ΘΑ ΔΩΣΩ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ
Καλώς σας βρήκα και πάλι μουσαφίρηδες στο ηλεκτρονικό αυτό «ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ». Μη γελάτε, έτσι κάπως βλέπει το ΧΗΜΕΙΟΡΑΜΑ τους επισκέπτες του και αν μπορούσε να τους τρατάρει και …ηλεκτρονικό καφέ και γλυκό κουταλιού θα το έκανε, αλλά μάλλον θα είναι άνοστα, οπότε άσε... Αντί γι’ αυτά σας κερνάμε Χημεία και ολίγη από επικαιρότητα. Η σύντομη «εκδρομή» στο Γ.Ν. Ρεθύμνου τέλειωσε και ευτυχώς δεν έκρυβε δυσάρεστες εκπλήξεις. Μάλλον καλοπεράσαμε μια βδομάδα, με απόλυτο καθισιό, χαλάρωση, διάβασμα και γοητευτικές νοσοκόμες να σου συμπαραστέκονται πονόψυχα στο κρεβάτι του πόνου. (Και η βρόχα έξω έπεφτε… που έλεγε και ο Παμμέγιστος Ζαμπέτας). Αν έλειπαν εκείνη η τετράκις ανάλατη σούπα κοτόπουλου και κάτι ασκούμενα γιατρουδάκια που θεωρούσαν τα ράμματα χορδές κιθάρας , θα ξανάκλεινα την «σουίτα» για του χρόνου.
Ας σοβαρευτούμε όμως Κυρίες και Κύριοι. Οι μέρες αυτές, οι κενές περιεχομένου όπως θα υποστήριζαν κάποιοι, έδωσαν αφορμές για ενατένηση στον ανθρώπινο πόνο και τροφή για φιλοσοφικές σκέψεις. Όταν ο άνθρωπος περνάει τις πόρτες αυτές και ειδικά όταν διαισθάνεται ότι δεν πάει για περίπατο, βγάζει προς τα έξω τα «καλά» του. Ενδιαφέρεται για τον γείτονα ασθενή, σου μιλάει για τα παιδιά και για τη ζωή του σαν να σε γνωρίζει χρόνια, σου προσφέρει φρούτα και ένα καλό λόγο. Οι εγωισμοί –ξέρεις ρε ποιος είμαι εγώ- μπαίνουν σε δεύτερο πλάνο. Αλλά και συ γίνεσαι πιο ανθρώπινος. Περισσότερο παιδί θα έλεγα. Χαμογελάς και το αισθάνεσαι ακόμη και όταν το δωμάτιο έχει πήξει από κόσμο και εκείνα τα γαμημένα ράμματα πονάνε. Βάλσαμο η Αγάπη. Μεγάλο κεφάλαιο οι Φίλοι . Να τα προσέχετε αυτά τα δύο, ακούτε; Οι φίλοι μας επιβεβαιώνουν τις σωστές μας επιλογές, γιατί ως γνωστόν του ς φίλους τους διαλέγεις , ενώ οι συγγενείς έρχονται πακέτο σε συσκευασία δώρου, καλό κακό αυτό είναι πάρτο και βάλτο σαλόνι ή αποθήκη. Σκεφτόμουν τις μέρες αυτές ότι αξίζει να επενδύσουμε σε μετοχές σαν τη Φιλία που αντέχουν στο χρόνο ειδικά τον καιρό αυτό, μιας και δεν υπάρχει σάλιο που έλεγε και ο τέως ΥΠΟΙΚ για άλλες επενδύσεις. Σκεφτόμουν ακόμη (τι άλλο να έκανα μωρέ ξαπλωμένος ανάσκελα) ότι η ΖΩΗ και ο ΘΑΝΑΤΟΣ αποτελούν ένα αχτύπητο δίδυμο. Ο ένας υποβλέπει αλλά ταυτόχρονα αναδεικνύει τον άλλο. Στο διπλανό θάλαμο ο Θάνατος να παίρνει την παρτίδα και να αποχωρεί αφήνοντας ένα λευκό παραπέτασμα δίπλα στο κρεβάτι και στο δικό σου η Ζωή να κλείνει το μάτι πονηρά και με ικανοποίηση. Άντε πάλι μπαγάσα, πήρες παράταση. Κοίταξε ρε κορόιδο να την εκμεταλλευτείς, γιατί η κλεψύδρα σου σαν να χαμηλώνει μου φαίνεται και χαμηλώνει πολύ γρήγορα. Ρούφηξε την παράταση σαν 24ωρη στρατιωτική άδεια και γλέντησέ την χωρίς να την ξεφτιλίσεις. Νιώσε την γλυκιά εκείνη ζάλη από το ρουμπινί Αγιωργήτικο της Νεμέας, μύρισε το άρωμα της γης μετά τη βροχή και χάιδεψε το κεφάλι των παιδιών σου και της αγαπημένης σου. Πες της μια καλή λέξη για τις μελιτζάνες (το αγαπημένο σου) που σου έψησε κι ας ήτανε ανάλατο. Και ψιθύρισε της …"Θα δώσω στη ΖΩΗ μου (μας) ευκαιρίες!" Λ.Γ.Τ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου