Δεν θα πεθάνουμε ποτέ …κουφάλα νεκροθάφτη!
5-6 μέρες στην Πόλη μου. Θεσσαλονίκη μάνα μου, γλυκιά Θεσσαλονίκη. Μέρες φορτισμένες συναισθηματικά. Η θλίψη έμπαζε από παντού. Οδοιπορικό στη λατρεμένη Εθνική οδό. Ο δρόμος ήταν πάντα το πάθος μου. Ο δρόμος είναι ελευθερία, αναζήτηση και η πόρτα στο απρόβλεπτο. Υπέροχο συναίσθημα να καταπίνεις χιλιόμετρα στον Μαλιακό με την Θεϊκή φωνή της Μαριώς παρέα. Ο δρόμος άλλαξε όπως και η χώρα. Το οδοιπορικό βγάζει μελαγχολία. Παρακμιακά μοτέλ στα αζήτητα.
Το πάλι ποτέ κραταιό ΜΟΤΕL LEVENTI , σήμα κατατεθέν της διαδρομής Αθήνα – Σαλονίκη ερείπιο. Τα Τέμπη μες την μαύρη ερημιά με ένα μαγαζάκι ανοικτό και το μεγάλο κέντρο κλειστό κι αυτό. Περίπατος βραδινός στην Βασιλίσσης Όλγας. Βαθιές οι πληγές στο σώμα της πόλης τα κλειστά μαγαζιά. Μέτρησα μέχρι τα 25, μετά τα παράτησα. Και τι θα έβγαινε; Χαμένες ελπίδες, ανθρώπινα δράματα και πόνος πίσω από κάθε «Πωλείται». Πωλούνται τα πάντα και σε τιμές ευκαιρίας. Και ένας Βαρδάρης απ’ τα παλιά την Πέμπτη το βράδυ. 2 βαθμοί Κελσίου και λυτρωτικό το κρύο, σαν τους φίλους που συνοδοιπορούν στα μικρά αλλά και στα δύσκολα. Εξαγνίζουν την ψυχή σου. «Φύσηξε Βαρδάρης και καθάρισε…» θυμήθηκα τον τραγουδοποιό που μας λείπει.
Αριστοτέλους! Εδώ υπάρχει ζωή, κίνηση γέλιο ελπίδα. Ευτυχώς τα «καρντάσια» το παλεύουν. Έξω καρδιά , έστω και με παραγγελιές λιτότητας. Η παρέα φίλε μου το παν! Σιγά μη μιζεριάσουμε! Το «ΙΓΓΛΙΣ» στην άνω πόλη αυθεντικό και απέριττο αρνείται να αλλάξει αιώνα. Ξεχασμένο κάπου στα μέσα του 20ου! Από πού είστε ρε παιδιά; Από Κρήτη; Έχω μια ρακή που βγάζει διαόλους. Τιμή για τον πελάτη, ο Ξυλούρης να τραγουδά την Ξαστεριά! Κοίτα που ξανάγινε επίκαιρη μετά από 40 χρόνια! Τέσσερις καράφες Αγιωργίτικο Νεμέας και δύο καραφάκια ρακή δια του 3, ζέσταναν καρδιές και διαθέσεις.
…..Δεν θα πεθάνουμε ποτέ , κουφάλα νεκροθάφτη!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου