Πριν από μερικές μέρες παρακολούθησα μια ενδιαφέρουσα εκδήλωση των κυρίων Σταύρου Θεοδωράκη (δημοσιογράφος) - Δημήτρη Χαντζόπουλου (σκιτσογράφος), όπου πέραν από την παρουσίαση του νέου πονήματός τους (Αυτό που ζούμε , εκδ. Ποταμός), βγήκε μια αγωνία και ένας προβληματισμός γιαυτό που ζούμε και για το πως φτάσαμε σ' αυτό που ζούμε και τίς πταίει γιαυτό που ζούμε. Ο Σταύρος Θεοδωράκης ξεκινώντας από την σύγκριση ανάμεσα στις πανέμορφες και πεντακάθαρες πόλεις της Ολλανδίας με τις αντίστοιχες τριτοκοσμικής εικόνας Ελληνικές, τα περιποιημένα εσωτερικά σπίτια των Ελλήνων σε σχέση με τα δωρικής λιτότητας των Ολλανδών, πρόβαλλε την άποψη οτι οι Έλληνες είμαστε λαός στραμμένος προς την οικογένεια και τους φίλους παρά προς την κοινωνία. Με πρόβλημάτισε όταν μας ανέφερε οτι στα σπίτια των Ολλανδών που μπήκε του προσφέρανε σκέτο νερό, ή κανένα μπισκότο, ή αλλού τίποτε. Αν και δεν θεωρώ οτι είμαστε ένας λαός που σέβεται την δημόσια περιουσία και τον ευρύτερι κοινωνικό περίγυρο - υπάρχουν βέβαια πολλοί λόγοι γιαυτό- εν τούτοις θεωρώ οτι έχουμε και ένα σωρό άλλα προτερήματα και αρετές που θα ήταν κρίμα να τα "πουλήσουμε" για να κερδίσουμε μια ευρωπαϊκή ταυτότητα. Δεν θα γίνουμε ούτε Γερμανοί, ούτε Εγγλέζοι, ούτε Ολλανδοί με όλο το σεβασμό που έχω για κάθε λαό χωριστά. Να μείνουμε έλληνες , αλλά καλοί Έλληνες. Με τις παραδόσεις μας, τα γλέντια μας, τη φιλοξενία μας, την αγάπη για την οικογένεια, το έξω καρδιά, το φιλότιμο, την εφευρετικότητά μας, ακόμη και τις μικρές υπερβολές μας. Δεν θεωρώ οτι είμαστε ο υπερούσιος λαός, γιατί δεν θεωρώ οτι υπάρχει υπερούσιος λαός στον μικρό μας πλανήτη. Έχουμε του κόσμου τα ελαττώματα , άχρηστους πολιτικούς, αδηφάγους μεσάζοντες που πουλάν αέρα κοπανιστό σε καλή τιμή κλπ, κλπ. Αλλά όταν έρθεις φίλε, στο σπίτι μου και δεν μοιρασθώ αυτό που έχω στο τραπέζι μαζί σου, θα αισθανθώ πολύ άσχημα.
Πέρασαν σχεδόν 40 χρόνια και το θυμάμαι σαν χθες. Με το φίλο μου τον Μ.Κ. πρωτοετείς χημικοί τότε, πήγαμε καλοκαίρι, σε ένα χωριουδάκι του Ρεθύμνου , το Φαράτσι και κάναμε μια βόλτα στα ελάχιστα σπίτια του χωριού. Σε πέντε σπίτια μας κάλεσαν και μας πρόσφεραν ρακή και ότι είχαν από το υστέρημά τους. Στο τελευταίο ήταν ένας λεβεντόγερος με την "κυρά" του και κάθονταν στην αυλή του. Μόλις τον χαιρετήσαμε σηκώθηκε και μας είπε: "Κοπιάστε μωρέ κοπέλια να σας-ε-τρατάρω μια Βενιζελικιά ρακή". Μας πρόσφερε ρακή, παξιμάδι και ελιές. Συγκινήθηκα. Ήταν οτι ωραιότερο βίωσα εκείνο το Καλοκαίρι του '72. Ακόμη έχω την ασκητική του μορφή στο μυαλό μου.
Αυτή την εικόνα του Έλληνα την αγαπώ και δεν θέλω να τη χάσω. Λ.Γ.Τ.
Διάβασα χθές ένα άρθρο της Έλενας Ακρίτα και μου άρεσε. Μου άρεσε πολύ. Προτείνω να το διαβάσετε. Αξίζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου