρφι το πάω για πολλούς και διάφορους λόγους και για να μην σας κουράσω , θα συνοψίσω τους βασικότερους. Είχε το τσαγανό να κλωτσήσει μια θέση στο δημόσιο και να κάνει αυτό που του άρεσε, αρμενίζοντας με ένα καΐκι την αγαπημένη του θάλασσα. Έριξε μαύρη πέτρα στην Αθήνα και προτίμησε την γαλήνη της επαρχίας. Έκτισε ένα υπέροχο σπίτι σχεδόν μόνος του, φορώντας γυαλιά στις μαστοράντζες που σου ζητούν δέκα μηνιάτικα «μαύρα» για να σου φτιάξουν μια γκαραζόπορτα. Διάλεξε μια σύντροφο που οι «χημείες τους δένουν» και αναζήτησαν μαζί την ομορφιά στα απλά και ανθρώπινα.
Είπαμε πολλά και ήπιαμε αρκετά. Δεν λύσαμε προβλήματα. Αλλά πάνω στη κουβέντα βγήκαν κάποια συμπεράσματα, ή αν προτιμάτε κάποιες αλήθειες που μας εκφράζουν. Η ομορφιά φίλε επισκέπτη είναι στα απλά και μικρά. Αγναντεύεις την Γραμπούσα πίνοντας μια παγωμένη ρακή και αισθάνεσαι την ομορφιά να ξεχειλίζει. Μοιράζεσαι αυτό το λίγο που έχεις με τον φίλο και τον γείτονα και γεμίζει η καρδιά σου. Φυτεύεις ένα σπόρο και δημιουργείς ζωή και ναι αυτό είναι κάτι σπουδαίο. Κάνεις ένα μικρό καλό και αυτό σου γυρνάει πολλαπλάσιο μετά από πολλά χρόνια και τότε γλυκαίνεται η ψυχή σου. Σαν τον άξιο θαλασσόλυκο τον καπετάν Σκοπελίτη που όταν πήγε τον υπουργό στο μικρονήσι των Κυκλάδων ο καφετζής πρόσφερε πρώτα τον καφέ σ’ αυτόν που θαλασσοπνίγεται τριάντα χρόνια και μετά στον υπουργό! Το σκέφτεσαι λιγάκι; Τι μεγαλύτερη ανταμοιβή!
Όλα αυτά μου φέρανε στο μυαλό στο δρόμο της επιστροφής την μαντινάδα που θα είναι και ο επίλογος στο σημερινό μου σημείωμα:
«ΝΑ ΣΕΒΕΣΑΙ, ΝΑ ΕΚΤΙΜΑΣ,
ΟΜΟΡΦΟΥΣ ΝΑ ‘ΧΕΙΣ ΤΡΟΠΟΥΣ
ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΠΛΑ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΥΝΕ
ΣΠΟΥΔΑΙΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ»
Να είστε καλά και μόλις βγω από την θερινή νάρκη θα πέσω με τα μούτρα στο site. Λ.Γ.Τ

Κυριακή 22 Ιουλίου 2012

ΛΥΚΕΙΟ ΜΟΧΟΥ 28 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ

ΛΥΚΕΙΟ ΜΟΧΟΥ, 28 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ
Το τηλεφώνημα από την Μαρίνα Μπ. σε γυρίζει σχεδόν τρεις δεκαετίες πίσω. «Δεν πειράζει που δεν μας θυμάστε. Αρκεί που εμείς σας θυμόμαστε» Κι όμως τα θυμήθηκες τα «παιδιά» σημερινούς 45άρηδες. Χρειάσθηκε να σκαλίσεις φωτογραφίες καλυμμένες από του χρόνου την σέπια, αλλά τους θυμήθηκες. Η Μαρίνα μοναδικό κορίτσι και ο Νίκος, ο Κωστής ο Μάριος ο Γιώργος και ποιος είναι μωρέ ο τελευταίος της παρέας… Έξη όλα κι όλα της πρώτης δέσμης που ανέλαβες να βοηθήσεις στη Χημεία σε μια καμαρούλα μια σταλιά δύο επί τρία. Ήσουν τότε καθηγητής 5 χρόνων. Πολύ όρεξη, ελάχιστη πείρα παιδαγωγικές γνώσεις ανύπαρκτες με το ένστικτο να καθοδηγεί το «βηματισμό» σου στη τάξη. Η ετήσια επιμόρφωση ήλθε αργότερα. Σαν την πείρα που όταν την αποκτάς στη ζωή ελάχιστα πια την χρειάζεσαι. Προσπάθεια για ξεκαθάρισμα των ρόλων στην αίθουσα.
«Αν σας σέβομαι, θα με σέβεστε και σεις»
«Αν είμαι συνεπής στις υποχρεώσεις μου θα είστε και σεις»
«…Και ένα τελευταίο. Το 20 στη Χημεία το παίρνει ο Θεός. Το 19 ο Τζιανουδάκης. Εσείς από 18 και κάτω για να εξηγούμαστε»
Καλά παιδιά, προικισμένα με την αγνότητα της επαρχίας. Τα αγαπούσες, αν και δεν ήθελες να το δείχνεις , μην πάρουν λέει αέρα. Στο μπάσκετ όμως, 29 χρονών εσύ, τα κτυπούσες αλύπητα. Έδειχνες ποιος είχε… το πάνω χέρι. Ο Νίκος ο Φ. εστιάτορας τώρα στο χωριό, σου θύμισε με συγκίνηση ένα περιστατικό. «Έπαιζα δάσκαλε τον διαιτητή σε ένα αγώνα σας στο προαύλιο σε γήπεδο δίχως γραμμές φυσικά. Είχες την μπάλα και σφύριξα ότι πάτησες γραμμή και έγινες Τούρκος. Πού είδες ρε Φ. την γραμμή ρε γαμώτο;»
Ειλικρίνεια στις σχέσεις και αμοιβαίος σεβασμός. Ήταν η εποχή που μαθητές και γονείς μιλούσαν στον πληθυντικό στον καθηγητή. Ο εκπαιδευτικός αντιπροσώπευε ένα σύνολο αξιών που μετρούσε τότε στην κοινωνία περισσότερο από το χρήμα και την «μούρη».
Ατέλειωτα τα καθημερινά χιλιόμετρα Ηράκλειο –Μοχός από τον παλιό δρόμο, τα γέμιζε η παρουσία του πληθωρικού από κάθε άποψη μαθηματικού , Δημήτρη Καβουσανάκη που «έφυγε» πολύ πρόωρα αφήνοντας μεγάλα κενά στην οικογένεια, την εκπαίδευση και τους φίλους του. Ο ορισμός του μορφωμένου ανθρώπου. Ευρυμαθής και πολυμαθής δίχως να το επιδεικνύει ποτέ, είχε ένα μοναδικό τρόπο να επικοινωνεί με μαθητές και συναδέλφους. Ήταν ένας χαρισματικός άνθρωπος. Το φιλόξενο σπίτι του δεν είχε ελεύθερο τοίχο, μόνο βιβλία. Χιλιάδες βιβλία. Το πρωί και το μεσημέρι αξιοποιούσε τη διαδρομή Ηράκλειο-Μοχός, Μοχός-Ηράκλειο διαβάζοντας μας αποσπάσματα από βιβλία και αναλύοντας τα «για να μην πάνε χαμένες τόσες ώρες μετακινήσεων», έλεγε. Ο χρόνος που τόσο συνετά διαχειρίσθηκε του στάθηκε άδικος , δυστυχώς.
Άλλες εποχές τότε, εκπαίδευση όμως κακορίζικη όπως και τώρα. Όταν θέλησες να βγάλεις κάποια φωτοαντίγραφα για τους μαθητές σου διαπίστωσες με έκπληξη ότι στο Σχολείο δεν υπήρχε φωτοτυπικό μηχάνημα. Το πήρες «πατριωτικά» το θέμα με τους άλλους νέους συναδέλφους και την επομένη ήρθε για ενημέρωση ο σύλλογος γονέων και κηδεμόνων. Έβγαλες ένα συγκινητικό λογίδριο – ήσουν καλός στο λόγο από τότε- κεντρική ιδέα του οποίου ήταν «πάρτε χαμπάρι ότι τα παιδιά σας ξεκινάνε ένα αγώνα και είναι πολύ πιο πίσω από τα παιδιά των πόλεων. Αν θέλετε να κάνετε κάτι γι αυτό πρέπει να βάλετε το χέρι στη τσέπη, γιατί αν περιμένετε από το κράτος …χαιρετίσματα.» Έπιασε! Πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων ήταν ο Θεόφιλος Σ. ιδιοκτήτης ξενοδοχείου , που πήρε το λόγο μετά και είπε ότι κάνει ο ίδιος δωρεά το μηχάνημα στο Σχολείο. Την επομένη κιόλας εβδομάδα τα παιδιά πήραν τις πρώτες χειρόγραφες σημειώσεις που τις θυμούνται ακόμη .
Καλά παιδιά και ευρηματικά. Όταν επρόκειτο να ζητήσουν ημερήσιο περίπατο δεν τον έχαναν ποτέ! Πήγαιναν στην ευτραφή Λυκειάρχη την κ. Ηλ. και γνωρίζοντας την αδυναμία που είχε στο καλό φαγητό της έλεγαν « Κυρία πήραμε και ωραίες μπριζόλες να ψήσουμε. Αν δεν πάμε εκδρομή θα χαλάσουνε και κρίμα το κρέας» Κέρδιζαν από χέρι που λένε!
Μαρίνα, Κωστή, Μάριε, Γιώργο και όλα εσάς τα παιδιά μας που λίγα σας διδάξαμε και πιο πολλά μας μάθατε εσείς, σας ευχαριστούμε για τις ωραίες στιγμές που μας χαρίσατε και την υπέροχη φιλοξενία. Λ.Γ.Τ.